1. Vergeten: sinds twee dagen zijn er cicaden.
2. Foto-alarm: vandaag weer heel veel foto's!

Gisterenavond kwamen er nog vijf Italiaanse wielrenners op leeftijd bij de ostello. Was grappig: voor de douches moest je buitenom via een gekromde oprit naar de kelder onder het gebouw. Op een gegeven moment leek het alsof er daar een bron was van mannen op leeftijd met een handdoek om hun middel: ze kwamen achter elkaar in handdoek gehuld naar boven gelopen. Even later liep alles in slip rond, geen probleem. We aten een pizza en dat gingen de Italianen ook doen. Ze kwamen terug met een fles Campari, ik mocht van harte meedrinken maar Campari is niet zo mijn ding. Om een uur of tien was het pas zover afgekoeld dat het dorp het pleintje op kwam: pratende mensen, spelende kinderen. Wat was het heet vannacht, de ventilator gaf maar een beetje verlichting. En veel muggen! Moeilijk te doen. Maar uiteindelijk val je toch in slaap. De mevrouw uit Triëst met de blaren heeft de boot op de Po geregeld, om half negen kunnen we aanmonsteren. De originele VF werd ooit gelopen door een Engelse monnik, Sigeric. Hij liep hem eigenlijk omgekeerd, van Rome naar Canterbury, maar dat negeert iedereen nu. En hij nam een stukje de boot over de Po, net als wij nu. Die boot, die moet je regelen, er is iemand die je op verzoek overzet. Die iemand spreekt echt alleen Italiaans. Maar de mevrouw met de blaren spreekt dat ook dus die heeft voor haar, voor Daniel (ik had hem in eerste instantie niet herkend, maar de Fransman die er gisteren bij kwam was Daniel), voor Bennie en voor mij de boot geregeld. Één van de Italiaanse wielrenners gaat ook mee, dus met z'n vijven. Voor de wandelaars betekent het bootje een leuke afwisseling en minder kilometers, kijk maar op het kaartje: links is helemaal lopen zonder boot, rechts is met het stukje boot over de Po. Na een half uurtje lopen duikt de aanlegsteiger op. Er staat een gemetselde kolom met de VF gnoom met water onder zijn voeten. Nu lig ik te wachten, lekker op een nog koel stenen bankje, niet zo lekker met een lichte vuilnisgeur in mijn neus. Nog een dik uur. Daar komt de wielrenner ook al erbij. En later de mevrouw met de blaren samen met Daniel, we zijn compleet. Nog maar veertig minuten...Tussen de populieren. Links bij de kolom Daniel, rechts op het bankje Bennie. Links de Italiaanse wielrenner, rechts op het bankje de mevrouw met de blaren. Op de landweg komt een fietser voorbij. Een traktor. Dat is wat er gebeurt in anderhalf uur.
Maar dan arriveert de platbodem. Het gewicht wordt zorgvuldig verdeeld. Hop, daar varen we, en hard ook, na een kwartiertje leggen we weer aan. Ook aan deze kant een zuil en een steen. Onze bootsman maakt er een grote gebeurtenis van: eerst legt hij uit welke beroemdheden er in drie millennia gepasseerd zijn, de monnik Sigeric natuurlijk, maar eeuwen daarvoor was dit al een overzetplaats. Dan gaan de vier wandelaars: Daniel, de mevrouw met de blaren die Marija blijkt te heten, Bennie en ik, mee naar het huis van de bootsman. Daar gaat zijn optreden verder. Met een enorme stempel met een nog veel groter handvat zet hij een prachtige stempel, die voorlaatste grote rode, achthoekig. Met het bootje erop. Dan moeten we nog namen, vertrekdata, beroep, bestemming en leeftijd opschrijven in zijn grote boek met houten kaft en prachtige illustraties. Tenslotte krijgen we nog een kaartje met die illustratie en een pelgrimgebed, iedereen twee kussen en dan mogen we weg. Daarna wordt het vervelend: alleen maar langs de weg, die richting Piacenza steeds drukker en groter wordt. Piacenza is echt een transit-plek met véél verkeer en vooral ook heel veel vrachtverkeer. Hoewel er steeds een soort van voetgangers strook is, lijkt het lopen langs die drukke weg in de brandende zon ein-de-loos. En dan moet Piacenza nog komen. Daar is dan het oude centrum. In een fruitwinkeltje koop ik appels en perziken. Ik ben ingesteld op bankje-in-de-schaduw-met-fonteintje, maar dat is langs de hele route in Piacenza niet te vinden. Uiteindelijk vind ik een kerktrap in de schaduw in een steegje, ik loop nog steeds met Bennie, daar houden we middagpauze. Als we om half één weer lopen komen we langs de kathedraal, maar die is van twaalf tot drie gesloten. Piacenza doet weinig moeite om sympathie te krijgen, zeg maar. Na het oude centrum lopen we langs het spoor over industrieterreinen en daar hangen allerlei mannen rond in dure auto's, die aan het bellen zijn, volgens mij wordt er volop gedeald. Ik ben niet vlug bang, maar op dit moment ben ik meer dan blij dat ik hier niet alleen loop. Om twee uur, dus vóór de grootste middaghitte, zijn we bij de Ostello, ook aan een drukke doorgaande weg. Het gaat om drie uur open, we drinken wat bij een café. Dan gaan we naar de Ostello, om te lezen dat we de sleutel kunnen halen bij het andere café. Daar kunnen we morgen de sleutel inleveren, betalen (tien euro) en ontbijten (vanaf vijf uur!). En dan kunnen we de Ostello in. Wat een geweldige plek, moet je zien! Nog meer geweldig nieuws: een wasmachine met wasmiddel. Natuurlijk, graag! Om vier uur komt Marija met de blaren binnen, ze heeft de hele tocht op sandalen gedaan vandaag. En dan, dan gaat het regenen. Niet te geloven, onweer, donder, bliksem, wind, regen: eindelijk die hitte een beetje uit de lucht. Wat een cadeautje. Bennie en ik geven elkaar uitgelaten hihg-fives, ik ga uit het raam hangen en zwaai naar een autobestuurder die uit de straat tegenover komt, hij zwaait nog terug ook. Wat een blijheid opeens, ook Marija sluit aan, ook zij is blij met de regen. Later lopen Bennie en ik nog naar de Ipercoop, ik een beetje ongelukkig omdat mijn bh's nog in de was zijn: dat loopt toch ongemakkelijk. Bennie kookt vanavond voor ons (Marija en mij). In de koelkast staat nog een fles witte wijn, we hebben een gezellige avond met z'n drieën.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma