Hallohallo
Vandaag is weer een hele mooie dag. Het begint met een ingestraald ontbijt: onder in de waterkannen lagen enerzijds witte steenkristalbrokken, anderzijds lila. Een sapje dan maar. Verder geen problemen.
Ik stap de deur uit en het regent, daarom heb ik mijn lange broek aan, daarboven gewoon mijn loopshirt, en dat is warm genoeg voor vandaag. Het waait niet, daarom zal het de hele dag blijven murmelen. Ik besluit om niet over bergweggetjes te lopen, maar gewoon de doorgaande weg naar het volgende dorp te nemen, Adriano. Nu ik zo buiten ben zie ik eigenlijk alleen in de plassen dat het regent. En de stilte, die valt op. Alleen het tikken van de regen. Dat verkleint de wereld en vergroot de gedachten, die krijgen de ruimte om hun eigen weg te gaan, het heeft iets heel meditatiefs.
De druiven gaan nu de fruitjes verdringen. Er zijn prachtige druivenrankentunnels, verstild staat het licht er onder. Om de hoek worden planken voor een nieuw balkon omhoog getakeld, met twee man in een bakje erbij. En het regent, dus de slakken gaan lopen. Dorpje na dorpje loop ik voorbij, ik peddel gemoedelijk voort zonder grote hoogteverschillen. Bolsano laat ik links liggen, ik ga een kleiner zijdal in.

Ho, daar staat een bord dat de weg naar Riva Disotto, mijn volgende dorp, niet meer toegankelijk is. Ik vraag een grijschaard, hij vertelt me dat ik daar prima kan lopen, er wordt ook gefietst en zelfs motorrijders gebruiken de weg. Er zitten ook alleen honden en katten, geen beren of wolven of zo, vertelt hij ongevraagd. En dat niet alleen: die beren en wolven, die zijn alleen hier een probleem. In de dalen links en rechts leven ze prima samen, mens en beer en wolf. Als een mens een beer ziet, schiet hij hem af; met wolven hetzelfde. En iedereen zwijgt erover: probleem opgelost. Alleen hier zijn problemen, als je een haas afschiet is er al een rel. Nog even over die weg: het probleem is steenslag. Dat kan ik hier al zien, een loodrechte wand verheft zich in de verte. Dus als ik gerommel hoor, moet ik me tegen de wand aan drukken en bidden dat het goed komt. Ik zeg dat de grijschaard mij anders toch wel zal komen redden, hij zegt met een knipoog dat dat dan wel even duren kan.

Als ik verder loop zie ik er blijkbaar twijfelend uit, een fitte vijftiger op de fiets stopt en vraagt of hij kan helpen. Hij vindt het een goed idee dat ik niet boven ben gaan lopen, te gevaarlijk nu met de regen maar geeft me wel de tip om, verderop, een pad omhoog te pakken, wonderschoon langs de beek door het bos. Met hop. Sinds mijn examen Bier I weet ik hoe het zit met de hop. En een waterval, ook al zo mooi en stil. Ik stijg nog een stukje door naar de 'Burgenweg', dit stukje wereld heeft volgens mijn boekje de hoogste burchtdichtheid ter wereld. Het zal zo zijn. Hier kom ik ook weer op de route van mijn boekje. Van de Romeinen zwijg het de laatste dagen in alle talen.
Op de Burgenweg kom ik ook meer lopers tegen, en bankjes. Die zijn nat (de bankjes), maar nieuw in mijn uitrusting is het zitmatje, €2,95 bij Nijmeegs Jopie. Die bewijst met dit weer zijn diensten: maakt elk bankje warm en droog!

In Appiano, waar ik midden door het centrum loop, overal steegjes en stijgjes, neem ik een kop koffie. Op het terras onder de luifel klinkt het veel harder te regenen dan wanneer je erin loopt.
Het laatste stuk vandaag gaat over een fietspad, naar het einde van het steeds nauwer wordende stille dal. Moerbeibomen stempelen paars hun plekken op het pad, poes vond een mooi droog plekkie. Ik loop in alle stilte, rechts weet ik een drukke weg, maar die is buiten zicht en buiten hoor. Bij Caldaro komen ze weer samen, fietspad en weg, en langs grote, grote wijnhuizen loop ik mijn bestemming van vandaag binnen.
Het pension is heel erg luxe, ook wel eens goed. Ik loop 'down town' en eet een vroege maaltijd, met sla. Een paar deuren verder zit de muziekschool. Een valse blokfluit vult het terras. Vroeg naar pension, lekker warm in bed boekje lezen.

Bericht aan Lucienne: ik loop zo'n 20 kilometer per dag.

In druppels gedempt
hoor je beter jezelf

Geschreven door Dove.e.roma