Eerst een barretje voor ontbijt, dat doen veel Italianen ook. De meeste zijn om zeven uur open, een beetje laat, maar bij ééntje ben je al vanaf vier uur 's ochtends welkom. Daarheen dus, voor koffie met een croissantje, gevuld met bakkerscrème, lekker hoor. Dan op weg. Vandaag begint langs een kanaal, met een soort van Vietnamese begroeiing. Ziet er erg tropisch uit. Hé, weer het rechter pootje van mijn zonnebril los. Ik laat het even zo. Vanmiddag laat ik er bij een opticien wel een nieuw schroefje in draaien. Het is erg bewolkt, wat zorgt voor dramatische plaatjes. De oleander bloeit hier uitbundig, hele hagen oleander hier. Het lijkt erop dat het in de bergen regent, maar wij lijken het voorlopig tenminste droog te houden. Na een uur of drie lopen houden we pauze in Luni. Het is inmiddels drukkend warm geworden, ik zit een beetje weg te suffen op het bankje, maar, nog zeventien kilometer te gaan. Hier zijn Romeinse opgravingen gedaan, onder andere een amfitheater, maar het is een beetje klein allemaal. Het Colosseum in Rome is veel groter! Na Avenza is het eerste plaatsje van betekenis Carrara. Dat staat bekend om zijn marmergroeven, Michelangelo haalde hier het prachtigste witte marmer, en dat is te zien ook. Overal marmer, de stoepranden, de huisnummers, de steentjes in het plantsoen. En overal marmer handel ook. Kijk, op de foto marmerplaten met daarachter op de berg de groeven waar het marmer gewonnen wordt. Na Carrara gaat de route omhoog de bergen in. Fijn, 200 meter stijgen. Al snel verschijnt het wenkbrauwverzadigingsmoment, trouwens, dan loop ik overal te gutsen van het zweet, zelfs mijn schenen zweten! Er was nog een stukje wit marmer over om ons de weg te wijzen. Later vandaag ontmoeten we een Italiaanse, zij zegt dat op het marmer staat: als je dingen wilt zien die je nog nooit hebt gezien, moet je gaan waar je nog niet bent geweest. Dat is nog eens mooi. Boven kijk ik vanaf de druiventrossen van de wijngaarden op de berg over een smalle vlakte met stadjes en industrie naar de Middellandse zee. De hele vlakte is bebouwd in één aaneengeschakelde zone. Rond twaalf uur de tweede pauze. Voor de verandering heb ik eens vers brood, dat smáákt! Ik bel met mijn lief, Ivo heeft deze week avonddienst dus vanmiddag of vanavond lukt dat niet. Na de tweede pauze lopen maak ik mijn pet nat onder een fonteintje en lopen we nog een paar uur, we komen aan in Massa. Mijn rechter knie doet inmiddels aardig zeer. Toch nog even de cathedraal in, van wit marmer, natuurlijk, ik vond hem van buiten mooier dan dan binnen. Maar alles wat op marmer lijkt, is ook echt marmer, dat dan weer wel. Op het sinaasappelplein staan natuurlijk sinaasappelboompjes, mét vruchten. We zoeken waar we moeten zijn, een jonge vrouw spreekt ons in het Engels aan en zegt dat de Ostello om vier uur open gaat. We staan trouwens zo'n beetje voor de deur van de Ostello. Ze stelt zich voor: Sylvia, uit Como in Italië, gisteren begonnen aan het stuk Sarzana- Siena. Siena-Rome liep ze eerder al. Erg aardig, spreekt Engels en zelfs een beetje Duits want ze is half Zwitsers en woont aan de Zwitserse grens. Rond half vier verzamelen de pelgrims zich bij de Ostello. Hé, daar is de Nederlandse Trudy weer met de Noorse Matthias, en ook de Fransman Daniel staat opeens weer bij ons: hij is vast verkeerd gelopen, want hij komt van de andere kant. Er komt nog een Italiaan bij, en een Duitse dame. Zo hebben we inmiddels een heel clubje bij elkaar, op het terras van het café aan het wachten tot het bij de buren vier uur is. Een teckel ligt op het trottoir zijn eigen feestje te vieren: grommen en rollen dat het een lieve lust is. Sorry, geen foto,aar wel heel erg grappig. Het begint te donderen, vooralsnog zonder regen, maar als we om vier uur binnen mogen gaat het echt los: heel veel regen en ook van die fel knetterende blikseminslagen in de buurt. Goed dat we allemaal binnen zijn. Bennie gaat uit zijn dak: er is een dekbed (in het Duits: Bettdecke) in een hoes, daar is hij blijkbaar nogal uitgelaten over, dat heeft hij zijn hele reis nog niet gehad en daar snapt hij niks van. Is daar blijkbaar nogal gevoelig voor en nu staat hij als een kind zo blij te juichen. De Ostello is heel erg mooi met een goede sfeer en...een wasmachine. Dat is goed nieuws, meteen de was gedaan. Dan naar de supermarkt, we koken vanavond zelf (dat wil zeggen: Bennie kookt, ik zorg voor de wijn). Op de terugweg zie ik een opticien, de mevrouw draait voor nop een nieuw schroefje in mijn zonnebril, dat is nog eens aardig. Gezellig, met een wijntje in de Ostello een beetje kletsen met Sylvia, ze eet niet mee want allergisch, maar wel heel gezellig. Ze reserveert ook nog voor ons voor morgenavond, Italiaans is natuurlijk haar moedertaal, dus dat is handig. Ze is ingenieur in energie, onderzoeker aan de universiteit. We zien elkaar morgen weer in de volgende Ostello. Zoals vandaag heb ik nog niet meegemaakt, zo een hele groep pelgrims die zich in de Ostello treft. Leuk hoor. 's Avonds als ik ga slapen hoor ik buiten nog een gezellig geroezemoes van mensen op terrassen. En de lucht is na het onweer opgefrist, lekker. Welterusten.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma