Vandaag begon met een super-ontbijtje, zelfgebakken brood en al. In mijn kamer had ik stripverhaal behang, dat waren echt losse strippagina's zelf tegen de muur geplakt. En ze zitten heel goed vast, geen randje kwam los. Goed gedaan hoor. Ik pak mijn spullen en vertrek van Betty. Hu, koud vandaag, maar het weerbericht belooft me dat het droog blijft. Op weg naar de Spar. Die is dicht, maar een paar deuren verder zit de Lidl, die is wel open. Peertje, twee pretzl- broodjes, lekker zoutig, verdwijnen in de rugzak. Dan op de bus wachten naar Wechelderzande, daar stap ik bij de kerk weer op de route. De bakkers sluiten hier ook, en in de plaats komen brootomaten. Dat zag ik eerder in Frankrijk, maar hier rukken ze dus ook op.

Ik loop Wechelderzande uit en het bos in. Grote plassen van de regen van vannacht, maar er is prima omheen te navigeren. Ik loop mooi door de bossen waar het vingerhoedskruid een erehaag voor me vormt. Lilse bergen, Achtzalighedenboom. Die boom ligt bijna op pierogen, maar er staat een bord bij van de boom door de jaren heen. Constant en Maria maakten hier hun trouwfoto's in augustus 1963. Mijn rug houdt zich goed, dat is fijn.

Na een paar uren lopen is het tijd voor een pretzlbroodje. Op een betonblok in het bos doet mijn noppenfoammatje weer goede dienst. Ik blijf even rustig zitten, maar de E34 blijft zoemen in mijn rechteroor. Dus ik breek maar weer op. Al snel kom ik daarna in Vosselaar, met wat druppels regen. Ik beklim de Konijnenberg van ruim 36 meter hoog en daal daarna af naar schooltje en kerk. Daar heb ik een beslismoment, want ik kom bussen tegen. Ik kan, met dreigende regen, verder lopen, of de bus pakken. Die laatste wordt het. Om een uur of half drie ben ik bij mijn logeeradres.

Dit is een bijzondere Vriend op de fiets. Toen ik reserveerde vertelde hij dat hij zelf met zijn vrouw is verhuisd naar een appartement in de buurt, en dat hij hun huisje nu deels verhuurt aan een Montenegrijn. Die werkt overdag en slaapt 's nachts, geen probleem. Maar nu is de vrouw van de Montenegrijn erbij gekomen. En de vorige gast vertelde: nu werkt hij overdag, dat is gelijk gebleven, en maken ze ruzie als hij thuiskomt. Met heel hard roepen en bellen naar Montenegro alsof ze geen telefoon nodig hebben. Ze hebben een correctief gesprek gehad, en dan ben ik nu het proefkonijn of ze hun leven beteren. En ze scheiden het afval niet!

Ik zit op het bankje voor de deur en wacht op mijn gastheer, die dus uit zijn appartement moet komen. Binnen ontmoet ik Irina, zo'n magere jonge vrouw met zwart geverfde haren die haar een spijkerhard gezicht geven. Ze is verbeten en in hoog tempo aan het schoonmaken. Mijn gastheer, een dominee, kon van zijn huisje moeilijk scheiden, vertelde hij, maar toen Irina erbij kwam moest hij wel. Hij vindt het een groot voordeel dat er nu eens goed gekuist wordt. Hij woont zelf met zijn vrouw dus elders, en vraagt zich af of dit nog wel zo'n goede combinatie is met de Vrienden op de fiets. Ik vraag me af wat Irina ervan vindt dat ze haar huis moet delen met voorbijgangers. Ik gebruik de gezamenlijke douche en toilet, waarvoor ik door hun woonkamer/keuken moet. Ik ga gauw douchen, drink een kopje thee met mijn gastgever, met een heerlijk bakje frambozen, terwijl Irina ons uit de weg blijft. In het hele huis spullen van de gastgever: boeken, boeken, dvd's, spullen, teksten, bidprentjes, boeken. Op de kamer die ik krijg staan nog paren schoenen van het echtpaar, en een boek ligt nog open op tafel.
Ik loop met mijn gastgever, zondag is hij veertig jaar dominee, naar zijn appartement en krijg tips waar te eten vanavond. Hier in het appartement ontbijt ik morgen, de dominee komt me om 8 uur halen voor het ontbijt met hem en zijn vrouw.
Ik loop Turnhout in, ik vraag me af wat de Montenegrijnen nou vinden van deze constructie. En wat hun geschiedenis is. Volgens de dominee vinden ze het prima.

Op de Grote Markt eet ik mijn tweede Pretzl broodje, dat had ik nog. Leuke stad, Turnhout, met mooie winkelstraten. Ik doe een wijntje bij Het Tamboerke, maar daar zit een man aan de bar zijn problemen luidkeels te wijten aan iedereen behalve aan zichzelf. Omdat ik dat snel zat ben verhuis ik naar het Stadscafé twee deuren verder. Opeens: regen. Keihard. En weer zon. In het Stadscafé geen dronkenmansgezwets, da's beter. Ik doe de garnalenkroketjes met patatten. De kroketjes zijn artisanaal, dat lijkt me oké.
De oberin gooit een volledig glas sangria over mijn buurvrouw heen. Ik kom haar op het toilet tegen, drijfnat en plakkerig. Ze doet haar best met water en droogdoekjes. Dat wordt een bonnetje van de stomerij.

Morgen loop ik naar Arendonk, ik doe eerst weer een stukje bus tot Oud-Turnhout, en dan verder te voet. Zo haal ik zes kilometer van mijn voettocht af, toch anderhalf uur lopen. Dan blijven er nog ongeveer 16 kilometer te gaan. En dan moet ik slaapplek De Egelantier nog zoeken. Een mooie afstand, er is niks mis met rustig aan.

Tabeekes op z'n Montenegrijns!

Geschreven door Dove.e.roma