Mijn raam heeft aan de binnenkant luikjes. Het staat op een kiertje open naar het plein. Ik ben half wakker en luister naar de geluiden van ontwakend Pisa die zich door het kiertje wurmen. Het straatveegkarretje, een auto, een kerkklok slaat, een klein vrachtwagentje steekt achteruit: piep-piep-piep, de gehaaste stap van een schoenhak. Voor mijn raam rinkelt een hand een kettingslot van een fiets. Bouwvakkers klimmen de steiger op van het tegenovergebouw. Ze laten zich steeds minder negeren en duwen me langzaam uit mijn sluimer: word wakker, Bertine: de dag is begonnen!

Ik ga met Walda een bakkertje zoeken, Régine zet thee. Op het Piazza dei Cavalieri, vlakbij ons palazzo, staat een kiosk. De kioskmevrouw wijst ons een bakker: steegje in, iets naar rechts. Studenten op rammelige fietsjes slingeren zich langs ons heen. Bij het bakkertje staat Nonna achter de toonbank, keurig verzorgd en de haartjes in de plooi. We kopen twee broodjes en als we weer bij ins palazzo zijn hebben we alweer twee kerken-onderweg bezocht. En ik zag in een nisje een leuk muurplaatje van een mannetje dat zijn eigen vriendje tekent. Ontbijtje gedaan. Ik bel mijn Lief.

Daarna zijn we klaar voor de dag: de deur uit, rechts en rechts en we staan bij de Toren. Kaartjes gekocht, grappige foto's gemaakt van ik die probeert de scheve pijnboom tegen te houden. Dan sluiten we om vijf over tien aan in de rij die om kwart over tien naar boven mag. Mijn linker heup vindt naar boven op het moment niet heel fijn. De treden zijn natuurlijk zo scheef als de toren zelf en de trap rechtsom, dat geeft mogelijkheden om mijn heup te ontzien. Als we het goed onthouden hebben, zijn het 274 treden. Boven mogen we zo lang blijven als we willen, dat is fijn. Als het echt lang genoeg is geweest dalen we weer af, dat vindt mijn rechter knie in het algemeen minder fijn maar we geraken zonder pauze weer op de aarde.

Dan is het zeker tijd voor koffie en dolce. We vragen bij een tentje, maar dat is alleen takeaway. De mevrouw wijst ons verder: iets door en dan op een klein pleintje. Daar vinden we onze pauzeplek, omzoomd met struikjes, onder de oude olijvenboom waar ook een kauwtje een olijfje mee komt pikken. Régine trakteert ons op hartvormkoekjes, we overleggen of die de nieuwe profielfoto van onze groepsapp gaan vormen.

Terug naar de Toren, maar nu naar het Battisterium, de losse ronde doopkapel. Overal het wapen van De Medici, trouwens, zes ballen op een schild. Geld genoeg, dat is te zien. Ik dacht dat de De Medici in Florence zaten, maar hier in Pisa hebben ze zowat elke straathoek gebouwd. En dus het complex waarvan ook de Toren deel uitmaakt. Het Battisterium is prachtig. Als ik uit het hele complex één gebouw zou moeten kiezen, zou het dit zijn. Daarna nog de Dom en het Campo Santo. Wat een helder marmer overal en wat een ontzettend fijn en delicaat beeldhouwwerk. Adembenemend.

Ook adembenemend is de Mac Donald's, waarin we opeens beland zijn geraakt. Vette vingers puberzweet. We kijken elkaar verbijsterd aan: hier willen we geen van drieën zijn. Snel weg, langs de supermarkt bij ons om de hoek en even bijkomen in ons palazzo. We eten bijna alle restjes op want morgen is vertrekdag. Ik koop alvast wat leeftocht voor morgen onderweg. Om half negen moet ik in de trein zitten met als uiteindelijke bestemming Basel, kwart voor acht weg uit het Palazzo. Régine en Walda draaien zich dan nog een keer om, zij vertrekken morgen later naar huis.

Als we wat zijn bijgekomen maken we nog één laatste rondje door de buurt. En dan nog een naar een leuk terras waar we gisteren langs kwamen met een geweldige 'charcuterie' plank, zo groot als het terrastafeltje en o zo watertandend mooi. Hier heten al die heerlijke dingen bij elkaar op een plank 'salumi'. We pakken er een wijntje bij en sluiten onze vakantie af tot donker (en koud), dat is zo rond een uur of zeven. Op weg naar huis nog langs de Toren en dan jaagt een venijnig koude wind ons toch echt naar ons palazzo. Kopje thee, dit schrijven, spullen alvast pakken voor morgen, dan ga ik weer met de trein.

Ho, ons mam belt, ze heeft weer telefoon gelukkig. Leuk om haar weer even te spreken.

Régine en Walda doen jullie allemaal de hartelijke groeten, ze vonden het heel leuk dat jullie onze Italiaanse avonturen hebben meebeleefd.

Morgen moeten jullie het weer met mij alleen doen: mijn reis duurt nog twee dagen.

Contactgegevens voor begeleiding van uw uitstapjes en reizen door Walda via mij verkrijgbaar.

A domani, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma