Gisterenavond stonden mijn broer Pieter, mijn nichtje Lien en Ivo dus opeens voor mijn neus. Voor mijn verjaardag vandaag. Wat een ontzettend mooi cadeau: helemaal voor mij naar Italië gereden, hoe lief. Ik liet ze het pelgrimsonderkomen zien, daarna aten we een pizza in een restaurantje. Toen met de auto door naar Parma. Het duurde een rondje of elf rijden, maar toen hadden we het hotel gevonden. Fijn. Ik sliep van de weeromstuit heel slecht, maar dat gaf natuurlijk niks. Vandaag dus jarig, 47 jaar geworden, op weg naar Rome. Beetje uitslapen, daarna ontbijtje op een terrasje in Parma. Ik heb een bed and breakfast gereserveerd voor vandaag, morgenochtend rijden ze weer terug. Als we naar de auto lopen gaat mijn telefoon. De B&B kon niet, maar heeft een ander onderkomen geregeld. Oké. We gaan naar de Decathlon om voor mij een passende broek te kopen, want mijn broek-voor-als-ik-niet-aan-het-lopen-ben ligt vrijwel op mijn enkels. Als ik wel loop gaat het prima, dan houdt de gordel van mijn rugzak mijn broek omhoog. Bij de Decathlon vind ik een passende broek, fijn, dat voelt toch wat gekleder. Die veel te grote broek gaat mee naar huis, net als mijn handschoenen, MP3 speler en andere kleine dingen die ik nooit gebruikt heb. Ivo koopt een pomp die eruit ziet als een brandblusser, handig om onze kano mee op te blazen? Bij een grote supermarkt kopen we in, allemaal lekkere dingen en een prachtig brood. Dan rijden we naar de B&B, en we rijden opeens zomaar over een bergweg de Appenijnen in! Loop ik daar dagenlang over de Povlakte, waarvan ik het vlakke inmiddels aardig moe was, ben ik opeens weer in de bergen! Raar hoor. Onze B&B is een echt klein huisje, midden in de bergen, dus. Het hangt er vol met oude foto's met een groen-wit-rood ophangpapiertje om het spijkertje te verdoezelen. We eten gezellig samen aan tafel met bordjes, dat ben ik eigenlijk helemaal niet meer gewend. Wat een verjaardag heb ik zo! Opeens wordt het bloedheet, blijken alle verwarmingen op standje poolnacht te staan. Alsof het buiten niet al warm genoeg is. We draaien snel aan allerlei knoppen, maar echt helpen doet het niet. Na het eten gaan we in siësta-stand. Ik weet al niet beter meer, de anderen moeten nog even wennen geloof ik, hoewel Lien gewoon tweeënhalf uur stief onder zeil gaat. Goed gedaan, Lien! Morgen rijden zij weer naar huis, ik loop weer verder. Als ik nu mijn route opzoek, ben ik eigenlijk vlakbij de VF, maar die loopt wel aan de andere kant van het dal, over de rivier heen. Ik kan mijn bestemming van morgen spreekwoordelijk zien liggen, maar daarmee ben ik er natuurlijk nog niet. Ik zal morgen eerst een stuk mee het dal uit rijden, dan begin ik weer te lopen op een punt waar ik het dal kan oversteken en daarna pak ik de route weer op. Maar kijk eens hoe mooi het hier weer is. Vanavond rijden we een stukje terug om te eten. Grappig, om zo een dag niet te lopen en een soort van echt vakantie te hebben. Een héél bijzondere verjaardag, met een héél bijzonder verjaardagscadeau!!


Wat betreft de verjaardagsactie: de teller staat op 377,50 euro. Wat een opbrengst al. Eén gever wil ik vermelden: in Sittard logeerde ik op mijn reis drie nachten bij Cécile. Zij heeft mijn betaling nu teruggeboekt voor het goede doel, hoe leuk is dat! Iederéén natuurlijk hartstikke bedankt! Als je nog wilt meedoen kan dat, zie mijn verhaaltje van gisteren voor de info. De goede doelen zijn stichting Obonto en stichting Mutoto.


Ciao, de jarige Bertine

Geschreven door Dove.e.roma