Die airco, dat was een goed idee. Lekker uitgerust word ik om half vijf door de wekker gewekt. Spullen pakken, vandaag smeer ik ook mijn schouders in met deet. Ik leg de sleutel op de balie en loop naar buiten. De eerste schuifdeur gaat goed, de tweede gaat niet open. Ja, drie sterren, hè. Bij een ostello vertrek je gewoon en je doet de sleutel in de brievenbus. Hier niet dus. Ik zie twee kastjes aan de muur voor de bediening van de schuifdeuren. Ik ga dit oplossen! Ik zet één kastje dat op de 'dicht' stand staat naar de ' open' stand. De eerste schuifdeur gaat open, de tweede nog steeds niet. Nu gaat ook de eerste dicht. Die gaat ook niet meer open. Lekkere oplossing, nu sta ik om vijf uur 's ochtends in een donker hotel tussen dichte schuifdeuren. Met airco, dat wel. Buiten, achter de tweede deur, is de nachtbel. Maar ja. Voordeel van drie sterren is ook dat ze 's nachts bemand zijn. Dus ik zoek op mijn telefoon naar het nummer. En dat bel ik. Op twee meter afstand gaat in de lobby de telefoon. Ik moet even aanhouden, maar dan komt een man met zijn overhemd nog uit zijn broek omlaag rennen. Ik zou de situatie verdacht vinden: gast sluipt om vijf uur hotel uit, maar hij is denk ik nog niet goed wakker. Hij doet de deur open en ik kan op stap. Het is even lopen vóór ik Pavia uit ben. Kijk, ze gaan hier 's avonds op een bankje zitten praten, en als er meer mensen komen, zetten ze er gewoon stoelen bij. Vandaag niet meer zo warm. Of eigenlijk: wel warm, maar best wel wat wind, dus koeler. En geen mug te zien, of te horen, dat is super. Gisteren was hel.
De bloemen worden nu mediterraan uitbundig. Dat moest ik trouwens nog zeggen over de afgelopen dagen: hitte plus stilstaand water levert stank op. En muggen dus. Echt pestilent sfeertje. Maar alle geuren worden zwaar: afval, bloemen, auto's. Vandaag blaast de wind alles weg. Opeens zegt iemand naast me: bon camino, ik schrok me rot. Loopt een man me voorbij, deze ken ik nog niet, hij heeft een jacobsschelp op zijn rugzak, hij loopt door, ook goed. Kijk, met die rode rugzak. Er passeren ook bepakte fietsers, er ligt hier zowaar een fietspad. Als je goed kijkt op die foto met dat fietspad zie je in de verte weer bergen liggen: de Appenijnen, daar kom ik nog. Blijkbaar komt de Po hier regelmatig het dorp binnenstromen, kijk maar naar die peiltekens. Een vrolijke Italiaan heeft van zijn huis een monument van uitzinnigheid gemaakt: één en al vrolijkheid. Gisteren heb ik mijn lesje pauze-technisch wel geleerd en ik houd me keurig aan het schema: na tweeënhalf uur lopen (om half acht dus) zit ik op een stukje beton.
Het is zaterdag en er zijn ook veel wielrenners en joggers onderweg, ik kom zelfs langs een manege waar paardrijles wordt gegeven. Het valt mij altijd op dat op die lessen alleen maar meiden zitten, maar dat de instructeur dan een man is. Wanneer heeft die dan leren paardrijden? Of zijn er aparte lessen binnen voor jongens? Die zie je nooit! Enfin, verder loop ik, langs een graanschuur en een afgraving. Waar ngeen water is, is de begroeiing dor en droog: die distels groeien hoger dan ik lang ben. Dan, na weer tweeënhalf uur lopen: pauze in het bos. Er verschijnt een betonnen muurtje waarop ik lekker kan zitten. Een engel op een mountainbike komt voorbij, met zo'n hipsterbaard (ik vind een baard nog steeds zó sixties, maar ja, dat heeft hij niet meegemaakt). Deze engel komt uit de buurt en is dus in voor een praatje, hij spreekt vloeiend Engels en vraagt me of ik de weg kwijt ben. Nee hoor, gewoon mijn pauze. Hij vertelt dat hij lekker aan het mountainbiken is, maar dat hij vroeger had moeten vertrekken omdat het nu zo heet wordt: hij gaat snel naar huis. De engel fietst er weer vandoor en ik loop ook weer verder, half elf en nog zes kilometer te gaan. Ik slaap vannacht in een parochie-ostello en zie als ik door de velden naar het dorp loop de kerk al van verre staan: dáár moet ik heen. Om kwart voor twaalf ben ik er. De man die mij voorbij liep loopt nu voor me, leest een bordje en loopt verder het dorpje in. Op het bordje staat dat de ostello pas om half drie open gaat, maar ik heb in Italië nog niet meegemaakt dat iemand zich iets aantrekt van dit soort bordjes. Ik loop bij de pastorie achterom, een mevrouw roept de pastoor die zich voorstelt als Don Antonio en ik mag de ostello in. Zie je wel. Om twaalf uur sta ik te douchen als het carillon van de kerk het Avé Maria begint te spelen. Alleen in Italië, mensen. Iets later komt de man erbij die mij voorbij liep. Hij is Jan en komt uit Polen. Ja, daar betekent een bordje als 'half drie open' nog wat, de Poolse genen hebben Jan daar even dwars gezeten. Daarna is het wachten tot het wat minder heet wordt: op bed gaan liggen en zo weinig mogelijk ademen, want daar krijg je het maar warm van. Om twee uur stommelt Bennie de kamer binnen, ook weer op zijn bestemming, gezellig. Jan gaat een stukje wandelen, niet wijs. Wacht, Ivo belt. Hij heeft hard gewerkt aan al het groen rondom ons huis in de stomende hitte bij jullie daar, en zit even bij te komen. Ja, dat gaat natuurlijk ook allemaal door.
Jan uit Polen heeft pasta, tomaten en wijn en nodigt ons uit, is voor hem alleen toch veel te veel, aardig. Ik ga eerst nog naar de mis van zes uur, de heren zitten na de mis keurig op me te wachten met pasta en wijn. De rozemarijn is gestolen uit de tuin van de pastoor. Jan laat vallen dat het fijn is, die airco. Huh?! Hij heeft instantaan twee nieuwe roommates erbij. Airco, daar tekenen wij voor! Jan is gisteren in Pavia begonnen aan zijn tocht naar Rome.
Nu half acht 's avonds De airco zoemt. Morgen vijftien kilometer, uitslapen dus, morgenavond slapen bij de Benedictijnen in Orio Litta.

Geschreven door Dove.e.roma