Rond half twaalf stap ik in Belp uit de trein. De naam is niet belangrijk, die mag je vergeten. Wat wel belangrijk is, is dat ik heb besloten om niet Bern verder te verkennen, maar te doen wat ik het liefste doe als ik bergen zie: schoenen aan, stokken mee en wandelen. Als mensen mij later vragen naar de bezienswaardigheden van Bern, dan zal ik stil blijven. Maar ik zal mijn leven lang lof zingen van de Belperberg. Mijn boekje somt droog de feiten van de wandeling op: 13,3 kilometer; 520 meter stijgen; 510 meter dalen; 4 uur lopen; op de helft een restaurant. Maar hoe mooi het is? Moet ik vertellen over de warme, volle, zoete geur van koeienmest, met strootjes, dampend in de ochtendzon? Of van de rijp op de takken, nog in de schaduw van de berg? Van de bevroren waterval, nog wel, maar als ik goed luister hoor ik de lente al langs de randen sijpelen. Bij het stijgen in het bos, waar de zon de aarde raakt, opeens de geur van groen, van hout, van leven; een paar passen verder knerpt het onder mijn voet en bijt de ijzeren kou van de sneeuwlucht om mijn kiezen. Ik schrik merels op, en reeën, maar van die laatste zie ik alleen de sporen in de sneeuw.
Moet ik vertellen van de broodjes? Natuurlijk heb ik ze meegenomen, en water, maar er is een restaurant beloofd, halfweg. Daar moet ik bijna zijn, toch? Stug doordoen, met knorrende buik en een beetje licht in mijn hoofd. Bijna toch? Ja, daar is de top met een eenzame boom, een psalmtekst en een geweldig zicht op de Alpen; mooier dan de foto in mijn boekje, oneindig veel mooier. Op het terras kan mijn jas uit. Gelukkig heb ik de zonnebrand en mijn zonnebril in de jeugdherberg laten liggen, dat komt mooi van pas nu ik mijn neus en wangen voel krinkelen onder het uv-geweld. Hoe welkom de 'Kaffee und Kuchen' voor mij ook zijn, de waard is kort van stof: 'Ketsenomarillen'. Ik versta hem niet, maar als ik het begrijp kies ik de Quetschenkuchen, natuurlijk: huisgemaakt, friszuur van de pruimen. Twee vrouwen, hun gezicht gerimpeld van zon, ijzeren sneeuwlucht en decennia straffe wind, komen het terras op. Zo stug als de mensen in de stad zijn, zo hartelijk zijn ze hier: de Grüssgottli' buitelen me tegemoet. Enthousiast vervolgt de jongste vrouw met een heel verhaal, waarvan ik eigenlijk alleen 'Gschwurbligschwar' versta. Ja, zeg ik, Ja, ja freilich!
Dan kan de afdaling beginnen, naar Münsingen. De zon geeft me een duwtje in mijn rug, werpt mijn schaduw voor me uit, glinstert op de sneeuw. Ik zie iets wat ik nog nooit zag: schildjes als vergrotingen van sneeuwvlokken, schots en scheef naast elkaar, verijsd, verschrikkelijk mooi. Schitterend en vluchtig en stil. Vergroot de witte foto uit, dan zie je het.
De afdaling eindigt in Münsingen Bahnhof, van daar kan ik met de trein terug naar Bern. Terwijl ik wacht drink ik water, de hele dag meegedragen. Het heeft de kou van de berg nog bij zich, ik moet het in mijn mond verwarmen vóór ik het doorslik. Terug naar het begin: hoe mooi het was? Kom gerust, de trein is goedkoper dan naar Groningen! 's Avonds bel ik Marie-Luise. Zij woont hier een paar kilometer vandaan. We maakten 2,5 jaar geleden kennis in het klooster op de Sint-Bernardspas, sindsdien staat een uitnodiging open, vandaar nu Bern. Ze komt me morgen ophalen, dan logeer ik nog twee nachten daar en ik ga zondag terug. Nu eet ik mijn proviant die was bedoeld voor onderweg: een gigantische Pretzl, lekker zout, met een Merlot erbij. In de jeugdherberg. Vooruit, nog een Merlot. Uit de eetzaal klinkt een piano. Als ik ga kijken zie ik geen pianist, maar een groep die bijeen is om te tekenen. Mijn konen gloeien van de zon, van de sneeuw en van de wijn. Het leven is mooi. Zum wohl! Santé! Saluti!

Geschreven door Dove.e.roma