Wat nog volgde: de maandagavond, de dag dat ik in Rome aankom, is moeilijk. Alleen, geen doel, niemand, niets, leeg. Mijn hoofd en mijn hart tollen van de emoties. Moe. Leeg. Verward. Ik bel Ivo, hij begrijpt het en zegt de juiste dingen. Ik stuur Bennie nog wat foto's maar zijn telefoon is natuurlijk stuk, dus hij ziet ze niet en van hem geen reactie. Alleen. Tenslotte eet ik een salade op het horecapleintje dichtbij de B&B. Gewend aan vroeg opstaan sta ik dinsdag vroeg op, om acht uur een standaard-ontbijtje bij het barretje tegenover: capuccino met een crème croissantje. Dan toch naar de Sint Pieter, in traag tempo en nogal hompelend vanwege mijn linker achillespees, en nog steeds in wandeloutfit want meer heb ik nog niet. Ik ben vroeg in de Sint Pieter, rond negen uur, ik kan bij de bewaking zó doorlopen. Lang blijf ik er, om tien uur woon ik een mis bij in de linksvoorste zijkapel. Ik merk dat ik medepelgrims zoek, Bennie in het bijzonder, maar ik zie niemand. Daarna loop ik terug naar de B&B, op het horecapleintje is het nu markt en ik koop een paar perziken. Rome is prachtig, ik herken nog veel van mijn vorige verblijf in maart vorig jaar, loop mijn pad naar treinstation Termini, van daaruit met trein en bus naar vliegveld Ciampino. Daar ben ik een uur te vroeg, Ivo komt om half vijf aan. Daar is hij dan, hoe fijn hem te zien. Hoe verwarrend allemaal: fijn, lief, nabij, mooi. Maar ook nog steeds verdriet, afscheid, leegte, afstand nemen van de afgelopen tijd. Het is fijn dat het voorbij is. Ik wil nog niet dat het voorbij is. Het is fijn dat ik naar huis ga. Ik wil nog niet naar huis. Moeilijk. Met Ivo terug naar Termini, we lopen samen vanuit Termini naar de B&B. Fijn om zo samen te lopen door Rome. Beetje lopen, beetje kletsen, beetje vasthouden, beetje dingen zien. Mooi. Bij de B&B even douchen, bijkomen, eindelijk weer eens elegante kleren, hoewel die nu máten te groot zijn. Een biertje en wijntje op een pleintje, het is inmiddels zeven uur dus we krijgen er lekkere chippies en sandwiches en pinda's bij. Daarna simpel maar lekker eten op het horecapleintje, wit wijntje erbij. Heerlijk. Woensdag zijn Ivo en ik samen de hele dag in Rome. We doen natuurlijk het ontbijt bij het barretje tegenover, dat is voor Ivo voor het eerst en voor mij voor het laatst in hele lange tijd: capuccino creme-croissantje. Ik neem Ivo daarna eerst mee naar het Sint Pietersplein, daar móet ik hem mee naartoe nemen. Als we erheen lopen hoor ik achter me roepen: 'Maria, Maria'. Dat is Jean-Pierre, Fransman, die ongeveer de laatste week met ons mee liep. Hij kletst er lekker op los, vertelt dat de aankomst voor hem een koude douche was. Hij is een paar keer naar Santiago gelopen, daar is de pelgrim het middelpunt. Hier is niemand, en kun je bij een bureautje een stempel gaan halen. Ook hij is gisteren in de Sint Pieter naar de mis geweest, maar om elf uur, dus we hebben elkaar niet gezien. Ik zeg hem hoe toevallig het is dat we elkaar vandaag ontmoeten, hij zegt: toeval bestaat niet op de Via. Dat heb ik gedurende mijn hele tocht ook al vaak gedacht: toeval bestaat niet. Leuk dat Ivo dit ziet, een medepelgrim en hoe het is onder elkaar. Wij gaan het plein op, Jean-Pierre gaat ook weer zijn weg verder.
Na een tijdje zitten bij het plein en kijken hoe mensen druk zijn met foto's maken lopen we langzaamaan weer terug naar de B&B, even bijkomen. Dan krijg ik van Ivo als souvenir een paar mooie oorbellen, hoe fijn, dat is een mooie afsluiting. Daarna weer de stad in: via Circus Maximus naar de Palatijnse heuvel met het Forum Romanum. Je gelooft het niet, maar daar lopen we Bennie tegen het lijf. Zoals gezegd: toeval bestaat niet op de Via. Bennie vertelt dat hij gisteren ook in de Sint Pieter naar de mis is geweest, om half twaalf. Fijn hem nog even te zien.
Ivo en ik pakken een bankje in de schaduw, eten ons meegebrachte brood op en kijken mensen. Dan lopen we, via het Collosseum, weer terug naar de B&B, ijsje kopen en opeten in het park, terug naar binnen. Bijkomen, 's avonds weer borrelen op het pleintje en wederom eten op het horecapleintje, weer lekker. Niet te laat, want we moeten morgenochtend om tien voor vier opstaan.
Donderdag staan we dus vroeg op, ik hompel met rugzak en stokken op pad, gelukkig rijden de bussen al, één ervan brengt ons snel naar Termini. Daar staat al de shuttlebus klaar naar het vliegveld, gaat heel gladjes allemaal.
Na ongeveer drie kwartier in het vliegtuig onder ons de Alpen. Ik doe nog een paar foto's aan Bennie, misschien kan hij ze later wel zien. Hoe mooi, en hoe fijn dat er zicht is, hoe bijzonder ook dat ik dat allemaal gelopen heb. Thuis op de weegschaal en op de foto met afkledende kleren blijkt dat ik tien kilogram heb ingeleverd.
De eerste week is in elk geval moeilijk: Ik blijf me dubbel voelen, moeite om bezigheden te verzinnen buiten lopen, mijn linker Achillespees is nog niet in orde dus lopen kan ik uit mijn hoofd laten. Ik schrik soms wakker omdat ik niet weet wat de bestemming van de volgende dag is, of dat ik niet weet waar mijn rugzak is. Zou willen dat ik nog vóór mijn tocht stond, dat het allemaal nog te gebeuren zou staan. Gelukkig raakt Ivo daarvan niet on paniek, hoewel ik het soms niet meer weet.
Leuke reacties van Rémi, van Marie-Luise en van Silvia. Geen reactie van Bennie, niet op whatsapp berichten, maar dat kan gezien zijn telefoon misschien niet aankomen, maar ook niet op mijn mail. Die moet het toch doen, zou je zeggen. Het doet me pijn en stelt me teleur, we hebben zes weken samen gelopen en veel gedeeld. Zou dat opeens zonder één bericht helemaal afgelopen zou zijn? Raar hoor.
Ik kijk de foto's van mijn tocht door, vaak. Het eerste deel lijkt al heel lang geleden, goed dat de foto's er zijn en de blog, zó veel herineringen, maar toch ook al zo veel bijna vergeten. Hoe mooi het was en hoe ver. En wat een rijkdom. Dankbaarheid.

Geschreven door Dove.e.roma