Die dag rust gisteren heeft me goed gedaan. Ik krijg mijn ontbijtje buiten op het terras en de lucht is opgefrist, want het heeft een beetje ge-onweerd en behoorlijk geregend vannacht.
Na het ontbijt eerst maar eens naar de bakker, zij is nicht van de hotelfamilie. En naar de supermarkt, van de neef van de familie. Nee hoor, dat laatste verzin ik.
Ik had vannacht gedroomd van beren, die wonen hier en één heeft laatst die jogger te grazen genomen. Natuurlijk gebeurt dat nooit, maar ik loop toch maar hondsalleen door het bos te stappen. Tot nu toe was ik niet bang, maar nu heeft het me toch bij de kladden gegrepen. Koeien zijn al niet altijd leuk maar beren zijn toch nog wel van een heel ander kaliber. Ik gooi mijn meurend Alpenkaasje, mét de handdoek waarin hij gedraaid zat, in een vuilnisbak. De broodjes van de bakker doe ik in een plastic zakje. Ik heb een fluitje in mijn broekzak. Dat is het wel. Als ik zo alles in mijn rugzak sta te pakken, raak ik aan de praat met een lokale mevrouw. Ik vertel van mijn berenzorgen en zij vraagt me wat mijn route is. Dan stelt ze me gerust: ja, er zijn hier beren, maar die zitten meer één dal verderop, en in dit dal zitten ze op de tegenoverliggende helling van waar ik loop, want daar is heel veel bos. Niet waar ik loop dus, dat weet ze heel zeker. Mijn kaasje blijft voor de gemeentereiniging, maar ik loop toch een heel stuk lichter.

Vandaag is niet zo warm en ik loop lekker ontspannen. De regenwolken moeten nog uit het dal wegtrekken, fruitbomen maken nu soms plaats voor druivenranken. Bij een boerderij kom ik een poesvriendinnetje tegen dat een stukje met me mee loopt.
Op den duur wordt het echt wel steil en stenig, ik loop een Panoramaweg en heb nu regelmatig tegenliggers. Wat hoger op de berg regent het, of misschien valt er wel sneeuw, maar hier is het goed te doen. Als ik een eikenbos door loop met terrassenbouw lijkt het een beetje op Griekenland. Niet eiken zoals bij ons, maar van die tanige met klein zilverig blad.
Het vinden van de juiste weg is een uitdaging, als mijn lief me belt loop ik meteen al verkeerd. Later op de dag gaat het vaker fout, ik zal zelfs met steun van een fikse perenboom van een stenen muur moeten afklauteren om weer op mijn route te komen.
Als ik een Waagweg loop, langs van die kanaaltjes, passeer ik een opa die met zijn kleidochtertje een topspelletje heeft bedacht: ze gooien een dennenappeltje stroomop in de Waal, die behoorlijk snel stroomt, en dan scheppen ze hem er met een netje uit als hij weer langs komt. Meisje gilt van pret, leuk.
Ik kom een hangbrug tegen, die zo echt gaat schommelen, niet allen omhoog omlaag maar ook linksrechts. Een sirene gaat: een paar momenten later dondert er opeens heel veel meer water door de beek onder de hangbrug: ergens bergop is een sluis open gezet.

Onder het lopen is overal geur. Vandaag valt de vlierbloesem op. Die vind ik sowieso heel mooi om te zien, vandaag valt haar geur ook op: als citroengras met groene appeltjes. En er is een hele zoete geur van kleine witte bloemetjes die in hagen bloeien, ik heb er een fotootje van bij gedaan.

Mijn ritme is een pauze na twee uren (of wat meer) lopen, dan eet ik een appeltje. Dan weer twee uren lopen (of iets meer), dan is het lunchpauze met een broodje. Dit keer bij een Mariakapelletje. Ik kom in de buurt van mijn overnachtingsplek vandaag, Lagundo (net boven Merano) en zoek mijn overnachtingsadres er maar eens bij. Niets zo erg als je hotel voorbijlopen en terug moeten klimmen. Nee, ik moet naar het dorp in het dal, aan de Adige, en dan vanaf de kerk het hotel zoeken. Via wandelweg 7 tuimel ik omlaag het dal in. De kerk voorbij en door het dorp zoek ik alvast een koffietentje waar ik straks, fris gedouched, terecht kan. Ja: gevonden! Een paar honderd meter verder is mijn hotel: 'Albergo al Cervo'. Een naam als een gedicht. Op de gevel staat 'Zum Hirschen', een heel stuk minder poëtisch, maar het blijkt hetzelfde. Ik ben er rond een uur of drie en kan binnen. Dat is niet heel vanzelfsprekend want hé, dit is wel Italië natuurlijk.

Na wat opfrissen is het eerder gevonden koffiebarretje, annex conditorei/pasticceria nog steeds geopend. Een paar regendruppels bereiken het terras maar meer heeft het ook niet om het lijf. Hé, een Trachten winkel: 'Der Tracht die kracht' met Dirndls und Lederhosen. Ik kijk stiekem toch maar even. Een echte mooie Dirndl kost, met alles drop en dran zo'n 500 euro, meestal meer. Dat wist ik eigenlijk wel. En in Nederland loop je er toch echt een beetje mee voor gek, zeg nou zelf. Sommige dromen moet je gewoon dromen laten blijven.
Vanavond eet ik hier in het hotel, want het ziet er hier super-seventies uit. Kijk eens naar mijn bedlampje: hilarisch! En als extraatje loopt de vloer van de serre een beetje af, wat het zitten tot een Middeleeuwse marteling maakt. Rode wijn verzacht de pijn.

Mijn boekje schrijft voor morgen 6,5 tot 7 uur zuivere looptijd, plus meer dan 1000 meter stijgen en meer dan 1000 meter dalen. Aan de berenkant van het dal. Dat is mij te veel. Morgen weer de trein, naar Nalles.
Chaciao!

De bloemengeur verstopt mijn holtes
Geeft druipneus en mijn hoofd doet pijn.
Doet mijn ogen stevig tranen
Of is het heel misschien de wijn?

Geschreven door Dove.e.roma