Jongens, jongens, jongens, wat een dag, wat een dag toch weer! Opstaan, rugzak pakken, bakker voor brood, ontbijtje. Het ging allemaal vliegensvlug en om half acht vertrok ik uit de jeugdherberg, zónder regen. In de hoofdstraat, gisteren uitgestorven, bruist het van het leven: de hele stoep vol met scholieren, auto's op weg naar het werk. Hee, daar zie ik de eerste keer een markering van de Via Francigena, in geel op een lantaarnpaal. Er zullen vandaag nogal wat varianten van de markering langskomen, dat wordt opletten en gevoel krijgen voor de route en de routebeschrijving. Vooralsnog lopen grote stukken nog gelijk met de GR5. Kijk, ook Woeffie is al op zijn post. De lage bewolking geeft alles een beetje een mysterieus sfeertje: beetje mistig, alle geluid gedempt, het geluid van vallende druppels. Ik klim het bos in en na een klein uurtje zie ik op een uitzichtspunt de wolken een beetje wijken en komt een indrukwekkend kasteel tevoorschijn, midden boven op de foto. Als ik verder loop sta ik opeens oog in oog met een gems. Het dier blijft me aankijken, en maakt met tussenpozen een keer of drie een soort zacht gierend geluid. Wij hadden vroeger twee lange lijnen met op de einden handvatten, over die lijnen liep een soort van plastic rugbybal mei in het midden een gat voor die lijnen. Wacht, ik teken het even. Wij hadden zo'n ding, en mijn broer deed altijd heel hard. Dat staat rechts getekend: een bovenaanzicht van mijn broer (onder) die keihard zijn handen uit elkaar doet en de bal die op mij (boven) afsuist. Wel hele goede borstspieren krijg je ervan. Zo'n geluid maakt die gems dus, maar dan zachtjes. Wanneer ik nog dichterbij kom, wordt hij nerveus, stampt een keer met zijn voorpoot op de grond. Nog een paar tellen, dan gaat-ie er vandoor, een kei-steile helling af, en zo snel, dat geloof je bijna niet van zo'n groot beest. Mooi. Hier op de rand van de Jura barst het van de forten en kastelen, ik passeer een fort en kom even later weer langs het eerste kasteel, dichterbij nu. De route markering kent ook een stripfiguur variant, die loopt naar links in plaats van naar rechts en heeft de tekst 'omnes viae romam perducunt'. Mijn Latijn is niet meer wat het geweest is, maar ik ne aan dat daar staat dat alle wegen naar Rome leiden. Of er staat gewoon VF op de weg gekalkt, ook goed. Als het maar naar Rome gaat. Een prachtig pad voert door heuphoogte fluitenkruid, maar als je goed kijkt zie je dat alle bloemen hangen: kletsnat. Ik loop er doorheen en mijn hele broek is doorwerkt na een paar meter. Niet van de regen, maar van de drup. Op de volgende vage foto zie je in het midden een ding op de overgang van gras naar bid. Dat is een vos, en behalve gems en vos kwam ik vandaag ook nog twee reeën tegen, één met hoorntjes, of is het dan toch een jong hert? Ik passeer weer een kapelletje, een dorpje met de leukste tuinhuisjes versiering tot nu toe, een boerderij waar pelgrims welkom zijn en op het eind van het dorp een geweldige brievenbus: een enorm houten doodshoofd klemt de brievenbus tussen zijn kaken! Een potentiële winnaar van de brievenbussencompetitie wat mij betreft. Bij een Mariakapelletje eet ik wat, daarna zoek ik me een weg naar een weggetje, even van de route af dus. Dat gaat best prima, ik loop langs de rand van een bloemenzee, maar dus opnieuw nat tot aan mijn knieën...Vandaag heb ik diverse koeienobstakels-maar-voor-de-wandelaar-wel-te-doen-hindernissen gefotografeerd, maar bij het wildrooster slaat de overmacht toe: niet door te komen. Ik doe mijn rugzak af, slinger die over het prikkeldraad heen en kruip er zelf op handen en knieën onderdoor. Weer natte knieën. Tsja. Ondertussen nader ik doel. In Les-Hopiteux-Vieux heeft iemand de raket naar de maan van Kuifje nagebouwd, komisch hoor, en dan gewoon in je tuin zetten, met tuidraden. Held. In Les-Hopiteux-Neuves komen de twee Nederlandse mannen uit een restaurant lopen: ze hebben daar een overnachtingsplek en zitten aan de pizza. Iets voor drie loop ik Jougnes binnen, het regent sinds een uur maar niet heel erg. Jougnes wordt doorsneden door een héle drukke weg, met vrachtverkeer en al. Ik bel opnieuw de chambres d'hôtes, opnieuw geen sjoege. Even later loop ik zo langs een gite. Misschien hier plek? Ik bel aan en een oude dame doet open. Nee, de gite, c'est fini. Hotel La Poste dan maar, aan die héle drukke weg. Ja, die hebben nog plaats. Fijn, snel die natte schoenen en sokken uit. Douchen, en onderdak regelen voor morgen (Orbe, een heel sympathieke mevrouw met chambres d'hôtes, ze legt me uit: loop naar het centrale plein, met de ronde fontein, daar zit Hotel des Chasseurs, dan de Kebab, dan de voordeur waar je moet zijn en dan de Boulangerie) en overmorgen (jeugdherberg Lausanne). Dat lukt snel en dat is heel top, in Lausanne is de jeugdherberg peperduur, maar hé, dan zit je wel op 2,5 kilometer van het Meer van Genève. Met ontbijt. Ik loop naar een klein bio-winkeltje hiernaast en koop bio-chips, bio-koekjes en bio-perziken. Morgen eet ik weer warm, beloofd. Moet je zien wat een geweldig oorlogsmonument, mét lampje!
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma