Ik ontbijt met een jong Duits stel dat naar het Gardameer fietst vandaag. Als ik mijn koffie op heb, ben ik klaar voor de dag: vandaag is nette-kleren-dag en er wordt niet gewandeld.
Op het pleintje voor de kerk is een kleine markt, met veel plantjes en een man die vanuit de bak van zijn auto bergschoenen verkoopt.
Mijn trein gaat om half tien en in de trein krijgt de reiziger zes tips wat te doen bij beren. Tip vier: heel rustig doorlopen maar NIET gaan rennen! De slogan: samenleven met de natuur: de verantwoordelijkheid van allen. Maar ik vraag me af wat er dan van berenzijde verwacht wordt. Ik word weer een beetje berenbang, zo in de trein, maar dat kan ik laten gaan. Ik hoor niet zo vaak over een onverwachte beer in de trein.

Om tien uur sta ik in Trento, waar het ook markt is. Mijn lief belt en vertelt over brand in een Oostenrijkse tunnel, die mogelijk ook het treinverkeer blokkeert. Later vandaag uitzoeken. Ik loop wat rond en drink koffie in een barretje, zoals je dat hier in Italië al doet. Prachtige kerken, mooie pleinen, mensen goed gekleed. Clichés blijken vaak te kloppen. Uit één van de kerken, de deur staat open, klinkt muziek: een zanger slingert 'Amazing grace' via een microfoon de lege kerk in, begeleid door een eveneens versterkte piano. En ja, dat galmt. Na de laatste 'was blind but now I see' pakt de zanger ook nog een koperen hoorn van het altaar om er een gloedvol einde aan te blazen. Het was wat veel, in zo'n lege kerk, maar: bravo! Het leek mij een repetitie voor een uitvoering, zoiets.
Op een ander rustig pleintje terzijde van één van de hoofdsteegjes, stuitert van een balkonnetje de Messiah van Händel: Halleluja! In Trento gaat men muzikaal niet voor een onsje minder.

Laat ik nou precies op dat pleintje mijn kamer hebben, achter de Santa Maria Maggiore midden in de stad! In een oud Italiaans pand, eigenlijk appartementengebouw, denk ik, rond een trappenhuis. Hoge kamers met visgraatparket, in het midden een centrale lichtkoker die het zonlicht vanaf vijfhoog naar de etages daaronder kaatst. Handig gemaakt. De organisatie is modern: via whatsapp krijg ik de sleutelcode tot het trappenhuis, op de derde etage vind ik een sleutelkluisje waarvan ik ook de code heb gekregen. Op de gang formulieren waarop ik moet invullen wat ik morgen voor mijn ontbijt wil: gewoon brood, croissantje, thee, koffie, kaas, jam. Vers sinaasappelsap.

Ik loop nog een rondje stad. Trento is duidelijk ook een studentenstad, dat is leuk: overal universiteitsgebouwen en veel jongelui op pad. En muren met briefjes. Ik doe bij supermarkt Conad alvast wat inkopen voor morgen onderweg.
Later in de middag gaat het weer even regenen. Niet zo gek eigenlijk, dat koelt de warmte wat neer. Op mijn kamer doezel ik een beetje weg met de geluiden van de stad zacht in mijn oor. Mijn rechter knie heeft meer te lijden van een paar uurtjes slenteren in de stad dan van een hele dag lopen met bergschoenen en rugzak.

Het is half zeven, drankjestijd. Een mus strijkt bij me neer. En na een paar slokken lichte alcohol denk ik dan: zou dat beestje mij nou zien zoals ik hem zie? Tja, zo gaat dat.
De putdeksels zijn hier uit het Franse Pont-a-Mousson, uit de Elzas. Daar heb ik geslapen onderweg naar Rome. Toen de ijzergieterijen daar moesten sluiten heeft één zich met groot succes gespecialiseerd in putdeksels. Ze leveren over de hele wereld. Sindsdien let ik erop en ik kom ze inderdaad overal tegen: pam (Pont-a-Mousson) met de boogbrug. Ook hier liggen ze weer tussen de klinkers.

Ik eet later bij een heel verfijnd restaurant, vooraf tonijn/avocado en dan risotto met truffel en verse appelschijfjes, flinterdun. Echt heel goed, een mooie afsluiting.
Licht beneveld kom ik weer bij mijn bed. De mediheli dottert over de stad. Ik neem nog een bekertje water, beter voor de gezondheid.

Trans ire
thuis
gaan

Geschreven door Dove.e.roma