Wat een drukke dag wordt het vandaag, ik heb nog nooit zoveel mensen gezien. Meestal zie ik überhaupt niemand onderweg, vandaag wel 20 mensen! En een hondje. Jullie horen het nog. Mijn bestemming vandaag is Bonhomme, maar eerst langs Aubure, toch zo'n drie uur en een kwartier weg al. Het begint met mooi klimmen in het bos. Dat gaat vlotjes in korte broek en bloesje, gelukkig tussen de bomen dus niet zo warm. Als ik omkijk zie ik twee van de drie kasteelruïnes van Ribeauvillé. Daar ben ik gisteren bewust niet langs gelopen, leuk om ze in de achteruitkijkspiegel toch nog even mee te nemen. Ik stijg over mooie bospaadjes en na een dikke twee uur ben ik dan toch op -voorlopig- het hoogste punt: de Koningsstoelrots op 948 meter hoogte. Dat klopt wel om en nabij, mijn stijgtempo ligt op ongeveer 400 meter per uur. Dan gaat het zachtjes omlaag. Ik neem een pauze en merk dat ik het eigenlijk te koud heb. Gelukkig draag ik op het moment mijn volledige bezit op mijn rug, dus ik wissel de korte broek om voor lang, trek mijn wollen hemdje onder mijn blouse en doe mijn wollen kraag om (allebei Merino-wol, dat prikt niet. En volgens de verpakking gaat het ook niet zo snel stinken...). Er komt een kleine neon aan geflitst tussen de bomen: een fel hondje met een felgeel jasje en daarachter twee mountainbikende baasjes. Wij hadden vroeger toen ik jong was ook zo' n hondje, die zijn niet kapot te krijgen. Ook dit hondje vond het duidelijk dolletjes om in de bergen rond te rennen met zijn baasjes, leuk. Dat zijn de eerste twee mensen, en hun hondje. Ik loop naar Aubure, het hoogst gelegen dorp van de Vogezen, vertelt mijn boekje. Het wordt nu wel heel bergachtig: ik loop zelfs over een alm. Als ik het dorp uit loop krijg ik een adembenemend uitzicht, kijk, die blauwige foto met links bomen, en dan in het midden van de foto: daar ligt nog sneeuw! Sneeuw in de Alpen, daar had ik op getekend. Maar dat er in de Vogezen nog sneeuw zou liggen had ik niet gedacht. Het is trouwens maar goed dat ik gisteren in het onweer laag gebleven ben. Ik passeer een plaquette ter gedachtenis aan Johan Floderer, die werd hier doodbliksemt. In 1887. Dat is even geleden, maar je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Ik moet weer flink aan de bak wat klimmen betreft naar een refuge. Vandaar gaat de GR5 nog ingewikkelde en vooral: hoge uitstapjes maken, maar ik vind het wel mooi geweest. Ik stap van de rode streepjes over naar de gele, die doen niet zo moeilijk. Aanvankelijk lopen ze nog bij elkaar, maar de rode balkjes zullen weer gaan stijgen, maar dan zonder mij. Hee, een tegenliggende wandelaar op mijn pad! Om een uur of half twee ga ik op een boomstam zitten om te eten. Nou, daar lijkt het wel een dorpsplein: drie wandelaars, één wandelaar, twee mountainbikers...echt druk. En er vliegen ook nog helicopters over. Vast om al die mensen te zoeken. Een fourwheeldrive verloor zijn bodemplaat. Zo zie je dat je te voet kunt gaan waar het met de auto niet meer lukt: lang leve de wandelaar! En daar kom ik dan hoog in de bergen een man op een crossmotor tegen, gelukkig rijdt hij heel beschaafd, hij is ook al op leeftijd, maar toch: met je crossmotor over een bergweg, een beetje toeren. Ik zou het niet doen. Verderop: weer twee wandelaars. Ze vragen me waar de weg heen gaat, ik laat het ze zien op de kaart. Nou zeg, dat vinden ze wel handig, een kaart. Hebben ze zelf niet aan gedacht. Ik hoop dat ze het redden, maar héél fout kan het hier niet en het terrein is niet gevaarlijk. We kletsen wat en ieder gaat weer verder. Dan de klap op de vuurpijl: een groepje van vier bejaarde wandelaars en een gezinnetje met twee kinderen. Die kinderen, die zijn volgens mij kikkervisjes uit een plas aan het vissen. Ik hoor ze al van verre roepen. Ik loop rustig aan door, steeds maar omlaag. Als ik op een weg kom, is Bonhomme nog een half uur. Op het bordje staat 27 minuten, maar dat lijkt me een nauwkeurigheid die niet helemaal te garanderen is. Een stroompje murmelt rechts met me mee, na het bruggetje murmelt het aan de andere kant, natuurlijk. Het is zo mooi, zo rustig en het gemurmel en overal bloemen, ik ga langzamer lopen en blijf staan om er langer te zijn. Zo mooi. In het dorp zoek ik Hotel de la Poste, naast de kerk natuurlijk, dat gele gebouw, dat is het. Het is er druk en iedereen die weggaat krijgt een roos mee. Vandaag is het hier moederdag, Fête de la mère, vandaar. Bij de lift hangt een instructie die ik nog niet eerder bij een lift aantrof: tijdens onweer de lift niet gebruiken. Hm. Mijn kamer is leuk, in de nok. En ik probeer wéér kamers vooruit te reserveren, want deze week is echt een ramp. Zaterdag lijkt een probleem te worden, aan zondag denk ik nog maar niet, maar dat is hoop ik minder druk want maandag moet iedereen weer aan het werk, toch? We gaan het zien. Eigenlijk niet zo veel schokkends dus, vandaag. Eerst happie eten.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma