Gisterenavond zat ik er een beetje doorheen. Knie doet pijn, dat is op zich niet zo erg, maar mijn medepelgrims zeggen dat het hen pijn doet als ze mij zien opstarten. Hm. Nog twee weken te gaan en opeens voel ik me heel alleen. Ivo gebeld, dat helpt. En ik vraag een knuffel aan Bennie, dat helpt ook een beetje. Daarna met z'n allen samen eten, dat was heel, heel erg gezellig. De mevrouw van de Ostello heeft als missie dat mensen elkaar ontmoeten. Dus ze heeft een enorme tafel, ze kookt een pan pasta Puttanesca, salade, tonijn, wijn en water en bier erbij, en ze eet zelf mee, net als haar dochtertje van een jaar of 10. Zo zitten we als een grote familie aan tafel. Sylvia uit Italië, Claudia uit Duitsland, het jonge stel uit Oekraïne, twee Italiaanse jongemannen, de gastvrouw en haar dochtertje, Bennie en ik. We spreken Italiaans, Duits, Engels en iedereen praat met iedereen. Heel gezellig, en hoe bijzonder eigenlijk. Vanochtend vertelt de gastvrouw mij haar verhaal: haar man en zij verloren beiden hun baan in 2006. Ze hadden al dit prachtige huis in Toscane, maar ze woonden nog elders met hun vijf kinderen. Haar man ging naar Santiago de Compostela lopen en toen hij terugkwam zei hij: we starten een Ostello waar pelgrims echt welkom zijn en waar ze elkaar kunnen ontmoeten. Zo dus. De mevrouw is ook nog zelfstandige gids, ze leidt mensen rond in Toscane. Die missie, die kun je voelen, dat welkom zijn. Er struint ook nog een hond rond, en een kat. En een enorme huisjesslak, maar die wordt weer buiten gezet.
Mijn nacht was niet bijzonder goed en ik besluit dat vandaag geen loopdag wordt. Één van de mooiste etappes van de route, het zij zo. Openbaar vervoer kan ik vergeten, vandaag is het zondag en pas morgen rijden er weer bussen, met vier keer overstappen. Ik vraag de gastvrouw naar een taxi, maar ze brengt me zelf wel. Naar Gambassi Terme. Een prachtige rit door een landschap dat Toscaanser is dan Toscaans. Heuvels, pijnbomen, prachtige huizen, landweggetjes, kerkjes, het kan niet op. Om een uur of negen vanochtend ben ik in Gambassi Terme. En dat heet zo omdat er vroeger thermen waren. Het goede nieuws is dat er nu nog steeds een spa is. De mevrouw zet me pontificaal voor de deur van de spa af, met mijn stempelkaart krijg ik een flinke korting, belooft ze. Ze wijst me verder: tegenover is het café, een kilometer verderop is de Ostello van vandaag.
Ik zit nu in de schaduw op een bankje bij de ingang van de spa, die om half tien open gaat, maar om negen uur de deuren al open zet. Tot nu toe gingen er twee goedgetrainde en twee oude mannetjes binnen, misschien is zondagochtend mannen uur of zo. Of zijn de goedgetrainde mannen de masseurs, dan meld ik me meteen aan! Ik app met Ivo heen en weer om mijn aankomst in Rome en de terugreis te gaan plannen. Over twee weken. Raar hoor.

Beetje bubbelen in het bubbelbad, beetje relaxen in de relaxruimte, beetje sauna doen: heerlijk, om zo eens echt te zweten. Nee hoor, dat doen we hier elke dag! Beetje in de schaduw opdrogen, boekje, beetje bubbelen, beetje in de schaduw opdrogen...Kwart over één alweer? Om een uur of half drie ben ik in de Ostello, mooi bij een oude kerk en behoorlijk luxueus: we krijgen met z'n vieren een vijfpersoons kamer (twee stapelbedden) met eigen badkamer. De anderen vonden de wandeling mooi, maar zwaar want er was geen vlekje schaduw te bekennen geweest. Als we wat gaan rusten gilt Claudia het uit: Bennie buigt het stapelbed boven mij verdacht ver door. Zal wel houden, hoop ik dan maar. Vanavond eten we allemaal hier, we krijgen pasta rode saus, daarna nog koud varkensvlees met sla en zelfs fruit toe. Er is geen wijn, maar ik heb een fles in mijn rugzak, die ga ik niet morgen meesjouwen, die gaat mooi op vanavond. We eten met z'n zevenen: Silvia, Claudia, Bennie en ik plus de twee neven uit Napels en de Italiaan, die Gabriël blijkt te heten. Hij zal ook doorlopen naar Rome, maar dat weten we nu nog niet. Op de foto met het mozaïek komt hij net de deur uit, in zijn blauwe shirt met onafscheidelijk zonnehoedje, maar dat weten we nu ook nog niet. Na het eten zitten we lekker nog even met z'n zevenen op het terras. Het is wat afgekoeld en er waait een beetje wind, lekker. Morgen rustig aan: 14 kilometer naar San Giminiano.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma