Pompidom, wat loop ik toch lekker.

Mijn ontbijtje was prima, maar toch denk ik: keuze uit zéven Franse kaasjes!? En dat zijn dan alleen nog maar de Frànse kaasjes. Van Franse kaasjes gesproken: mijn gistersokken van zijn nog nat, ik bind ze aan de buitenkant op mijn rugzak. Dan zwieren ze zich bij elke stap een beetje droger. En zo loop ik weer langs de Damse vaart, die spiegelstil is: zoek de fietser aan de overkant.
Een fuut trekt geluidloos een boeggolf die links en rechts in de oeverplanten eindigt.
Een koekkoek roept. In zijn heenkoek zit een soort van kraak, pas in zijn terugkoek is hij maximaal sonoor: full density neutral, zou mijn zangjuf zeggen.

Mijn route loopt vaak gelijk met een fietsroute naar de Verdwenen Zwinhavens. Op het bordje een grapje van de typograaf. Te fietsen naar verdwenen havens, hoeveel schoonheid draagt dat in zich: fiets wat je wil, nooit kom je aan. Daar zit een verhaal in misschien, maar dat is dan voor later.

Nu eist de actualiteit me op. Een visser werpt zijn hengel uit, ver de vaart in, en haalt de dobber langzaam terug. Ik denk dat hij beet heeft, maar dat is de dobber, die lijkt op een vis. (Dan heet hij vast anders dan dobber, maar dat weet ik dan niet.) Met het aanspreken van vissers moet je altijd voorzichtig zijn. Soms worden ze héél boos omdat je met je stem de vis weg zou jagen. Deze is van de goedmoedige soort en groet me vriendelijk. Ik vraag of ze willen bijten, het gaat best, vertelt hij. Prompt heeft hij zijn dobber in de mouw van zijn trui gehaakt. Hij prult eraan, maar hij zal hem met een mes los moeten snijden, zegt hij, dat gebeurt wel vaker. Dat is mijn eer te na, die dobber zit daar vast omdat de meneer door mij afgeleid werd. Met wat schuiven en kapotte draden krijg ik de dobber los. Het is een soort enterhaak met drie haken, die dan ook weer weerhaken hebben. Er is een soort van staart van veertjes, daarin zit opnieuw een drietandige enterhaak verstopt, ook die heeft zich in 's mans trui vastgehaakt. Ik pluk hem er voorzichtig uit. Met toestemming maak ik een foto van de meneer die zichzelf aan de haak sloeg. Hij staat er mooi op, vindt hij zelf ook. Een zwaai en verder weer.

Met een bruggetje wisselt de Damse vaart van mijn rechter- naar mijn linkerhand. En ik stok opeens midden in een stap: daar zwemt een bever! Met een neongele tennisbal in zijn bek. Lang verhaal kort: het blijkt een Mechelse herder. Van tien jaar oud, vertelt zijn baasje, en hij kan heel goed zwemmen. Veel andere honden flapperen maar wat met hun pootjes als ze in het water zijn, maar deze kan heel, heel goed zwemmen. Mijn bever met tennisbal is inmiddels op de kant en schudt zich heldhaftig uit, vraagt kwispelend om nog een duik. Ik zeg ajuutjes en wandel door.

Ik schrik een koppel ganzen op, ze vliegen me vooruit en landen in een boom, een populier natuurlijk. Dat heb ik echt nog nooit gezien. Ik zag ganzen in de wei, ganzen in het water, ganzen in de berm van de snelweg. Maar nog nooit in een boom. Ze zitten ook niet echt comfy, geloof ik, met die zwemvliezen balancerend op een tak. Vreemd hoor.

Hendrik Marsman heeft met 'Denkend aan Holland' een prachtig gedicht geschreven, maar ik denk dat hij zich van land vergist heeft. Hij was vast in België. Ook ik ben betoverd door populieren. Ik vind ze fijn gezelschap, heb ze graag om me heen. Zo majesteitelijk recht en hoog vormen ze groengotische kathedralen, tunnels naar nergensheen. Hun blad, nooit stil, fluistert eindeloos geheimen door, kaatst het licht tot een wonderlijk zeezilvergrijs waarin alles mogelijk lijkt.

Mijn pad buigt bij een handveertje over de Damse vaart naar rechts, weg Damse vaart en weg populieren. Dikbilkoeien kijken nieuwsgierig naar wat er passeert, op de akker achter hen liggen lange rijen vette zwarte klei rug aan rug te wachten op de aardappelpoot. Een torenklok slaat het middaguur, mijn oog vindt hem in de verte tussen geknotte wilgen door. Later weer loop ik over graspaden langs akkers en sloten, met de zon rechts in mijn hals.

Ik passeerde al een cafeetje dat 'De commiezen' heet. En nu, om 12:53 uur steek ik de grens over naar Nederland. Hier zou een grenspaal moeten staan: 'De gietijzeren grenspalen zijn hol van binnen en wegen gemiddeld 372 kg.' Dat 'gemiddeld' raakt me. Blijkbaar zijn er duidelijk zwaardere en duidelijk minder zware grenspalen? En waarom zou dat voor mij interessant zijn? Het schreeuwt om toelichting. Maar die blijft uit. Net als de grenspaal, trouwens. Ik denk dat een Onverlaat het wandelboekje ook heeft gelezen en de grenspaal naar de ijzerhandel heeft gesleept. Dat is even werk, maar op het moment brengt het een kleine honderd euro op.

Voor mijn lunch zijg ik ineen op een bergje kiezels. Dat klinkt sierlijk, maar het is allesbehalve dat. Ook het opstaan later ziet er toch een beetje uit als een manke zeehond op het droge. Gelukkig is er niemand die het ziet. 'Hallo, gaat het?', achter me kwam een Nederlands stel gelopen. We kletsen even en dan lopen ze me vooruit, want sneller.

Om een uur of twee loop ik stad Aardenburg binnen, op zoek naar mijn hotel De Grote Zeearend. Ik zoek en zoek, en vind een huis in een straat. Aarzelend bel ik aan en ja, hier is het. Hotel De Grote Zeearend. Die naam is vast een dronken grap. Een fijne plek: ik heb de hele bovenverdieping, met balkon en wat de familiebadkamer was, voor mezelf. En een enorme kamer. Luxe hoor. De zon is warm: snel mijn schoenen op het balkon om verder te drogen! Zelf knap ik me op en onderweg naar de Jumbo zie ik dat ik een kabouter als buurman heb. Bij café 's Lands Welbevinden' neem ik garnalenkroketjes, specialiteit van de streek. Met wat sla. Dat is lekker hoor, sla!

Morgen wordt een ding: vanwege Pinksteren was alles volgeboekt. Daarom loop ik morgen naar Boekhoute, dat is al behoorlijk ver. En dan pak ik de bus naar mijn hotel in Zelzate. Niet dus: die bus rijdt niet op zaterdag. (En zondag moet ik dan weer terug naar Boekhoute om weer verder te wandelen).

DUS als iemand familie of een goede kennis hier in de buurt heeft, is NU het moment om OP TE STAAN!!
Ik zoek morgen laat in de middag een lift van Boekhoute naar Zelzate. Andere oplossingen zijn ook welkom!

Mafze, mannekes!

Geschreven door Dove.e.roma