Wat een dag weer, wat een avonturen! Het begint met naar het station lopen. Daar is mij niet duidelijk welke trein ik moet hebben. Een meneer van de spoorwegen weet het ook niet, maar hij vraagt het een andere meneer, die hier iedereen kent en hij kijkt...op internet. Daar had ik nog niet aan gedacht, echt niet. Richting Bar-le-Duc, die moet ik hebben. Over half uurtje. Als een echte Française neem ik koffie met een croissantje bij een stationsstalletje als ontbijt. Veel mensen hier. Mijn trein zet me af in Liverdun, kijk, daar rijdt hij net weg. Weer een verre dag vandaag, 34 kilometer, en door het treingedoe ben ik pas om negen uur op pad. De klaproosjes spreken me moed in. Ik passeer een niet per-sé legaal uitdragerijtje, fanatiek bewaakt door een kraaiende haan, zo'n grote rode. Als je goed kijkt, zie je onder het grijze schuurtje zijn kop. Uit het bos zie ik links het graanpakhuis van gisteren in de verte. Dat is niet zo raar, want de GR5 maakt onder Metz een slinger naar links, maar daar ben ik nu uit en nu loop ik vrijwel zuiver oost. Dat is fijner, want die kant moet ik uit. Opeens voor me uit een enorm vogelkabaal, niet normaal. Wat is daar aan de hand? Een zwerm spreeuwen verzamelt zich, wat een herrie zeg! Even verder in het bos een uitgebrand autowrak. Niet zo'n goede buurt hier, blijkbaar, ik wandel maar vlug door. Weer onder de mensen en zie dat ik de Eiffel weer in loop. Nou zeg, daar kwam ik een tijdje terug net uit. Tja, het loopt zoals het loopt. Die witte koeien, dat lijken mij vleeskoeien, moet je zien wat een spieren. Aan bankjes doen de Fransen niet zo, dus mijn eerste pauze is op een boomstam. Als ik weer loop zie ik in de volgende bocht in de trillende lucht natuurlijk een bankje. Maar wacht eens, het bankje beweegt. Toch niet weer een vos? Donders ja, maar hij gaat er vandoor. Voor zover mogelijk met bergschoenen loop ik toch zachtjes, en ja hoor: daar staat-ie, een meter of vijftien van me af! Hoe mooi is dat. Hij staat geconcentreerd naar iets te turen en heeft me niet in de gaten. Ik sta dan ook onder de (harde) wind. Ik denk nog dat-ie misschien ziek of gewond is, of anderszins sullig. Als dat zo is, laat ik een stukkie worst voor hem achter, dan doet Darwin maar een andere keer zijn werk. Ik doe een klein geluidje en één fixatie-moment lang staat hij zoals op de vossen kalender: hij draait zijn kop opzij, kijkt me frontaal aan, oortjes omhoog. Dan in één sprong omgedraaid en het pad over, uitgestrekt zoals een hond als-ie springt, en met een tweede sprong verdwijnt hij geruisloos in het bos, zijn rode staart elegant achter zich aan. Jemig. Als ik verder loop bedenk ik hoeveel paar ogen mij vanuit het bos zo voorbij zien komen. Ik kijk nu bij elke opening het bos in, alsof daar hele hordes vossen met hun voorpootjes om elkaars schouders naar mij zitten te zwaaien. Niet natuurlijk. Ik krijg wel de schrik van mijn leven als er in zo'n opening opeens een mevrouw op een yogamatje zit. Serieus! Zo in kleermakerszit met blote voeten met haar voetzolen tegen elkaar. Moet ze zelf weten, natuurlijk, maar ik schrik me echt rot. Ik verwacht dat niet, op een yogamatje. Mensen zijn heel rare wezens, zeg nou zelf.
Als ik eindelijk het bos uitloop, doemen de Vogezen op in de verte.
Kijk naar de uitzichtfoto: links dorpje (daar ga ik straks heen klimmen, maar eerst natuurlijk helemaal het dal in en het riviertje over), rechts berg en daar tussenin een donkere streep. En bóven die streep nog een streep: de Vogezen.
Raar woord, op-doemen, met 'doem' erin. Imposant is het zeker, vooral als ik bedenk dat ik daar binnen niet al te lange tijd loop. Zo te voet krijgen afstanden en hoogtes een heel andere betekenis.
Grappig: in Pont-a-Mousson, daar was ik eergisteren, worden putdeksels gemaakt voor de hele wereld. Let op hun logo: PAM met een brug erboven.
In Amance staat een kerkje met een prachtig uitzichtspunt onder een naaldboom, en binnen een geweldig plafond. Mooi, dat kom ik zomaar tegen. Er loopt hier zelfs een wandelroute met een vos als logo, dat is vast geen toeval. Om een uur of vier begint de dag me zwaar te vallen, gelukkig ben ik er bijna. Vijf zwartbonte koeien schilderen een Hollands tafereeltje. Kwart over vijf: mijn slaapplek: Close à Pommes. Wat een hartelijke ontvangst. Met koffie. En of ik al een slaapplek heb voor morgen? Vóór ik mijn koffie op heb is het geregeld: op een camping, want de B&B is een kasteel en veel te duur! Ik ben vandaag de enige gast, er wordt desalniettemin voor mij gekookt vanavond, maar dat doet ze alleen voor wandelaars, de rest kan naar het restaurant. Heel hartelijk en warm, héél mooi en luxe in een oude boerderij, zelf gedurende drie jaar opgeknapt. Fijn, hartelijkheid en warmte: even thuis doet goed. Mevrouw doet me de hartelijke groeten van Annemiek, die was hier gisteren met een vriendin. Ik ga toch ook nog iets schrijven over het diner: aperitief wijn van jonge noten uit eigen gaard, maken ze zelf, die wijn. Heerlijk zoet, als port. Dan courgettesoep (véloutée noemen ze dat hier en dan is het meteen lekkerder), gevolgd door ovenpotje puree met biologisch rundvlees van de coöperatie waar ze in zitten, met groene sla. Natuurlijk met een Chauvignon erbij, wat anders (die hebben ze trouwens niet zelf gemaakt, die Chauvignon). Toetje is een rabarber-taartje, want dit is de tijd van de rabarber-oogst uit de tuin. Afgesloten met een stevige koffie. Jij zegt: zat ik ook maar in Frankrijk. Ik zeg: wie doet me wat. Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma