Natuurlijk ben ik net voor de wekker van zeven uur wakker. Ik kleed me aan en stop mijn pyjamajas en tandenborstel in mijn rugzak. Thee zetten, haverkoekies eten. Ik leg voor Walda en Régine ook een koekje op hun theekopje. Later hoor ik hen ook rommelen en komen ze er in het keukentje bij, kletsen we nog wat. Dan is het uitzwaaitijd. Arrivederci!

...en ik ben weer op mijn eentje. Ik loop onder een lange boogloggia van de centrale winkelstraat ontwakend Pisa door. De klanten in de koffiebarretjes drinken staandebeens hun eensloks-cafè om met caffeine en aandacht de deur naar een wakkere dag te vinden.

In het station moet ik een plek reserveren voor het stukje Florence-Milaan. De mevrouw in het loket heeft niet als doel om met haar stralende humeur elke reiziger een hart onder de riem te steken, maar het is snel voor elkaar. In de trein is het hele treinstel gereserveerd voor brugklassers van een jaar of dertien. Met hun overtal claimen ze zingend en klappend hun territorium.
Ik zit in een tussenstukje met de leraren. Diep medeleven en oneindig respect voor die lui. Geduld, humor en liefde voor die pubers, dat kun je gewoon zien. Ga er maar aan staan. Ze zitten al een heel uur in die trein. En ze moeten nog een uur.

Florence heeft, net als Milaan trouwens, een kopstation, waar de treinen eindigen en niet meer verder rijden. Dat levert een prachtig station op. Hier liggen de tegeltjes op het perron een heel klein beetje los. De man voor me heeft zo'n rolkoffertje, dat speelt nu een melodietje als op een stenen xylofoontje: Florence heet me welkom met een liedje. Ik zie dat mijn volgende trein naar Milaan veertig minuten vertraging heeft. Tijd voor toilet en koffie, want op een selfie aan mijn Lief zag ik rond mijn ogen enorme koffienood. De toiletten zijn goed verborgen: in de kelder, achter de fietsenstalling, de tunnel door en achter een onopvallend deurtje. Daar zit dan de toiletjuffrouw en als je haar een euro geeft, krijg je er een werkelijk schitteren kaartje voor terug. Er staat dus echt geen rij en het toilet is schoon.
Dan een caffè en ik kan weer vooruit. In de stationshal is de vertraging inmiddels vijftig minuten. Ik kan geen eerdere trein nemen dus ik heb mooi tijd om dit te schrijven.
Ho, nu vijfenvijftig minuten vertraagd, dat is precies mijn overstaptijd. We gaan het zien.

Uiteindelijk een uur en acht minuten vertraagd. Toen ik was ingestapt liep er een zwerver door de trein. De conductrice vertelde dat hij eruit moest, deed-ie niet, zij gaf geen krimp, ging dwars op een armleuning zitten en versperde zo het gangpad. Meteen was er een mannelijke collega in burger bij en de zwerver werd de trein uit gepraat.

Dan gaan we rijden, tot Bologna door lange, lange tunnels. Daarna duiken we de bergen uit en doorkruisen de Povlakte. De rijstvelden staan nog droog, grasgevuld. Op de heenweg werd ik hier overspoeld met herinneringen. Nu lees ik een boek.
Dat is algemeen wel zo: vlak voor het verlaten van mijn vakantiebestemming licht het in mijn ogen nog even op. Ik zet mijn zintuigen maximaal open voor alles wat binnenkort buiten mijn bereik is. Maar als ik dan eenmaal op de terugweg ben verfletst het vorige snel. Thuis gloort aan de horizon en daarmee verliest het vreemde zijn glans. Mooi hoe dat dan opeens omdraait. Het plezier van reizen zit in de verwachting.

Bijna in Milaan is de lente na die week opeens heel veel verder gevorderd: overal jong groen. Op het station heb ik wat tijd en ik weet de weg, dus ik pak even lunch en een stoeltje. Dit is voor mij een riskant moment, want als ik denk dat ik alle tijd heb kan ik plotseling zomaar te laat komen. Maar niet vandaag, ik zit om kwart voor twee mooi in het boemeltje naar Lugano. De treinomroep is hier, naast Italiaans, ook in het Zwitserduits, dat is goed.

Ping! Bericht van Walda en Regine, die hebben weer Nederlandse bodem bereikt. We passeren de grens, ping! Zegt mijn telefoon weer: welkom in Zwitserland!, overstap in Lugano, aan zo'n geweldig Zuidelijke Alpen bergmeer. Tegenover me zit militair Don Bolsa de Manga. Dat lijkt me een Spanjaard, maar op zijn mouw prijkt in een halve boog het witte kruis in het rood van de Zwitserse vlag. Veel militairen, het is vrijdag dus ik denk dat ze naar huis gaan?

In de trein gebeuren wonderlijke dingen, die je onherroepelijk aan elkaar gaat koppelen. Als ik instap en een plaats zoek, loop ik langs een man met een teckel op schoot. Later hoor ik de teckel steeds benauwder kai-kai-en. Na een tijdje stopt het kai-kai. Als ik uitstap loopt de man, teckel op de arm, langs me heen. In zijn hand een opgevouwen volle luier.

Walda en Régine geven rond vijf uur bericht dat ze thuis zijn. Ik heb dan nog een uur te gaan naar Basel.De airco doet zijn werk, kijken wordt een pijnlijke bezigheid. Dat is in Zwitserland zonde dus ik doe mijn uiterste best om het te negeren.

Mijn hostel is achter het station in een leuk wijkje met barretjes en restaurantjes. Douchen, kennismaken met mijn roommates (een Zwitserse en een Australische, bed 1 en 3. Bed 2 is voor mij) en dan restaurantje zoeken. De Pindat noemt dit de COOP, maar laat je niet misleiden, die zit tegenover. De Thai Square was me aangeraden, en dat laat ik me geen twee keer zeggen. Zo wacht ik op mijn loempiaatjes terwijl ik mijn Lief even videobel (morgen zie ik hem weer!) en eet ik nu Tom Kah terwijl het tentje hier volloopt. En, met een lopend neusje, een groene curry tot slot. Wit wijntje erbij. Te lekker!

Grütscheli, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma