Het is hier een vreemd soort tussenland, maar het wordt onmiskenbaar steeds meer Italiaans: bij het ontbijt staat steeds meer 'dolce' voor me klaar, bij mijn koffie moet ik zeggen: con leche, anders is het niet te doen, en de waard houdt mijn paspoort in bezit tot ik echt betaald heb. Ook groeten de meeste mensen op straat niet meer. Op de borden staat steeds vaker eerst Italiaans en bij de fontein staan dadelpalmen. De Tiroolse gezelligheid sijpelt evenzo een beetje tussen de straatstenen weg: als ik na mijn ontbijt de bus pak naar Merano word ik door de buschauffeur vierkant afgesnauwd, echt waar. Maar de meneer achter het stationsloket is dan weer superaardig en behulpzaam.

Ik stap uit bij station Vilpian-Nalles en daar stapt verder niemand maar dan ook helemaal niemand uit. Op mijn gemak zoek ik op mijn skechers-pantoffeltjes met memory-foam mijn weg naar het dorp (Nalles). Mijn stappen blijken over de Zuidtiroler Weinweg te voeren, die zal ik de komende dagen nog vaker tegenkomen, denk ik. Vooraan in het dorp weer een fruitboomgaard. De kratten staan, veertienhoog, te wachten op de appeltjes, peertjes en abrikoosjes die nu nog bleke wangetjes hebben.

Hé, daar loop ik al langs mijn pensionnetje van vandaag, Garni Rebhof. Ik heb eigenlijk nooit geweten wat dat 'Garni' betekent, misschien dat gewoon heel veel mensen Garni heten? Ik heb het nu maar eens opgezocht, het blijkt te zijn: zonder warme keuken, dus alleen overnachting met ontbijt.
Ik zet mijn rugzak achterom, met een briefje erop: 'Bis Heutemittag, Spooren' en loop zonder rugzak verder het dorpje in.
Bij de kerk zijn weer de openbare toiletten, das mooi want ik moet nodig plassen en wildplassen valt niet zo mee in het dorp. Een vriendelijke meneer met een kunstgebit dat hij laat klikken als hij praat draait nét het toiletgebouwtje op slot. Hij maakt het met plezier weer voor me open, klik-klak. Net op tijd, godzijdank.

Het vierde bankje dat ik probeer, bij de Municipio, staat eindelijk horizontaal waterpas. En nog onder een afdakje ook, dus de druppels die vallen blijven ver van het scherm van mijn e-reader. Het regent inmiddels lekker door, gelukkig heb ik mijn rugzak bij het pension droog gezet, daarstraks. Hier aan het plein is ook een soort kelder-café, het lijkt erop dat het hele dorp zich hier verzamelt voor de zondagmiddagborrel.

Als ik mijn pension in kan is mijn kamer onder het dak en een beetje teleurstellend met alleen een dakraampje. Wel klettert de regen er gezellig op, maar dat is toch het soort gezelligheid dat ik tijdens de vakantie liever niet hoor. Als ik opzoek wat het weer de komende week wordt gaat het alleen maar regenen. Au!

Ik breng de middag door met Duitse boulevardblaadjes. Boris Becker is niet blij in zijn cel en Claudia Schiffer wil terug naar haar ex, oder nicht..?

Ik spreek mijn lief en heb heimwee. Ik kan wel net doen alsof alles helemaal geweldig is altijd, maar het leven van de vakantieganger is soms bepaald geen krentenbolletje. Hoopvol zet ik mijn bergschoenen alvast klaar, en hang ik mijn slechtweer-wandelkleren (lange broek, regenjas) binnen handbereik voor morgenochtend. Ik houd voor ogen waar ik dan heen ga lopen: Villa Weingarten in Caldaro, met een infinity pool op het dak. Dus in elk geval een flinke berg moderne luxe, met check-in vanaf het middaguur: ik kan meteen binnen.

Ik kijk nog even hoe ik mijn wandelroute kan verbeteren met slecht weer, dat gaat lukken. Het is altijd goed om een plan te hebben, en invloed op wat komen gaat. Zo, na een taaie dag heb ik nu weer een beetje zin in en moed an, gelukkig. Wat steun van vrienden per whatsapp, helpt ook.
De regen is over, vogeltjes fluiten (echt!) ik trek mijn jas aan en ga weer naar buiten (dat rijmt).

Ik eet een pizza in een drukke tent en loop de lijst door van boeken in de e-reader. Daar staan boeken in van mij en van mijn lief, en daar liggen werkelijk we-rel-den tussen. Romans en proza versus management, veranderkunde en filosofie. Daarom gaan we zo goed samen, zal ik maar zeggen. Ik zoek één van mijn boeken uit en ga weer lekker lezen. Tiramisu toe, lekker luchtig geklopt, echt goed. Op zware dagen is lekker eten heel belangrijk.

Ons mam belt me nog even om te vragen hoe het gaat, mijn broer appt dat het heel goed gaat met de foto's. (Mijn vader ziet te slecht om de foto's op scherm te kunnen zien, daarom drukt mijn broer ze in kleur op A4 af voor hem. Zo wordt mijn vakantie voor mijn broer misschien nog wel duurder dan voor mij.)

Ik drink wat water om zout en zoet te kunnen verwerken en ga er morgen gewoon weer een mooie dag van maken.
Hasta la vista, baby!

Soms kan
een plan
volstaan

Geschreven door Dove.e.roma