Gisterenavond reden we zes kilometer omlaag, benieuwd of we wat zouden vinden want het zag er nogal doods uit. Nou, de hele Dorpsstraat was volgezet met schragentafels en lange banken en de mevrouw van het restaurant was een burnout nabij maar ze had dan ook alleen al buiten honderd plaatsen. En jawel, er was voor ons nog een plaatsje aan tafel elf. Eerst was het leeg, maar later was het he-le-maal vol. Er bleven maar mensen komen. Verderop in de straat bij het volgende restaurant was het hetzelfde, met een zanger met geluidsinstallatie op de hoek. Die ging zelfs 'Lang zal ze leven' spelen, weliswaar voor iemand anders, maar het voelde toch ook voor mij. Onze Italiaanse buren aan tafel wisten ook niet wat er precies aan de hand was, maar we leken midden in het jaarlijkse dorpsfeest beland. Italiaanse koks kunnen in het algemeen wel koken, maar de kok van vanavond stak daar nog eens bovenuit. Wat lekker zeg! Alleen de logistiek was een dingetje: Pieter kreeg eerst zijn hoofdgerecht (pizza) en drie minuten later zijn voorgerecht. En het lukte ook niet onze gerechten tegelijk uit te serveren, maar met meer dan honderd gasten kun je niet alles verwachten. Het was een heel bijzondere verjaardagsavond.
Daarna terug en in het huisje nog samen een drankje, gezellig.
Inmiddels was de lucht toch lekker fris geworden, we zitten toch in de bergen, en ik heb heerlijk geslapen. Half zeven opstaan, Ivo smeert broodjes voor in de auto, spullen en auto pakken en naar het café van de mevrouw, die ons juist tegemoet komt met een mandje met het ontbijt. We eten het op haar terras, ze brengt ons later nog koffie. Boven ons opent een oude vrouw de luiken van haar slaapkamerraam, haar schitterende grijze haar al keurig gedaan, in witte nachtjapon. Zo komt alles goed. Dan rijden we weer omlaag, de brug over en daar ga ik de auto uit. Rugzak op, stokken in de handen, afscheid nemen. Van mijn broer, van mijn nichtje, van mijn lief. Pieter, Lien, Ivo: heel, heel erg bedankt. Jullie gaan weer naar Nederland, ik loop door de prachtige Appenijnen verder naar Rome. Die dag niet lopen gisteren heeft ook mijn knieën goed gedaan, voel ik. Wat is het hier toch prachtig, moet je die foto's zien. In eerste instantie loop ik over de weg om op de VF te komen, na een uur en een kwartier pak ik de route weer op. Die wordt meteen leuk: van dat asfalt af en lopen op een steil stijgend steentjespad: welkom in de Appenijnen, eindelijk weer lekker stijgen, eindelijk weer de doppen van mijn stokken en de punten in het pad. Er staat zelfs een wilde lelie naast het pad. Een berichtje van Lien: zij zijn in de auto Bennie tegen gekomen, grappig. Die zie ik vanavond weer in de Ostello, dat had ik al gedacht. Dan komt een wondermooi dorpje in zicht, zo mooi dat twee kabouters op een steen zijn gaan staan om het goed te kunnen zien. Een boer zet zijn traktor uit voor een praatje, wat leuk. In het dorp houd ik mijn eerste pauze op een betonnen bankje, lekker koel, als ik daar zit bellen ons pap en ons mam. Alles goed daar, en hier ook. Ik bel meteen ook maar de Ostello van vanavond, ja, er is plaats dus dat is mooi. Niet alleen de lelie, er duiken hier weer allerlei andere nieuwe plantjes op. En nieuwe, gebakken VF-gnoom tegeltjes, het hele dorp hangt er vol mee. Oef, nu begint het eigenlijk pas echt goed te stijgen. Gelukkig in de bossen dus in de schaduw, dat is fijn. Om een uur of twaalf bereik ik Cassio, mijn bestemming van vandaag. Onder de poort door ben ik meteen bij de kerk. Daar staat een prachtige bank in de schaduw, met een beetje wind. Ideaal om de siësta te verlummelen. Ik ga op de bank liggen en val een beetje weg, word gewekt omdat Bennie komt aanlopen. Dat dacht ik al, gezellig. Hij gaat mee lummelen, een half uur later komt ook het Amerikaanse echtpaar langs. Zij hebben al gehoord dat ik gisteren jarig was, nieuws doet snel de ronde in de pelgrimsgemeenschap. Ze lopen door naar café en bier, later Bennie en ik ook. Nu zit ik op een terras met een gin-tonic (had ik tot een half jaar geleden nooit gedronken, Rob heeft er toen één voor mij gemaakt, smaakt goed). Het gerinkel van de ijsklontjes tegen het glas klinkt heel erg als het geluid van koeienbellen in Frankrijk en in de Alpen. Later regent het een paar druppels en rond half zes kunnen we de Ostello in, gewoon een huis langs de straat met een keuken, een badkamer en slaapkamers in de voor- en achterkamer. Het is er heerlijk koel. Ik heb nu na het douchen mijn nieuwe broek aan en voel me een stuk minder hobbezakkerig. Fijn, iets te dragen dat gewoon past. Vanavond koken we zelf maar weer eens pasta met rode saus en pesto, gelukkig had ik gisteren groente. Alles is hier in huis, het eten, een rek met wijntjes (een flesje wit koud in de koelkast), zelfs badjassen en een strijkijzer, mocht je dat nodig hebben. Ook het ontbijt staat al voor ons klaar, kijk dan wat schattig. Morgen proberen we wat verder te lopen, want van een halve dag lummelen krijg je, op z'n Brabants gezegd, nogal een houteren kont.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma