Terug bij af. Ik had een night from hell, tjongejongejonge wat een kiespijn had ik. De paracetamol deed ook helemaal niets meer. Nou ja, een heel klein beetje, maar zeker niet genoeg. Ik heb bedacht dat 'ik wens je tien jaar kiespijn' wel de ergste vloek is die je iemand kunt toewensen. Tollend van de pijn en het gebrek aan slaap sta ik op. Ik pak mijn rugzak, bergschoenen in de hand (onthoud: binnen altijd uit doen, uit respect voor de gastgever) en loop naar beneden om te betalen. Ik heb dan mijn lief al ge-appt of hij me komt halen. Dat doet hij, om een uur of negen ben ik weer in Groesbeek. Eerste actie: tandarts bellen, ik kan rond elven terecht. Zittend in een stoel overbrug ik de tijd, wisselend met mijn ogen op standje wazig of op standje helemaal dicht, en dan zo lekker dramatisch met mijn hoofd in mijn handen. Enfin, de tandarts, de senior hemzelve, ging voortvarend aan het werk: oude wortelkanaalbehandeling uitboren, hopen dat dat wat ruimte geeft, noodvulling erop. En antibiotica erbij. Ik was al blij toen de verdoving erin zat. Van mij had hij toen op mogen houden. De rest van de dag is heengegaan met wachten tot de verdoving is uitgewerkt en slaap inhalen op bank en bed. De pijn is nu, om vijf uur, nog niet in volle hevigheid terug gekomen. En mijn dikke oog wordt ook al wat slanker. Nu ga ik, na deze valse start, mirgen maar eens kijken hoe het gaat. En ik accepteer dat Keulen voorlopig buiten mijn bereik blijft. Ik begin er zelfs aan te twijfelen of het wel bestaat, Keulen. Misschien is het mijn persoonlijke fata morgana, altijd in mijn ooghoek vermoed maar steeds verdwenen als ik mijn ogen erop richt. Wie weet, sommige dingen horen onontdekt te blijven. Als ik één dezer dagen alsnog ga lopen, laat ik me weer horen. Houdoe!

Geschreven door Dove.e.roma