De afgelopen nacht en ook nog vanochtend onweert het en regent het. En niet zo'n beetje ook. Dat is niet zo heel erg goed voor de motivatie in de vroege morgen om op te staan, dus pas rond zevenen uit bed. Dan inpakken en naar de bar tegenover voor ontbijt. Dicht, zondag. Regenjassen aan, een stukkie verderop is wel een barretje open, daar strijken we neer. Regenjassen uit, ontbijt. Het water gutst werkelijk omlaag, niet normaal. Ook Gabriel komt langs in regenjas, hij heeft nog wel zijn onafscheidelijke zonnehoedje op. Bennie trekt zijn regenbroek aan, die heb ik niet bij me dus daar hoef ik niet over na te denken. In de stromende regen ga ik alvast op pad. Bennie haalt me later weer in, daarmee ben ik vandaag weer de hekkensluiter van de club, maar dat ben ik inmiddels wel gewend met al die jongelui om me heen. Ik vind het eigenlijk zo slecht nog niet, in de regen zijn andere dingen weer mooi. Kijk hoe schitterend die plant met die hele fijne bladeren het water vangt. Drie paarden zijn met hun kont naar de regen gaan staan, die zijn ook niet gek en hebben het al gezien voor vandaag. Mijn schoenen zijn al snel doorweekt, daar is geen houden aan. Later wordt het zelfs weer droog, mooie luchten en de poncho kan uit. Om een uur of half elf loop ik door Formello, daar is het kermis maar op zondag zo vroeg zijn alle kraampjes nog dicht. Wel weer een mooie poort, natuurlijk, en doorkijkjes. Na Formello is Rome nog maar 33 kilometer weg. Een paar bomen zijn net over het pad gevallen, een paar mensen vóór me hebben al iets van een doorgang gemaakt, ik wurm me tussen de takken door. Ik neem mijn pauze en het gaat héél erg hard regenen. Hee, Gabriel loopt me achterop, ik ben hem denk ik in Formello voorbij gelopen. Hij stopt even om zijn regenbroek aan te trekken in deze stortvloed. Van de weeromstuit vergeet hij zijn pelgrimsstok als hij weer doorloopt, ik moet hem terugroepen. En hij gaat ook de verkeerde kant uit, weer terugroepen. Ik voel me soms net de moeder van het stel jonge honden. Enfin, ik weer achter Gabriel aan na mijn pauze. Vanaf een helling rechts is de straat echt totaal ondergelopen, het water stort met massa's van de helling over de straat, zeker wel half kniehoog. Shit, daar gaan mijn schoenen ruim helemaal in onder gaan. Een auto stopt naast me en biedt aan om me over te zetten. Eerst sla ik het aanbod af, maar de man en vrouw dringen aan, de portieren zijn al open en ik herinner me net op tijd één van de wijsheden van de pelgrim: wat je gegeven wordt, is je gegund, dat kun je met een gerust hart aannemen. Dus ik stap in, daarbij hun hele achterbank doorwekend, maar dat vinden ze niet erg, zeggen ze, het is een auto van de zaak dus het geeft niet (?). De vrouw is Française, de man Italiaan en hij heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om achter het stuur te kruipen, want vrouwen kunnen een auto natuurlijk niet door kniediep water rijden. We rijden Gabriel voorbij, die heeft er doorheen moeten lopen maar hij draagt lage schoenen, dat is iets comfortabeler in dit weer. Als ik uitstap heb ik Gabriel vlak achter me en ik zwaai naar hem, dadelijk haalt hij me weer in. Dank voor de vrouw en de man in de auto, heel veel dank. Het pad blijft eigenlijk heel erg mooi, door de velden, maar met overal door de regen weggespoelde rommel en stukken boom en aarde. Als ik op een witte steentjes weg loop met van die mooie bomen en uitzicht rondom besef ik opeens heel zuiver: morgen is dit voorbij. Dat is toch even slikken, ik ga nog wat langzamer lopen om het langer te laten duren. Ho, anijsplanten. Ik loop er al dagen aan voorbij, meestal zijn de bloemen ook al niet meer zo mooi, maar deze keer wel. Mooi teergeel, en je kunt al ruiken dat het anijs is. Dan kom ik weer in de bewoonde wereld, Isola Farnese. Een jonge ruiter komt me op een paard tegemoet, de regen stroomt weer uit de hemel. Hij vertelt dat hij heeft gediend bij de Zwitserse Garde van het Vaticaan en dat hij, nu zijn tijd er daar op zit, een paard heeft gekocht om terug naar huis te rijden. Ik moet de Zwitserse garde in het Vaticaan de groeten van hem doen. Op de foto met links de bruine varens en rechts de gevorkte boom zie je hem in de bocht nog net gaan op zijn paard. Ik denk eigenlijk altijd veel te laat aan een foto. Dan bereik ik La Storta, bestemming van vandaag. En het stort er ook, kijk maar. Ik vind onderdak bij de Zusters. Overal nat en water, overal spullen uitwringen en drogen. Iedereen is er al, maar Bennie nog niet. Dat is raar, want hij loopt ons er allemaal uit dus hij zou hier zeker al een uur of zo moeten zijn. Eerst maar eens douchen, daarna tekst ik hem maar zonder antwoord. Dat is niks voor Bennie, zo'n echt anständiger Duitser. Ik begin me een beetje ongerust te maken, als ik hem bel krijg ik een Duits antwoordapparaat waarop ik een boodschap achterlaat. Ook de anderen zijn ongerust, met dit slechte weer en zo. We overleggen, wachten nog tot half zes en dan vinden we dat ik toch maar naar de politie moet gaan. Ik op pad. Krijg ik net bericht van Bennie: door de regen was zijn telefoon dood, is hij heel erg verkeerd gelopen en hij is nu in een andere Ostello, gelukkig. Komt alles toch nog goed. Wel ongerust hoor, word je dan. Vanavond eet ik een heerlijke pizza met Gabriel, Jean-Claude en Guiermo uit Spanje. Gezellig op het terras van een barretje. Morgen komt Bennie hierlangs en lopen we samen de laatste 19 kilometer. Raar hoor, dan ben ik er.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma