Gezellig gegeten gisterenavond met Sylvia, Bennie en zijn maatje Stan. Ze kennen elkaar van hun studie, ik ben nu in gezelschap van drie ingenieurs en eerlijk gezegd is dat wel een bijzonder slag mensen. Zeker als je ze zo bij elkaar zet. Een beetje raar zijn ze wel. Ze zijn vooral van het voorbereiden en plannende type, daar profiteer ik dan weer van. Half zes gaat de wekker. Goed geslapen in onze stacaravan, echt zin om op pad te gaan. Een paar minuten over zes staan Sylvia en ik buiten, de Italiaanse neven naast ons rommelen ook al, maar zijn nog niet zo ver. De regen van gisteren is weg, het waait lekker en het is mooi weer. Als we terugkijken ligt San Gimignano in prachtig zacht roze ochtendlicht. Vandaag kent de route een korte variant van 27 kilometer en een lange variant van 41 kilometer. Sylvia en ik nemen de korte, Bennie en Stan de lange route. Op de korte routeigt een supermarkt, dus wij mogen de boodschappen doen voor vanavond, dan gaat Bennie koken. Goed geregeld. Maar met mij gaat het niet zo best. Tot nu toe deed alleen mijn rechter knie pijn, nu gaat mijn linker Achillespees ook meedoen. Ik sleep me over de -prachtige- route, dit is zo geen doen meer. Zodra we een doorgaande weg bereiken, dat is na ruim twee uur lopen, plof ik meer bij een bushalte. Ik doe mijn bergschoenen uit en mijn soort van stadschoenen aan, Sylvia spreekt me moed in en informeert voor me in de bar hoe het zit met de bussen. Dat is makkelijk, daar kom ik wel uit. Sylvia en ik wisselen onze telefoonnummers uit, voor de handigheid. Eerst naar Colle Val d'Elsa, waar ook de supermarkt is. In de bus wil ik een kaartje kopen, maar de buschauffeur heeft geen wisselgeld. Geen probleem, hij roept door de bus en ik kan een kaartje kopen van een mevrouw in de bus, ze verkopen die hier per bundeltje en je moet ze afstempelen. Met veel dank aan de mevrouw. In een paar minuten bus ben ik in Colle Val d'Elsa. Ik stap om kwart voor negen uit bij het busstation en ga eerst maar eens even op een muurtje in de zon zitten om deze tegenslag te verwerken. Ik zit al op vier maal daags 1000 mg paracetamol plus vier maal daags 400 mg ibuprofen, dat is behoorlijk maximaal maar ik krijg de pijn er zo niet onder. De volgende stap is morfine maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Ik moet echt rust nemen. Dit valt zo zwaar tegen, had het zo laat in de route ook helemaal niet verwacht, ik ben al zó lang onderweg. Als ik weer genoeg moed verzameld heb ga ik op zoek naar de Coop. Die is 350 meter weg, dat moet nog lukken. Ik sla flink in voor vanavond, en brood met kaas voor onderweg voor iedereen. Dan weer terug naar het busstation, nu natuurlijk wat zwaarder beladen. In deze tweede bus stempel ik het kaartje af dat ik in de eerste bus van de mevrouw kocht, zo kom ik voordelig weg. Ook nu duurt de rit maar een minuut of vijf, ik word afgezet bij een rotonde aan de voet van de heuvel waarop Monteriggioni ligt. Zo doe ik op mijn stadschoenen, beladen met boodschappen en met mijn bergschoenen in de hand nog een stukje Via Francigena: de klim naar Monteriggioni. Het ligt prachtig,ry de hele middeleeuwse stadsmuur nog intact, met acht torens en twee poorten. Volgens mij woont er niemand: een pleintje met een kerkje en een paar huizen, die nu allemaal horeca herbergen. En een schoenmaker. De Ostello is zó gevonden, naast de kerk. Ik sterk maar eens een kaarsje voor mezelf aan, dat lijkt me geen slecht idee. Het is half twaalf, de Ostello opent om half drie. Ik zet mijn schoenen en de boodschappen in een hoek in de schaduw en neem koffie met taart op een terrasje. Het waait nog steeds flink, de parasollen houden het maar net. Wel lekker, de zon is warm dus een beetje wind is wel welkom. Om een uur of één roept de meneer van de Ostello me binnen. Het is hier klein, dus hij heeft allang gezien dat ik bij hem moet zijn. Fijn, kan ik mijn spullen binnenzetten. Om een uur of half twee loopt Sylvia binnen, een klein uurtje later Bennie en Stan. De familie weer compleet, de twee Italiaanse neven komen ook nog, horen we van de meneer van de Ostello. De middag weer weggerust,
's avonds met z'n vieren samen gezellig gegeten in de tuin. Vanavond is er maansverduistering, er is een prachtige grote maan, dat dan weer wel, maar ik zie eerlijk gezegd niks van die hele verduistering. Tja. Morgen met de bus naar Siena, welterusten.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma