Ik heb in Sittard drie dagen thuis mogen zijn bij Cécile, die nog veel verder heeft gelopen dan ik. Ze heeft indrukwekkende stempelboekjes en een certificaat van Santiago de Compostella. Kijk eens wat een mooie kamer ik had in het souterrain. Hartstikke bedankt, Cécile, dat ik bij je thuis mocht zijn, het ga je goed!
Na het ontbijt weer op pad: de trein naar Maastricht. Bij de Onze Lieve Vrouwe hangen nog veel meer vlaggen uit, want vandaag komt de bisschop en na de hoogmis is de processie. Tja, op wachten of niet? Zou twee uur nog duren voor de kerk uit zou zijn... Ik loop door.
Het Pieterpad heb ik nu verlaten, vanaf nu loop ik de GR5 (GR staat voor Grande Randonnée, grote wandeling) tot aan Pontarlier boven het meer van Genève. Mijn eerste GR5 boekje gaat tot in de Vogezen, daar moet ik over op boekje twee.
Op een gegeven moment ben ik op de route en zie ik de eerste keer zeker dat ik op de GR5 zit. Hoera! De markering blijft wit-rood, maar nu worden afslagen anders aangegeven. Ik eet broodjes van bakker Hans uit Groesbeek, gisteren door Ivo meegebracht, op de grens van Belgie. Ouders laten een kind een specht zien, maar als-ie wegvliegt zie ik toch echt een Vlaamse gaai. Logisch, zo vlak bij de grens. Ik ben de grenspaal voorbij en loop in België. Langs de ENCI groeve en omlaag naar de brug over het Albertkanaal. De mensen zien er hier hetzelfde uit, maar ze spreken Frans. Alles is niet meer aangeharkt, maar met rafels en ruis . De mensen doen rare dingen, dat lees je zo.
Het is niet zo ver vandaag en nu, één uur, ben ik er al. Ik installeer me op een bankje in de schaduw bij een vijver. Er komt een moeder met dochter voorbijgelopen. Moeder draagt iets groots in haar handen, het is oranje. Je raadt het al: een enorme, nog half levende goudvis. Natuurlijk.
Iets boven me zitten mensen op hun terras en moeder de vrouw staat buiten te strijken.
Even bellen met mijn familie, die zitten aan het paasbrood.
Oh, nu komen moeder en dochter terug en vertellen het verhaal: de vis was door een roofvogel uit het water gevist, maar de vogel had hem laten vallen. Zij hebben de vis opgeraapt en verderop in een beek gezet. Vandaar.
Slaapplek voor morgen zoeken, boekje lezen. De kikkers gaan helemaal los hier in die vijver. Wat een kabaal!
Later loop ik naar mijn overnachtingsplek, toch weer een dorpje verder dan gedacht. De madam is net aan het 'oprommelen', zoals ze zegt. Kijk toch eens, nou zit ik weer in een oud frietkot (dat witte links). Tip van mij: ga vooral wandelen, de wonderen gebeuren voor je ogen! Wat een leven!
Ciao, Bertine.

Geschreven door Dove.e.roma