Mijn dag begint met een broodje in mijn hotelkamer. Vijftien euro voor één boterham met kaas vind ik toch een beetje bar. Nu ik nog wifi heb kijk ik een laatste keer naar de route van het Noaberpad.
Eenmaal op stap passeren groepjes wielrenners. Druk pratend kaatsen hun stemmen tegen de gevels van de stille zondagochtendstraten.
Een klein stukje terug op mijn schreden van gisteren, dan in het bos haaks linksaf en pal zuid. Na drie kwartier breekt het bos open en zie ik rechts alweer de toren van Hoch-Elten, maar eerst bezoekt het Noaberpad 's Heerenberg. Daar is de voetbalcompetitie begonnen, mannenstemmen bassen de ochtend in.
Iemand zette een meer dan manshoge draak in zijn tuin? Tja.
Het kasteel staat deels in de steigers voor renovatie, ik was hier jaren geleden met mijn lief en zijn moeder, met rondleiding. Het is nog steeds even mooi, en wordt nog mooier dus. Door de tuinen loop ik te bedenken hoe het zou voelen als dit allemaal je bezit is, met bossen en velden en molens en beken, met stallen en paarden en varkens en vee. En mensen. Allemaal van jou. Ik weet niet hoe dat zou voelen.

Als ik twee uur onderweg ben, houd ik pauze op het bankje van gisteren. Vandaag geen Natuurmonumentenmensen, maar een wandelmevrouw die nu in Beek woont, Montferland, maar daarvóór in Beek, Ubbergen. Een mooie leidraad: je hele leven in plaatsen gaan wonen met dezelfde naam. Er liggen vast verschillende 'Beeks' in de VS, en in Zweden of zo. En dan in alle Beeks een paar jaar gewoond hebben. Mooi.

Op mijn bankje trek ik mijn trui uit: veel te warm met dit mooie weer. Jas, trui en sjaal belanden achter elkaar in de rugzak, die daarmee inmiddels aardig opvult.
Achter mijn linkerschouder klopt een specht, het is niet de eerste vandaag en zal niet de laatste zijn: overal kloppen ze me tegemoet, of achterna. Ik heb zelf een deurklopperspecht gevonden, da's dan wel weer toepasselijk.

Ik blijf lekker lang zitten op mijn bankje in de zon en lees in mijn Pieterpadboekje.

Beneden mij in het veld staat een beuk. Daar wil ik aandacht voor vragen, voor bomen in het algemeen, maar nu even voor deze beuk in het bijzonder. Kijk hem daar staan. Een baken in het veld. Zelfbewust op zijn plaats onder de zon en in de seizoenen. Hoe hij de regen vangt en meeveert in de wind. Met zijn wortels uit de aarde neemt wat hij nodig heeft, en niet meer dan dat, en dat elke herfst teruggeeft. En later, als hij zijn leven heeft geleefd, zijn lichaam en zijn sappen terugschenkt. En dat mensen hem misschien nooit echt gezien hebben, maar hem missen als hij gevallen is. Om stil bij te staan.

Hop, in de beentjes, anders kom ik er nooit. Uitzichtstoren, snelweg passeren, de bossen naar Hoch-Elten in. Ik loop niet zo lekker nu, een beetje geforceerd, te snel misschien? Ik schakel een tandje terug en dat helpt, een beetje. Ik denk dat het toch die extra kilometers van gisteren zijn die vandaag nog een beetje doorwerken.

Dan ben ik toch weer bij de kerk van Hoch-Elten, en begin ik de afdaling. Halverwege, net voordat het écht steil wordt, staan bankjes. Daar ga ik weer even zitten. Ik krom mijn rug voorover en kijk naar mijn nieuwe schoenen: op de blaar na doen ze het goed, en die blaar is niet hun schuld. Sowieso heeft de wondhulp zijn werk gedaan: gaasje vet maken, op blaar en tape erover. De wrijving wordt door het vet opgevangen. Labello is prima, in geval van nood werkt boter ook, weet ik. Als het maar vet is.

Beneden aan de Rijn strekt Spijk zich in de zon, hier zeggen ze 'Spiek'. In de schaduw van de tweelingtoren staat mijn autootje. Eerder zei ik dat je nooit een Citroën moest kopen, maar nu we samen avonturen beleven begin ik aan zijn piepjes en belletjes gehecht te raken. Dus dat neem ik terug.
Nog zo'n drie kwartier lopen, schat ik.

Tot de volgende keer!

Geschreven door Dove.e.roma