Vandaag niet te vroeg op, maar aan het aantal sleutels bij de balie te zien zijn we echt de laatsten. Maakt niet uit. We lopen mooi en makkelijk maar eigenlijk alleen maar over asfalt. In het begin nog langs een redelijk drukke weg, met natuurlijk de hele tijd vrachtwagen met marmer in allerlei verschijningsvormen. Verderop wordt het wat rustiger: links de bergen, rechts de zee en dan gewoon naar het zuiden lopen. Mooie uitzichten op zee, grote dure huizen tussen de wijngaarden, allemaal met een hond die ook overal aan het blaffen slaat. Op elke heuveltop een dorpje, een toren of een kasteelruïne, men is hier op alles voorbereid. Op een top een stukje huisvlijt: een marmeren plaat met daarin de Via Francigena gebeiteld, van Canterbury naar Rome. We worden onderweg goed verzorgd: er zijn veel kraantjes en ik doorweek mijn petje, goed voor een urenlang koel hoofd. Bij een volgend kraantje halen we Sylvia (de Italiaanse, in geel shirt) in, ze heeft net gedronken en gerust, we nodigen haar uit met ons verder te lopen en nu lopen we dus met zijn drieën. De voertaal verandert nu van Duits naar Engels. Het eerste grote dorp is Pietresanta, daar passeren we een kilometersteen waarop staat dat Rome nog 450 kilometer is. Er staat ook een raar beeld van een naakte man en een beetje een eng beeld van een kind met een schermpje. En dan weer een heel mooi beeld van een vrouw op een schommel, de touwen van de schommel eindigen in het niets. Vrolijke straatjes met versierde schommeltjes erboven en een mooi plein met kerk natuurlijk. En terrasjes. Omdat Sylvia en Bennie naar het toilet moeten nemen we een tafeltje en we bestellen een capuccino. Bij het terras staat een jongen tegen de muur geleund op zijn telefoon te kijken. Nee: het is een beeld, echt een beetje eng. We zitten nog steeds in de marmerstreek, dus in de kerk is alles natuurlijk van marmer. Ik moet het steeds even aanraken. Het voelt koel maar niet koud, en op een bepaalde manier glad maar zacht. Wat een fijn spul, geen wonder dat het zo populair is. Mijn medepelgrims houden hun hart vast als ik een straat oversteek: ze hebben de indruk dat ik gewoon recht doorloop een kruising over, hoe dan ook. Bennie zegt: 'I like your attitude: This is me, deal with it'. Ik denk: ja, Bennie is een Duitser, die loopt een kilometer om voor een zebra, maar Sylvia vindt me ook een gevaar op de weg, dus blijkbaar is het toch wel bijzonder. Soms hebben we even een klein stukje geen asfalt, kijk, we lopen Pietresanta weer uit, op een rivierdijkje. Links wordt weer in marmer gehandeld, er wordt als we erlangs lopen zelfs marmer gesneden. We blijven even kijken hoe dat gaat, de man geeft ons een armzwaai. Op een héél smal bruggetje moeten we een paar meter terug lopen om een fiat panda(!) te laten passeren, waarna de bestuurster het nog steeds voor elkaar krijgt de muur te schampen met de auto. Een oud vrouwtje verderop babbelt weer een heel verhaal met ons, gelukkig hebben we nu Sylvia die terug kan babbelen. Het vrouwtje heeft grote lol om de stok van Bennie, want zij loopt zelf ook met een houten stok! Ze zwaait er vervaarlijk mee en lacht haar ene tand bloot. Dan wordt het opeens spannend: we stijgen een stukje over een bergpaadje. En Ivo stuurt een tekstberichtje, of we even zullen bellen. Meestal heb ik rond twaalf uur wel ongeveer pauze, maar vandaag hebben we net de capuccino achter de kiezen dus het komt niet zo uit. Morgen weer. Maar nu komt het spannende: we lopen opeens en volledig vanuit het niets in een bamboebos. Overal bamboe, waar het pad loopt is het weggekapt om plaats voor het pad te maken. Het is zo plotseling dat we alle drie op hetzelfde moment stilstaan om een foto te maken. Dan dalen we af en we lopen langzaamaan onze bestemming binnen. De Duitse vrouw, ze blijkt Claudia te heten, komt ongeveer gelijk met ons aan dus we lopen gevieren Camaiore binnen. De Ostello gaat om twee uur open en het is nu één uur, dus we pakken een capuccino. En nu komt het: die capuccino komt uit een apparaat, echt heel erg vies. Dit is veruit de slechtste capuccino die ik in Italië gehad heb. Bah. Voor straf gaan we weg (wel betaald, natuurlijk) en we nemen nog een vanzelfsprekend Italiaans en vers gemaakt ijsje om het weg te spoelen. Dan op zoek naar de Ostello. Die hebben we zo gevonden, want we zien de vier Italiaanse pelgrims op de fiets van gisteren al op een bankje zitten. Nee hoor, dit is een bank. Zij rijden vandaag nog door naar Lucca, daar lopen wij morgen heen. Aan de rand van het plaatsje vinden we de Ostello, daar treffen we Matthias en Trudy weer, plus de Italiaan Giullo. De hele familie weer compleet, zogezegd. Een mooie oude Ostello, vast aan het kerkje en met een prettige loggia (de bovenste rij bogen) waar een briesje de boel verfrist met bergen rondom. Mooi hoor. Mijn rechter knie doet aardig zeer, dus ik zet er even maximaal paracetamol en ibuprofen op. Hopelijk morgen beter. Straks eten we ergens een pizza. Met een wijntje. Morgen 24 kilometer.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma