Gisteravond, we kijken met z'n drieën de foto's nog eens door. Hoor ik opeens dat ik 'wel veel trui' ben. Dat oranje zou wat veel opvallen op de foto's. We rollen ongeveer onder de bank van het lachen, hij is als je erop let inderdaad nog-al-o-ran-je! Gelukkig trek ik me daar niks van aan. Die trui is ook mijn jas, die blijft.

Vroeg op, ik naar het bakkertje, één broodje want vandaag is transferdag.
Ik stap met mijn rugzak op, neus vooruit de lift in. Dwars kan niet meer door de rugzak. Walda en Regine rijden hun rolkoffertjes binnen, zij gaan met de trap.
Wacht!!!
Ik kan nu met geen mogelijkheid omdraaien natuurlijk. Twee rolkoffertjes eruit, ik letterlijk achteruit de lift in, de andere twee worden kleiner als ik verder achteruit loop, dan rollen zij hun rolkoffertjes binnen, want dat kan ik niet omdat ik vrij letterlijk vast sta in de lift. Die koffertjes moeten ver door, want anders kunnen de klapdeurtjes niet dicht (die draaien maar binnen de lift in). Zo kan ik nèt, maar dan ook echt nèt bij de deurtjes en de knoppen. Het draait er op uit dat we toch alle drie beneden komen, met onze bagage. Alles is logistiek.

Een vroege trein brengt ons naar Viareggio, de overstap van een klein uur leidt ons regelrecht naar een cappuccino in een barretje tegenover het station. De Illy-koffie bevalt Régine slecht, zelfs in cappuccino-vorm, voortaan zullen we op zoek moeten naar Lavazza. De volgende trein brengt ons in een kwartiertje naar Lucca, het bagagedepot op het stationnetje slikt onze reisspullen in.
Langs de stadsmuur en door de Porta S. Pietro lopen we het stadje binnen.

Eerste stop bij Pasticceria Pinelli, met de niet meer heel uitbundig levende sprinkhaan op de stoep. We zoeken wat lekkers uit en maken ons vrolijk over twee mensen: hij met een burberry jas, cremekleurige kabeltrui en een pantalon met twee keer omgeslagen zoom, zodat het hoogwatereffect ontstaat, zij met een cremekleurige lange doch zeer hippe mantel, hakje eronder, haren net van de kapper. Het gaat als volgt: hij gaat ongeveer op de juiste plek staan, zij controleert of het licht goed is. Dan wisselen ze van plaats, zij controleert heur haar nog eens en zet twee spontane stappen, alsof ze net van de straat op de stoep stapt om bij Pasticceria Pinelli een héérlijk chocoladetaartje te gaan kopen. En opnieuw, en opnieuw, en opnieuw. Hij maakt heul veul foto's en zij loopt terug om te zien of er iets bij zit. Nee. Nog niet goed genoeg. Precies op dat moment gebeuren twee dingen die haar wereld doen instorten. Het eerste is dat een man aankomt met zijn fiets. Hij zet de trapper aan de trottoirkant omlaag en steunt zo zijn fiets op de stoeprand, voor Pasticceria Pinelli. Hij pakt met zijn linkerhand de koperen deurknop van Pasticceria Pinelli en opent galant de deur van Pasticceria Pinelli voor een elegante dame op leeftijd die naar buiten stapt. Vervolgens stapt hij door diezelfde deur zelf Pasticceria Pinelli binnen en laat zijn fiets precies vóór de etalage van Pasticceria Pinelli achter. Het tweede is dat een bouwvakker precies naast de deur van Pasticceria Pinelli gaat staan, krabbende aan zijn kruis.
Ziet hoe de wereld aan onverschilligheid ten onder gaat!

Verder, en ach, Lucca is overal mooi. Natuurlijk geraken we op het ovale plein, vroeger het podium van het amfitheater, maar de tribunes werden volgebouwd en toen bleef een ovaal plein in het midden over. Zegt Walda. Ze is kunsthistorica, boek haar vooral als je van plan bent om naar Italië te gaan, geweldig! Zij weet ook de dingen die niet in de folder staan, en gebruikt wondermooie en fantasievolle woorden als 'Titiaanblauw'.

Inmiddels op het plein begint het zacht te regenen, overgaande in een wolkbreuk van epische proporties, met hagel en felle donder en bliksem. Wij kijken droog onder een boog naar het plein waar al het water van de daken zó uit de regenpijpen het plein op gutst. Enkeldiep water wordt door terrasmedewerkers met bezems de putjes in geleid, maar dat is vegen met de kraan open. De god van de donder is snel tevreden, hij blaast de aftocht en wij gaan op zoek naar een restaurantje. Daar eten we, ik eet pasta-konijn, en we proosten op het leven.

Na de lunch is het droog en we zoeken als laatste de Dom op. Daar is in het rechterportaal een prachtig labyrinth gegraveerd, ik zet hem toch even op de foto. Als je een labyrinth loopt zie je de dingen steeds vanaf een andere kant en neem je zelf ook steeds een andere richting. Toch is er maar één weg te gaan, één weg naar het centrum, met steeds kortere tijd voordat de de volgende wending zich aandient. En bezoek binnen de tombe van Ilaria del Carretto. Ze ligt in de zachtste marmeren plooien bescheiden en delicaat verstild haar schoonheid te stralen, meer dan zes eeuwen al. Het hondje onder haar voeten kijkt al even lang over zijn linkerschouder trouw op naar zijn bazinnetje, schone slaapster die elk moment lijkt te kunnen ontwaken.

We doen nog een drankje en vergeten bijna onze bagage weer op te halen. Terwijl we wachten op het perron zien we drie mannen van wie we niet zeker weten of hun bedoelingen wel smetteloos zijn. We zijn al een stukje verder gelopen naar de neus van de trein. Walda en Regine staan iets uit te zoeken op hun telefoon, die kerels blijven maar rondhangen. Ik draai me pontificaal naar hen om en doe nog net niet het 'ik houd je in de gaten' gebaar. Ha! Dat houdt ze wel op afstand. We zijn blij wanneer de treindeuren open kunnen. Snel gaan we zitten, zo'n beetje óp onze bagage. We hebben ze verder niet meer gezien.

Nog half uurtje treinen naar Pisa centraal. Daar stappen we uit en we lopen bijna helemaal terug naar het voorlaatste station, over de rivier, bijna bij de Toren. Op een prachtig pleintje worden we opgewacht door Luigi. Luigi geeft ons de sleutel van de begane grond in een palazzo. Daar is alles zwaar geparfumeerd: de potpourri op de keukentafel (die staat nu boven in de keukenkast, deur dicht houden svp), een elke acht minuten verstuiver in het halletje (snel de spuitbus uit gehaald en daarnaast ook nog eens uit gezet) en nog zo één, idem. Verder bestaat ons nieuwe huis uit een soort van kerkerachtige gewelven met kelder atmosfeer. We nemen een bakkie thee en verkillen langzaam tot op het bot. De deur uit, ik wil absoluut koekjes kopen voor bij de thee, en dan naar restaurantje op zoek. We doorkruisen het studentenkwartier met overal plukjes studenten maar die zitten vooral aan de borrel. We volgen het spoor van de ons tegemoetkomende pizzadozen. Régine wil eigenlijk patat, maar dat is in Italië natuurlijk een beetje een probleem. We vinden een pizzatentje met zingende pizzero's. Ze hebben Zucchero op staan en kwelen nu en dan lustig mee. Régine neemt een calzone, die zonder vulling gebakken wordt, dan opengesneden, dan even terug in de oven met kaas erin om licht te smelten, dan weer eruit en verder vullen met rucola en vers gesneden (we zien het zelf) prosciutto crudo. Dat smaakt haar veel, veel beter dan patat. Walda en ik nemen een pittige platte. De pizzero's zingen nog een deuntje terwijl ik een koffie neem om het af te maken. Dan wandelen we naar ons palazzo, de verlichte Toren die bijna voor onze neus staat negerend want die is voor morgen.

In onze palazzo (laatste foto, onze twee ramen achter de boom rechts) voelt het nog immer als een druipsteengrot dus we gooien gewoon de radiator op max. Dat helpt en dan is het opeens toch thuis. Nu is het bijna tien uur en zie ons in ons keukentje: Regine schrijft, Walda schrijft, ik schrijf dit. Met de koekjes op tafel. In een pan ligt de telefoon van Régine met Italiaanse area's van de drie tenoren op youtube. In een pan omdat die dan als geluidsversterker werkt. Ja, wij zijn wilde meiden!
Morgen gaan we de Toren zien, van Pisa.

Ciao tutti!

Geschreven door Dove.e.roma