Ik sta om half zes op, Bennie is al weg. Rugzak pakken, naar beneden naar de keuken voor doe-het-zelf ontbijtje. Hé, daar is Bennie nog. Hij gaat er nu vandoor. Nogmaals afscheid, bon Camino. Er is geen waterkoker, ik probeer of het water uit de kraan warm wordt. Dat doet het niet. Dan nescafé mocconakorrels in koud water. George Clooney moest het eens weten! Veel dieper zal de ultieme koffie-ervaring niet kunnen zinken. Hop, op stap, vandaag staan 21 kilometers gepland, een lichte dag, maar er staan ook 33 graden gepland, dat maakt het weer wat zwaarder. Het was fijn om samen te lopen, maar zo weer alleen is ook prima. Echt helemaal mijn eigen tempo en ook de kleine dingen vallen me nu weer meer op. Tja, een mens heeft maar één aandacht. Ik loop om half zeven ontspannen Ivrea uit, de hele dag zal ik iets hoog op de oostzijde van het dal lopen. Het is een goed konijnenjaar: overal springen jonge konijntjes weg, echt veel. Dan zie ik iemand voor me lopen. Niet Bennie, maar Christiane, een Zwitserse die we ontmoetten in de jeugdherberg bij Angela. Christiane is een beetje stug, ik denk dat ze liever alleen loopt. Inderdaad, na een 'bonjour' laat ze me voorgaan. Prima. Ik loop nu echt de bergen uit, als ik terugkijk zie ik nog Alpen met wolken erboven, als ik vooruitkijk zou ik net zo goed in Nederland kunnen lopen. Er zijn geloof ik rijstvelden in het verschiet, maar dat wordt dan morgen: vandaag zie ik vooral veel maïs. En geitjes. Kijk die kleine, precies d'r moeder. Sommige huizen hebben hier een geschilderde sierrand op de muur onder het dak. Het is nu afgelopen met de vele waterpunten langs de weg. Gelukkig staat een mevrouw haar bloemen te sproeien, ik vraag of ze mijn pet nat wil maken. Eerst heeft ze het niet helemaal begrepen, denkt dat ik drinkwater wil, maar het komt goed: ik krijg mijn pet heerlijk doorweekt terug. Mijn eerste pauze zit ik op een betonnen bankje, lekker fris nog. Prachtige bloemen weer, het worden inmiddels echt mooi-weer-bloemen. Als mensen hier doodgaan komen ze met een poster op het mededelingenbord, mooi, dan horen ze er nog een beetje bij. Op een deur heeft een spin een kunstwerkjes gemaakt, dat nog veel mooier wordt met het stof erop. Wat mooi en teer.
Rechts een prachtig groot meer, met bootjes en waterskiën en al. En veel palmbomen hier al. Die heb ik in Zwitserland niet gezien. Mijn tweede pauze zit ik op een bankje in het dorp. Ik regel een slaapplek voor vanavond in Cavaglia, de mevrouw is denk ik onderwijzeres: als ze merkt dat ik het moeilijk versta doet ze consequent de zin eerst in het Italiaans en daarna in het Engels: een gratis les Italiaans. Dat is fijn, want als ze alleen Engels zou doen, wat net zo goed had gekund, had ik wel een slaapplek, maar niks geleerd.
Een oude dame met een rollator komt aangelopen. Ze komt bij me op het bankje zitten en begint onbezorgd te babbelen. Gezellig. Als ze merkt dat ik het niet zo goed versta maakt haar dat helemaal niks uit, ze babbelt rustig door. Als ze verder loopt blijkt ze te wonen in het huis tegenover het bankje. Als je goed kijkt zie je haar, door de spijlen van het hek, rechts op de oprit lopen. Verderop loop ik een andere oude dame voorbij, kwiek en keurig verzorgd: haartjes in de plooi, lippenstiftje op. Volgens mij vertelt ze dat ze non is en dat ze vroeger ook veel gelopen heeft. Ze heft haar knieën tot heuphoogte, wenst me een bon camino. Maar het kan ook zijn dat ze over haar spataderoperatie vertelde, hoor. Nog een kerkje, die heb je hier veel, en een monument voor de gevallen kameraden, geweldig. Dat monument dan. Om half twee loop ik mijn bestemming binnen, bij het gemeentehuis kan ik de sleutel halen en dan heb ik voor vijf euro onderdak. De zaal is helemaal donker: dikke muren en alle luiken dicht. Binnen is het heerlijk koel. Ik doe wat ze hier ook doen: douchen en siësta houden, een goed idee met dit weer. Rond vier uur ga ik weer naar buiten. Als ik mijn deur uit stap kijk ik op een kasteel. Er is een grote kerk en hier doen ze niet aan een onsje minder: een mooi beschilderde koepel en uitzinnige beelden en kleuren. En vertederende ex-voto's. Kijk die rechts, zelfgeborduurd. Als ik de kerk uit loop komt een man binnen, die gaat gewoon even staan bidden bij Maria. Ja, dit is Italië. Naar het gemeentehuis voor het wifi-wachtwoord (er is geen wifi), naar de farmacia voor paracetamol en ibuprofen (die zijn er gelukkig wel; en omeprazol, jaja, er lezen dokters mee). In mijn boekje zie ik dat ik vandaag eigenlijk nog twee uur had moeten doorlopen. Dat had makkelijk gekund. Nu moet ik morgen héél ver lopen, door de rijstvelden, naar Vercelli. Wacht, tussenin is nog een overnachtingsplek. Ik bellen. Nee, die zijn vol. Jammer, dat wordt ver morgen. Het is opnieuw het dal uit, en als het moet kan ik bijna in elk dorp op een bus stappen. Maar ik ga het proberen. Ik boek alvast een mooie B&B, dat heb ik dan wel verdiend al zeg ik het zelf. En dan is er hier natuurlijk een terras, lekker. Later doe ik nog een wit wijntje. Ga dit ook doen!
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma