Slecht geslapen, warm. De eerste drie foto's zijn van ons onderkomen: uitzicht, 'appartementje' 1 rechtsonder en de tuin met, belangrijk, waslijn. In ons appartementje zetten we thee en koffie, ontbijtje, spullen waren al gepakt en onder veel 'grazie mille' leveren we de sleutel in en gaan we op stap. Aosta-Chantillon: veel kilometers vandaag, en toch ook nog 600 hoogtemeters omhoog en omlaag. Zuiver oost door het dal. Ook hier weer veel irrigatiedingen, een slangetje schiet voor Bennie's voeten weg een irrigatiegoot in, hop, aan de andere kant er weer uit. Wat zijn die beestjes toch soepel en sterk. Overal water, ook meerdere drinkwaterfonteintjes per dorp, handig. Hoewel bewolkt wordt het toch aardig warm. Bij het afdalen voel ik die tweeduizend hoogtemeters van gisteren wel in de bovenbenen. Hee, daar loopt iemand vóór ons. Chris, uit Nederland. Hij loopt nu vijf weken, nog één week en hij moet weer terug. Wat een mega-bofkont ben ik toch dat ik dit in één keer mag doen. Iedereen wil dat, maar bij bijna niemand kan dat ook. Echt heel speciaal. Chris loopt wat langzamer dan wij, we laten hem achter ons en we zullen hem later weer zien. In Nus onze eerste pauze, meteen lunch. We zitten op een scheef bankje ons brood met kaas te eten, komt Chris weer om de hoek. Hij gaat vandaag niet verder dan Nus, dus hij gaat zijn slaapplek zoeken. Een oude dame komt met haar hond voorbij, zo'n leuke schapencollie. Die ruikt onze kaas dus die is niet weg te slaan. Met veel 'vai, vai' van mevrouw en veel wegstuurgebaren van ons kan ze uiteindelijk verder. Wij breken ook weer op, we moeten nog een uur of drie en een half. Voor ons zit een kat op het pad. Die moet in paniek weg en zoekt haar weg tegen een rotswand op. Met veel zandgestuif valt het arme beestje er vanaf, nog een keer, weer mis. Ten derde lukt het haar, hadden wij niet gedacht, maar ze komt dan toch boven, gelukkig. Paniek om niks natuurlijk, maar maak dat zo'n beestje maar eens wijs. Daarvoor is mijn Italiaans nog niet toereikend. Een kerkklok slaat, opeens stopt het geluid abrupt. Huh? In de klokkentoren hangt een luidspreker die voor klok orfrnt. Dat is grappig! Een man in een karretje stopt bij ons voor een praatje. Hij heeft een zwak voor pelgrims, zegt hij. En hij heeft toevallig een B&B in Chantillon. Da's nou toevallig. Daar gaan wij heen. Hij zwaait al met visitekaartjes, ik maak er een foto van, maar wij vinden 55 euro per persoon duur. We gaan eerst kijken bij de Franciscaner Kapucijners. Het laatste uur lopen valt me zwaar. We moeten nog veel stijgen en ik wou dat we er zijn. Maar ja, het is zo ver als het ver is. Het begint hard en vlagetig te waaien, er was geen regen voorspeld maar hij lijkt toch op komst. Een beetje op mijn tandvlees komen we in het dorp aan. Zoeken naar de Capucijners. Die weet het hele dorp te zitten dus we vinden het makkelijk. Ik bel aan, begint er iemand te praten over de intercom. Daar ben ik natuurlijk niet op voorbereid, en Bennie spreekt alleen Duits en Engels. Ik weet uit te brengen: duo pellegrini camera. De stem zegt: wacht (aspete). Dus we wachten. Ja, er is plek. Broeder met baard doet de deur voor ons open. Hij laat ons een kamer zien met drie bedden. Prima. Er is een heel bijzondere wc/douchecombinatie. En een teiltje en wasmiddel om de was te doen met een waslijn op de binnenplaats. De broeder babbelt nog wat met ons in het Engels en waarschuwt dat we hadden moeten bellen, niet op de bonnefooi. Maar er is plaats dus dat is mooi. En dat rijmt ook nog. Installeren, lekker douchen. Dat kleren wassen wordt niks want het begint te regenen. Gelukkig zijn we binnen. Ik besluit dat morgen een feestdag is: 22 juni schone sokken dag! Jullie denken dat dat wel meevalt, met die vieze sokken. Dat is niet zo. Als ik ze uitdoe, sterft alles in een straal van een meter. Inclusief gras en plantjes. Morgen schone sokken, dus. Over een paar dagen ben ik in Ivrea, een grotere plaats, ik hoop dat ik daar weer een wasje kan draaien. Ik heb hier goeie wifi, dus ik kan mijn verslag van gisteren de lucht in slingeren. Niet ongerust worden als je een paar dagen niks hoort, niet elke non of broeder heeft wifi. Bennie loopt naar de super voor boodschappen. Buiten is er donder, bliksem en regenbuien maar dan is hij net in de supermarkt dus hij komt droog weer terug. Als het even droog is loop ik naar buiten, staat er een jongen met bergschoenen en een rugzak te dralen onder het afdak. Hij zoekt ook onderdak maar er reageert niemand op de bel. Van mij mag-ie binnen, Bennie vindt dat als echte Duitser niet gepast. Om de situatie verder te verduidelijken begint het weer te hozen van de regen. De jongen belt, uiteindelijk komt er toch iemand en kan hij erbij. Volle bak dus, vanavond. De jongen is een Fransman en spreekt alleen Frans en Engéls, geen Italiaans. Deze broeder spreekt alleen Italiaans, maar wij praten de jongen wel bij. We moeten in het restaurant om de hoek zeggen dat we bij de Capucijners zitten, dan krijgen we korting. Goed geregeld. Als we willen is er morgenochtend om zeven uur mis in de kerk. Die duurt een half uur, het zijn immers katholieken: bidden is leuk, maar het moet niet te lang duren. Bij binnenkomst in de kerk komt een blonde en blauwogige Jezus je tegemoet gestraald. Maria had denk ik even genoeg van haar huilbaby, want ze heeft Hem stevig ingebakerd aan haar voeten gelegd in een kastje. Als we morgen vertrekken gooien we de sleutel in de brievenbus, als we willen betalen kunnen we er wat geld bij doen. Ik bedenk me net: Franciscanen mogen geen geld aannemen, vandaar dus gratis. Maar wat ze gegeven wordt, mogen ze houden. Ja: zo vergaat het de pelgrim.
Bennie gaat morgen 34 kilometer doen, maar ik niet. Ik verdeel de etappe in 20 en 14 kilometer. Een beetje rust kunnen de beentjes nu wel gebruiken. Het wordt ook nog slecht weer ook. Enfin: vandaag was een mooie dag, iets te lang, maar hé, we zijn er weer. Rome wacht!
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma