Ja, waar ga ik beginnen? Vanochtend om half acht klinkt er ineens muziek in het dortoir. Ik sliep daar met Marie-Louise, een Bernse die gisteren nog laat binnenkwam: mijn laatste twee etappes had zij ineens gedaan. De muziek komt van de gang. Uit luidsprekers schalt van die panfluit muziek door de gang die je zo'n tien jaar geleden bij elk treinstation kon horen. Waar zijn die mensen, ze hadden altijd van die Inca-achtige kleren aan, eigenlijk allemaal gebleven? Enfin, die muziek dus. Om half acht 's ochtends. Ja, dan sta je wel op. Acht uur ontbijt en een Welsche Brit bleef maar praten, dus we vertrokken pas om negen uur. Met z'n drieën:Marie-Louise, Bennie en ik. Naar Aosta is het 2000 meter dalen in 28 lengtekilometers. Eerst nog een paar sneeuwveldjes, maar die liggen vlak dus geen probleem, en verder steeds maar omlaag. De voertaal is Duits en we lopen gezellig het dal in. Het weer houdt zich goed. Er is regen voorspeld en we zien bij een paar toppen en verderop in het dal ook hele donkere wolken en buien, maar niet waar wij zijn. Vandaag ook een foto van Alpenrose. In het eerste dorp graag aandacht voor de hanglantaarns: die hangen daar voor ons. De gebochelde gnoom is ons logo, je kunt er maar blij mee zijn. Verder weer, en we bereiken een dorp halverwege de Grand Saint Bernard en Aosta, zo rond half één. Marie-Louise heeft hier een hotel gereserveerd, ze wil niet te vlug de Alpen uitlopen en heeft bovendien gisteren heel veel gelopen. Jammer, we drinken samen nog onze eerste Italiaanse capuccino, wisselen mailadressen en telefoonnummers uit en laten haar achter, terwijl Bennie en ik verder gaan naar Aosta. De knieën doen het nog goed en het weer ook, dus waarom niet? Het blijft een geweldig mooie wandelroute vandaag, vrijwel de hele tijd langs irrigatieknaaltjes, dat hebben ze goed geregeld. Wat ze ook goed geregeld hebben: de bewegwijzering. Nog beter, nee zeg maar: veel beter dan in Zwitserland. Dat had ik toch niet verwacht, in Italië. En ja, ook in Italië is het makkelijk mooie plaatjes schieten. Een dorp verderop is de motorclub op stap, van die grote uitgebouwde toermotors, ik denk wel meer dan vijftig achter elkaar. Sommige toeteren of zwaaien naar ons, helemaal wanneer we even stil staan om een foto te maken. Dan is het nog maar twee uur naar Aosta, korter dan ik dacht. De zon is inmiddels druk bezig mijn nek te verbranden
Vanmorgen op de pas was het nog zes graden en bewolkt, maar elke meter omlaag is een graad erbij, met een beetje overdrijving. Onze weg Aosta in is ook weer bekleed met lantaarnpalen met onze VF gnoom. Zo geraken we in het centrum en bij de VVV. Ze zeggen altijd dat je over de Alpen ander, zuidelijker licht hebt. Ik heb het gevoel dat ik nu weet wat ze daarmee bedoelen. En wat een mooie, drukke stad, Aosta, met steeds weer die bergen waar de straat ophoudt. Daar kan Groesbeek eerlijk gezegd niet aan tippen. Bij de VVV probeer ik mijn eerste Italiaanse volzinnen. We krijgen een mooie pelgrimsstempel en we worden in rap tempo ondergebracht bij de nonnen, een paar honderd meter de hoek om. Ik weet niet of de Italiaanse volzinnen effectief waren, maar we zijn in elk geval onder dak. De zuster vraagt of we beddengoed hebben, Bennie is nog zo eerlijk om zijn lakenzak te laten zien, niet geheel schoon meer. De zuster geeft ons gelijk lakens mee, grappig. Wasje dien, douchen, de stad in. Bennie eet niet in de stad, maar ik wel! Mijn eerste avond in Italië ga ik in de stad eten. In een boekenwinkel vind ik nog een VF boekje in het Engels met goede kaarten, dat is mooi. Dan koop ik een Italiaans ijsje, vlakbij een Italiaanse tassenwinkel. En van die lekkere amandelkoekjes bij een bakkertje. Dan nog een beetje slenteren, oranje stuceerk met groenblauwe steen, dat dien ze hier gewoon en moet je kijken wat mooi. En hoe vol die terrassen zijn op een donderdagavond buiten het seizoen. Ik bestel een wijntje en een bruschetta, hoe mooi en met hoeveel zorg én smaak!
Hoe heb ik ooit gedacht om niet door te lopen?
Op naar Rome, nog een week of zes!
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma