Julio Iglesias zingt ook in het Frans. Deze toch niet onbelangrijke ontdekking, die me hier gewoon in de schoot geworpen wordt, is niet zonder moeite bereikt. Ik neem jullie mee: vanochtend bracht mijn lief me naar het station, daar nam ik trein en bus naar Ulvenhout. Dat ligt ten Oosten van Breda, vanaf daar ga ik lopen. Een boer heeft een bak met appeltjes aan de weg gezet, daar neem ik er één van mee voor straks. Het duurt even, maar rond de middag heb ik het Grenslandpad te pakken. Om het een tijdje later, in de bossen, weer kwijt te zijn. Het kan eraan liggen dat ik een printje bij me heb van een tweedaagse NS wandelroute uit 2015 die het Grenslandpad volgt. In zeven jaar wil er wel eens wat veranderen, maar dat is dan ook wel weer leuk. Gelukkig is er de site visitbrabant.nl met alle wandelwegen die Brabant doorkruisen, zo weet ik snel waar ik zit en kan ik toch een route plannen, waarschijnlijk pik ik het Grenslandpad wel weer ergens op. Dat gebeurt een tijdje later inderdaad, ik heb weer witrode strepen aan mijn rechterhand. Een man komt me tegemoet, hij loopt ook het Pad en bevestigt dat ik weer goed zit. Hij loopt soms ook verkeerd, heeft een boekje dat maar een paar jaar ouder is dan mijn printje. Het lopen blijft mooi, het weer ook. Mijn lunch stal ik 6uit op mijn handdoek/tafelkleed/kaasbewaarwikkel, een beetje voor een fotogeniek plaatje voor jullie. Kijk, de appel is ook van de partij. Ik loop vooral door bos en verras een jonge ree, slechts een paar passen van me af. Een prachtige kersenbruine vacht, één en al spierspanning als ze wegspringt, haar gewichtloosheid verbaast me.
Op een erfje scharrelen kippen tussen late Afrikaantjes die oranje gloeien. Een rode poes koestert zich in de warmte tussen de maïsstengels.
In de hagen hangen de bessen rijp aan de struiken, bij de huizen is het tijd om te plukken: peren, appels, pruimen rekken zich barstensbol naar de zon.
Rond een uur of vier vind ik dat ik er onderhand wel mag zijn, ik ben moe en, zoals dat dan gaat: alle pijntjes die ik ooit gevoeld heb beginnen ongenadig op te spelen.
Nog een kilometer of drie te gaan, in het lage nazomermiddaglicht. Zingen, Bertine, zingen om de weg te korten.
Dan duik ik het bos uit en onverwacht wenkt de kerktoren van Alphen, mijn bestemming van vandaag. Natuurlijk is café 'De Kloostertuin' naast de kerk, en naast 'Het Trefpunt'. Ik ben de enige gast op het terras, deze woensdag om kwart voor vijf. De koffie lost mijn hoofdpijn op als sneeuw voor de zon. Soep er achteraan, die is dus echt heel goed, die soep. Als je in Alphen bent: bestel courgettesoep. Een schoolmeisje loopt onder de blauwwitte luifel van Bakker Gijs door, haar hand omhoog zodat ze langs de flappen van het doek strijkt. Een man in korte broek laat zijn hondje uit. Een mevrouw met roze krulspelden in het haar steekt over, ze trekt een boodschappentas op wieltjes achter zich aan. Nog een koffie met koek op het terras, misschien is dat al genoeg als avondeten.
En Julio uit de speakers, in het Frans dus.
Mijn gastgevers zijn om een uur of zes thuis, ik bel aan en krijg een warm welkom. Ik heb op de zolder een eigen slaapkamer met fitnessapparaten en een eigen badkamer. Na de douche loop ik nog even het dorp in, via de Plus naar De Kloostertuin, voor quiche met frietjes en een wijntje. Julio zingt nu Spaans, dat is toch beter. Ik bel mijn lief, maar die is gevlogen, later meer kans.
Morgen naar Hilvarenbeek.



Brenda zit op het terras van haar café, 't Raedthuys' en vertelt haar levensverhaal aan haar gasten. Met een stem als een scheepshoorn.

De jonge Brenda had een stille droom. Ze wilde stenen smelten om een slanke hals, zilver buigen om verlangende vingers, Brenda wilde edelsmid worden.
Met haar zestien jaren was ze te jong, dat wist ze wel. De school voor edelsmeden vroeg niet om stille dromen of brandende wensen. De school voor edelsmeden vroeg om achttien jaren, en verder om niets. Brenda ging dus maar werken, want werken, dat kon ze. Bij de boeren in de buurt. Daar leerde Brenda veel, maar niets over edelstenen. Ze leerde er ook om verder te kijken. In de kroeg, daar kon ze banden smeden tussen mensen. Ze vertelde de kroegbaas in het dorp: ooit ben ik eigenaar van deze tent. De kroegbaas lachte haar uit. Een vrouw achter de bar, dat zou natuurlijk nooit iets worden. Brenda lachte mee, en zei: 'weet je wat, ik kan in elk geval komen poetsen, dat is tenslotte vrouwenwerk'. Dat vond de kroegbaas een prima idee. Brenda met de stem als een scheepshoorn kreeg de sleutel en poetste het café in de vroege ochtend, voordat de klanten er waren. Ze gaf haar ogen goed de kost en toen de baas een keer ziek was, draaide Brenda de kroeg, een week, twee weken. Als een leverancier belde, bestelde ze 'hetzelfde'. Ze dacht dat dat wel goed zou zijn en dat was het ook. Hoe moeilijk kan het zijn, dacht Brenda.
Ze lacht haar scheepshoornlach. Nu is Brenda sinds mensenheugenis de waardin van hetzelfde café, haar eigen café. De oude baas komt nog geregeld een pilsje doen,
dan lachen ze samen en proosten op het leven, dat raar kan lopen, en op alle vrouwen die als Brenda kunnen tappen. Brenda gooit het hoofd in de nek en geeft een zwaai naar een fietser die langs rijdt, ze kent iedereen hier. Dan heft ze het glas -sinaasappelsap - naar de klant, een wandelaar die het Grenslandpad loopt. De wandelaar is vandaag al een paar keer voorbij gelopen, en is aangeschoven voor een glas wijn in de avond, voor gezelligheid op de lange bank tegen de gevel, onder de leilindes waar het nu snel donker wordt aan de tafeltjes waarop eens naaimachines snorden. Het leven is goed, denkt Brenda. Ze klikt de lampjes aan, lantaarntjes met 'Grolsch' erop bezijden de deur. Met daaronder: Volledige vergunning.

Geschreven door Dove.e.roma