Jungfrau, Eiger, Mönch en hun buren. De koffie aan de eettafel bij Marie-Luise trakteert een uitzicht dat een koekje overbodig maakt. Jemig. Rond de middag staan we aan hun voeten, buigen ze zich over ons heen. Misschien geschrokken van zoveel onverschrokken souvereiniteit stijgen we behoorlijk steil op een tegenoverliggende helling. Soms toont het weggetje zich weerbarstig: glad ijs laat me nog wat steviger in mijn stokken knijpen, op één plek roetsj ik een stukje uit en moet ik naar de besneeuwde weide klimmen om verder te kunnen. Boven onze hoofden in de ski-lift kijken steeds weer nieuwe plukjes mensen op ons geploeter neer.
Maar prachtig is het, en al dat gestuntel geeft steeds weer aanleiding tot op adem komen, gecombineerd met rondkijken en genieten. We nemen ons voor een andere weg terug te nemen, hier afdalen zou vragen zijn om ongelukken. Mijn ski-jack is dan al lang naar mijn middel verhuisd. Boven voorziet het einde van de kabelbaan in een terras met uitzicht, zon en 'Grindelwälder Kaffee' met iets sterks erin. Nog maar een keer zonnebrand en een ferm 'Bergheil' zegenen de middag. Als de zon definitief achter een ijswolk verdwijnt dalen we via een gesloten skipiste af. Het heeft vandaag gesneeuwd, zo hebben we een comfortabele wandelweg naar het dal. Met de auto rijden we terug langs de Thunersee, die het blauw en felroze van de avondhemel spiegelt. Ons avondmaal bestaat uit Raclette met aardappels en salade, heel Zwitsers geloof ik. Terwijl ik dit schrijf klinkt boven me het geluid van afwassen, de dochter van Marie-Luise ruimt de keuken op. Ik ben blij op mijn bed te liggen hier, om eerlijk te zijn. Grüssteuik, bis Morgen!

Geschreven door Dove.e.roma