Die locatie, die klopt niet, hoor.

Gisterenavond kaart bekeken. Nu 6 weken onderweg, ongeveer op 1/3 van de route. Snap er niks van. Volgens de planning van 'Pelgrimswegen naar Rome' zou ik nu zo'n beetje bij de Alpen moeten zitten. Zes weken naar de Alpen, zes weken van Alpen naar Rome. Maar ik loop hier maar rond te klooien. Zo kom ik er nooit. Grijpt me naar de keel. Ben er letterlijk ziek van. Geen oog geslapen, maalt maar door mijn hoofd.
Word gek. Kan niet verder per dag lopen. Doel bijstellen: Grote Sint Bernard? Plus kijken of ik gerichter kan lopen? Komende twee dagen zijn geboekt, en goed gericht. Dan komen Walda en Regine.
Wat nu?

Tja, dat was vannacht.
Gisterenavond mocht ik tussen de gewassen burgers eten, maar vandaag begin ik de dag weer in de melaatsenhoek. Ik vraag nog of ik ook ergens anders mag zitten, maar nee. Wacht: al die andere mensen stappen in dezelfde bus, dus misschien worden bussen en losse gasten uit elkaar gehouden. Laten we het daar maar op houden.
Ik begin vandaag met de gele balkjes, tegenover het hotel achter de Mairie steil omhoog. Gelukkig maar een klein stukkie steil, daarna klim ik rustig door de bossen en de bosbessen omhoog. Reacties op mijn noodkreet van gisteren doen me goed, maar ik sta op die helling heel erg te huilen. Dat is niet handig bij het lopen, dus ik stop maar even. Het gaat voorbij. Ik probeer te genieten, ik loop tenslotte in de bergen en daar houd ik heel erg van. Het lukt een beetje, kijk, een pluimpjesboom. Ik loop naar de Calvarie-pas, hoe toepasselijk. Onderweg kom ik nog langs een oorlogskerkhof, kijk, daar is mijn verdriet dan weer niks bij, natuurlijk. Ik loop daar zelfs nog even verkeerd, maar daar kom ik snel achter dus ik draai gauw om. Op de bomen is een knal-oranje bord verschenen met een mysterieuze aanwijzing...
Na ruim twee uur ben ik op de Calvarie-pas, fijn om te weten dat ik weer op de goede route zit, en nog de goede richting uit ook nog. Tijdens het lopen schiet er vanalles door me heen. ...als ik met Walda en Regine mee terug rij, ben ik zaterdag thuis...nog even niet Ivo lastigvallen, die is zich aan het concentreren voor een toets...als ik naar huis ga, wat dan...hoe mooi en fijn loop ik hier, mag dat nu al stoppen...hoe lang ga ik me nog elke dag druk maken waar ik 's avonds slaap...kan ik niet harder lopen...hoe houd ik mezelf heel in de melaatsenhoek...ik kan helemaal geen Italiaans...had ik me beter moeten voorbereiden...maar toch ook vooral: wil ik nu stoppen? Het draait door mijn hoofd. Ondertussen stap ik natuurlijk wel verder. Links in de diepte liggen meertjes, ik zal er vandaag vier passeren. Ik loop op een soort van kam op een open hoogvlakte en heb prachtig uitzicht rondom. Het is natuurlijk altijd winderig op een kam, dat is te zien want alle bomen groeien van de wind af. En vandaag is het daarbij ook behoorlijk koud. Hee, die sneeuw die ik gisteren ver weg zag, daar ben ik nu vlakbij. En de telefoon gaat. Een overnachtingsadres voor zaterdag belt me terug. Ik had een terugbelverzoek achtergelaten, maar mijn Frans is best aardig, doch niet vlekkeloos dus meestal hoor je nooit wat terug. Nu wel dus, terwijl ik boven op die koude, winderige kam sta. De mevrouw zegt dat ze nog plaats heeft, ik durf het niet te geloven en laat het haar ik denk nog wel drie keer zeggen. Ja, ze zegt 'à samedi', dat betekent toch echt 'tot zaterdag'. En ze vroeg me mijn naam te spellen. Toch weer een duwtje richting 'verder gaan'. Ik passeer pluimpjesgras, dat ken ik uit Oostenrijk, dat groeit in de bergen op drassige en vlakke grond, zo op hoge vlaktes met water net als hier. Op het pad ligt een dode spitsmuis. Dat vind ik sneu, want muisjes zijn leuk. Met mijn stok duw ik het muisje van het pad af, dan ligt het wat rustiger en gaat er niet straks iemand met zijn grote schoenen op staan.
Ik loop nog even door en zoek een grote steen om uit de wind te kunnen zijn. Die steen vind ik bij 'Gazon de Faing' op 1362 meter hoogte. Ik duik uit de wind, trek wat warms aan en eet een appeltje. Er komen wat mensen voorbij. Met die passen in de buurt is het makkelijk parkeren en dan een rondje lopen. Volgens mijn boekje kun je de Alpen zien, ik durf het bijna niet te geloven. Als ik uit de beschutting van de steen opsta, zie ik in de dalen rondom mij regensluiers vallen. Ook hier boven op de kam voert de wind fijne druppels aan, en het is gevoelig koud geworden. Ik denk erover om mijn -dunne- handschoenen uit de rugzak te halen, maar die zitten natuurlijk helemaal onderin. Als ik ga lopen krijg ik het ook wel warm. Het pad voert zelfs nog boven een paar sneeuwplukjes langs: ik ben boven de sneeuwgrens. Daarna daal ik af naar een kort stukje pad naast een weg. Eens lag hier de Frans-Duitse grens, er staan nog grenspaaltjes met een 'F' en een 'D' erop. Ondertussen tel ik de meertjes aan mijn linkerhand, na het vierde meertje links daal ik (ook links) af naar mijn slaapplek, Refuge Schantzwasen. Het bord aan de weg heeft raadselachtige icoontjes, ik sta even stil om te bedenken wat ze zouden kunnen betekenen. De Refuge is een soort van gastronomische berghut 2.0, met een Trockenraum voor de bergschoenen, een Etagentoilette (toilet op de gang, ik weet nog van een incidentele poepdoos maar dat is echt lang geleden) en nu ook een Etagendouche (een douche, dat had je vroeger niet in een berghut). En met zo'n huttenslaapkamer. Ook halfpension, dus gezellig om zeven uur vanavond aanschuiven en eten wat de pot schaft. Breng je eigen handdoek en lakens mee (heb ik), kijk naar het uitzicht uit het slaapkamerraam en voor vijftig euro ben je klaar. Leden van de Duitse en Oostenrijkse Alpen Verein krijgen korting, maar ik als lid van de Nederlandse Bergsport vereniging helaas niet: deze hut wordt niet (mede) gefinancierd vanuit Nederland. Het terras biedt uitzicht op de sneeuw (rechts). Tot zover is het een heel Duits/Oostenrijkse berghut. Maar nu wordt het opeens weer Frans: een hele goede kok, moet je die taartpunt zien! Schraalhans is in deze keuken ver te zoeken. Ik eet trouwens soms ook wel wat anders dan taart, hoor. Ik app met mijn lief. Er is geen wifi, dus waarschijnlijk kunnen jullie dit verslag wel lezen maar moeten jullie nog even op de foto's wachten.
Ik besluit voorlopig door te lopen.
Doel was een lange, mooie wandeltocht, daaraan wordt ruimschoots voldaan. En Rome, dat wordt dan gewoon wat figuurlijker.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma