Vandaag dag één van mijn voettocht naar Keulen. En het gaat niet best. Ik heb al een week kiespijn, een kaakontsteking onder een oude wortelkanaalbehandeling doet me flink ziek voelen. Mijn hartslag dreunt door mijn kaak, kijken doet me pijn. De hele week sleepte ik me een voort op het ritme van de paracetamol: ik voelde het meteen als die was uitgewerkt, ook in de nacht, dus dan bed uit en pillen slikken en wachten tot ze werken. Vandaag zou mijn eerste loopdag zijn, dus ik heb verder niks gepland. Lopen wordt hem niet, ik sta om kwart over elf met een ziek hoofd op en zie mijn rugzak als een overbodig stukje kunststof lusteloos op de vloer liggen. Ik kan er niet eens toe komen hem in te pakken. Om kwart over twaalf rol ik mijn bed weer in: vandaag ga ik rust houden en uitzieken, iedereen die er een beetje verstand van heeft vertelt me dat het zeven dagen duurt, en daar zit ik vandaag dan op. Om 15.32 uur trekt de pijn weg, ik sta voorzichtig, voorzichtig op en ga douchen. Mwa, maar het gaat. Mijn lief komt thuis van zijn werk en ik ga toch mijn rugzak maar pakken. Mijn bestemming vandaag is Kleve, ik heb Hotel Schwanenburg al geboekt. In de auto naar Kleve, mijn lief zet me af en ik zoek het hotel. Dat vind ik vrij makkelijk, het is smetteloos Duits met die Mutti die de boel bestiert. Om de hoek, aan het water van een oude Rijnarm, is een Steak und Burgerrestaurant. Het terras is volgeboekt, maar binnen is plaats. Alle deuren staan open, dus eigenlijk zit ik ook buiten. De salade klinkt leuk, maar smaakt me niet. Dat ligt vast aan mij, ik loop te veel op mijn reservebatterij, veel energie heb ik niet over: genieten is luxe. Grote Duitse families vullen de tafels, de hoofden rood van zon en bier. Sigarettenrook kringelt tussen de tafels, dat mag hier blijkbaar, in elk geval op het terras . De asbak oogt voor mij als een relikwie: ja, wij hadden in mijn jeugd ook asbakken in huis, van tin. En een glazen, een kristallen, die ooit gevallen was. Juist die scherf eraf toverde de mooiste kleuren als de zon erin speelde: van links naar rechts over de muren, het plafond en de meubels. Als je je hand erin hield, stond de regenboog op je huid. Onverstoorbare, kalme schoonheid zonder te hoeven zoeken.
Mijn kamertje is de hele dag niet in de zon geweest en lekker koel. Het beddengoed is zo wit als sneeuw nooit worden zal. En zo'n heerlijk dek bed, precies goed, dat heb je toch alleen in Duitsland, vind ik. De televisie (geluid uit) toont verkiezingsuitslagen, volgens mij van de Bundesländer. Te beroerd om te kijken zet ik hem uit. Morgen heb ik in Kalkar een toeristenappartementje gereserveerd. Hopelijk gaat het dan beter.
Nou, niet een heel opwekkend verhaaltje, jullie horen morgen weer. Tschüss! Bertine

Geschreven door Dove.e.roma