Opstaan en zonder ontbijt om een uur of half zeven op weg. Vandaag een makkelijke dag, 24 kilometer te gaan zonder hoogteverschil. Ja, 20 meter omhoog en 20 meter omlaag. Net buiten Lucca lopen we bij een spoorwegovergang Sylvia en Claudia op de hielen. Nu is ook een Fransman van de partij, Georges, hij zat gisteren in het restaurant aan het tafeltje naast ons. Er was weer een aanrijding: Sylvia trekt aanrijdingen aan als stroop vliegen. Eergisteren al één, vlak naast ons klapte een auto op een andere. Niet heel hard, maar toch. Vandaag dus weer. Ook weer niet heel hard, plastic- en blikschade. Nog een paar honderd meter, dan slaan Bennie en ik linksaf, naar een barretje voor ontbijt. De rest loopt door, later halen we ze weer in. Met een croissantje en koffie in het mikske lopen we weer verder. Een saaie dag vandaag: industrie, grootwinkels en langs de weg, die best vaak best druk is. Op een zijpad treffen we een gedachtenis prentje van een man uit Antwerpen, die daar overleden is. Ja, dat geeft te denken: er sterven ook mensen op de Via. Het grootste deel van de dag lopen we gevieren. Mijn knie gaat wel, alleen opstarten ziet er een beetje dramatisch uit. We passeren een archeologische vindplaats, waar een hele groep jongelui gehurkt en op de knieën met tandenborsteltjes dingen aan het uitgraven is. Ik hoop dat ze het heel mooi en leuk werk vinden, want zwaar is het ook. Om een uur of elf zijn we in Altepascio, al 17 kilometer op weg. Nog een kilometer of zes, zeven te gaan: ruim tijd voor een terrasje. Ik bel weer even met Ivo, hij heeft ook bijna weekend. Alle Duitsers om mij heen (Bennie, Claudia en Sylvia spreekt ook aardig Duits) moeten hard lachen om mijn Nederlands: voor hen klinkt het als schattig Duits, zoals wij naar Vlamingen luisteren. Na de koffie lopen we Altepascio uit, op zoek naar een supermarkt die hier ergens zou moeten zijn. Het blijkt een soort van voorkamer in een huis te zijn, maar ze hebben er wat nodig is: pasta, tomaten, ui, tonijn. En appels en perziken, tof. De laatste paar kilometers zijn eindelijk van de weg af. Om één uur zijn we waar we wezen moeten, samen met een jong Oekraïns stelletje en Georges. Nu begint Het Grote Wachten, in een speeltuintje, tot vier uur. Kijk, dit is echt héél relaxed, met de beentjes omhoog op de schommel. Om vier uur is er paniek: er zijn zeven reserveringen geaccepteerd, maar eigenlijk maar vijf bedden. Er wordt nog een zesde bed in een kantoortje gezet, Georges moet in de school slapen. Maar daar is geen bed. Chaos. Silvia tolkt zich een ingeluk, na anderhalf uur lijkt iedereen dan toch onder de pannen. Uiteindelijk wordt Georges ondergebracht in een B&B, terecht, hij is al 69 jaar oud. Wij koken met z'n drieën: Sylvia kookt, Bennie en ik snijden de uien en de tomaten. Bennie gaat verder met zijn Metal-cursus, later blijkt Claudia in de kamer ernaast te liggen, zij probeert te dutten. Einde Metal-cursus voor vandaag. En in het dorp is maar één winkeltje, dat maar één soort wijn heeft, in anderhalve liter fles. Die wordt het. We worden allemaal aangenaam dronken, dat hoort er ook bij. Om tien uur 's avonds zoeken we ons bed op, Sylvia schrikt zich rot van de kerktoren klok die tien slaat. Een mooie dag.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma