Gisterenavond was leuk. We aten in een restaurantje tegen de stadsmuur, bestel ik een liter wijn voor ons, krijgt Bennie 1/4 liter wijn van het pelgrimsmenu, plus ik nog een liter wijn voor mij. Het is oneerlijk verdeeld op de wereld. Na het eten lopen we terug en er speelt een bandje op straat, wij kijken natuurlijk. Bennie enthousiast, hij speelt basgitaar. Al met al zijn we pas middernacht terug op onze slaapplek, waar we normaal gesproken rond een uur of negen, half tien gaan slapen. De wekker staat vandaag dan ook op zeven uur: uitslaaptijd, de route is kort dus dat kan best.
Vanochtend hoor ik de glascontainer ophaaldienst door de stad trekken, steeds dichterbij en daarna weer verder weg. Als ik uit het raam kijk komt net Gabriel langs, ik roep hem even aan en wens hem een mooie dag. We ontbijten in een café, zoeken de VF weer op en komen en passant langs alle mooie pleinen en gebouwen van Viterbo. Als we op de Via lopen gaat Bennie er weer vandoor en ook ik loop mijn eigen gangetje weer. Vandaag is het hier warm, maar nog niet zo warm als bij jullie, dat is grappig, toch? Zit ik bijna in Rome, is het bij jullie warmer. Sterkte, daar! Het eerste deel van de route is spectaculair over een soort van super-holleweg met metershoge muren links en rechts. Op één plek zie ik er een gezichtje in, en verderop is een soort kapelletje uitgehouwen waarin de fresco bijna niet meer te zien is, daarom hebben ze er een lampje bij aangedaan. Na de holle weg wordt de route eerlijk gezegd een beetje saai. Ik kom langs een stuk land waar het graan pas is weggebrand, dat is wel een ding hier geloof ik, al die branden en brandjes. Ho, terug van weggeweest: het wenkbrauwverzadigingsmoment: vandaag om tien uur vijfendertig. Ik loop een heel stuk over een puinpad met links de snelweg. Hier is zelfs een afslag van de snelweg af waar je dan over secundaire wegen naar Rome kunt. En naar Vetralla, de bestemming van vandaag. Silvia, de Italiaanse die eerder tot Siena ons pelgrimsmaatje was, had ons al gewaarschuwd: na Siena is het nog drie dagen mooi, daarna is het eigenlijk gewoon kilometers maken naar Rome. Daar zijn we nu en dat is ook zo. Het landschap is niet spectaculair, de dorpjes ook niet en er gebeurt niet zo veel. Zon, cicaden. Ik hoor water druppelen en ontdek een waterslangen systeem in de kruinen van de olijfbomen, waaruit dus langzaam water druppelt. Handig. Ik bedenk even dat ik daar mooi mijn pet onder kan houden, maar het gaat dan wel lang duren voor-ie goed doorweekt is, dus ik laat het maar zitten. Daar krijg ik later spijt van, in deze hitte. Verderop liggen bergschoenen in de berm, ik denk van een pelgrim die het gewoon he-le-maal zat was. Ik snap dat wel, had mijn schoenen ook bijna weggegooid een paar dagen geleden maar nu ben ik toch blij dat ik ze nog aan mijn voeten heb. Ondertussen is mijn rechter knie top, mijn linker hiel zeurt een beetje maar houdt zich heel aardig. Ik ben terug naar één ibuprofen en twee paracetamol in de ochtend, een hele verbetering al zeg ik het zelf. Om een uur of twaalf is Vetralla in zicht, het ligt mooi, dat moet gezegd. Ik heb met Bennie afgesproken hier een capuccino te doen en ik scan de terrassen waar hij is, als mijn telefoon gaat: of ik wil omkijken, hij loopt achter me. Hij had een klein stukje omgelopen en blijkbaar liep ik vlak achter hem en heb ik hem ingehaald. Eerst nog even bij de bakker langs, daarna is een terras snel gevonden. We blijven wat langer zitten: ons onderkomen bij de Capucijner monniken is toch pas om twee uur open. Hé, daar komt Gabriel ook langs, ik roep hem en ook hij ploft neer voor iets fris. Rond half twee stappen we op, het klooster is nog anderhalve kilometer lopen. In een supermarkt koop ik een stukje kaas en druiven, om tien voor twee zijn we bij het klooster. Daar is altijd wel een plekkie uit de zon, dat regelen ze dan wel weer goed, meestal ook nog met een waterfonteintje, maar vandaag niet. Bennie wacht, Gabriel wacht, ik wacht. We eten de druiven, Bennie, Gabriel, ik. Zo'n pelgrimstocht is ook veel wachten. Tot de supermarkt open gaat, tot de Ostello je binnenlaat, tot het minder heet is, tot de douche vrij is, tot je uitgerust bent, tot het tijd is voor het avondeten, tot je eindelijk in Rome bent: de pelgrim moet kunnen wachten. Daarom deel ik met jullie, in de categorie wachten tot het minder heet is, het uitzicht van vanmiddag: het plafond van een kloostercel. De moderne pelgrim kan niet zonder stopcontact. Iedereen moet zijn telefoon en soms ook nog andere apparaten opladen. Ivo had een goede tip voor mij: neem een verdeelblokje mee, dan kunnen vier mensen opladen aan één stopcontact. Dat blijkt een gouden tip: soms is mijn blokje vol in gebruik en liggen vier telefoons aan mijn verdeelblokje; iedereen heeft verder een stekker met één uitgang, daar kan dus maar één telefoon op. Goeie tip van Ivo, slimbim. Later op de middag deelt Bennie een enorm blok witte chocolade, heeft hij in de supermarkt meegenomen. In de kamer is het zo warm dat we de chocolade met een lepel uit de verpakking moeten scheppen. Hoezo, blokje klaar vet. En het is echt een heel groot stuk. Nog acht blokjes klaar vet te gaan. Vanavond eten we om half acht hier in het klooster. Morgen 21 kilometer naar Sutri (want we hebben er vandaag al twee gedaan).

Geschreven door Dove.e.roma