Vroeg onder de veren uit, ontbijt met Peter in hun huisje, afwas doen, luiken dicht, vertrek. We willen vroeg starten in Villeneuve, want vanaf drie uur gaat het onweren. Ik laat mijn oude stokken achter bij Peter, dat voelt minder wreed dan ze wegdoen. Hij moet maar zien wat-ie ermee doet. In de auto, langs het bakkertje in het dorp en op weg. In Villeneuve duurt het even voor we een goede parkeerplek hebben, maar we zijn mooi op tijd, acht uur, op pad. Aan de verkeerde kant van het spoor, maar wel de goede richting dus we laten het even zo. Dan vinden we de route, raken er weer van af en vinden hem weer terug, dat is het thema van deze dag, maar we lopen gewoon zuid het dal in en dat is prima. Peter maakt vandaag de foto's en dat is leuk want dan zien jullie ook eens hoe ik er zo bij loop. Dit dal, naar de grenspas, is strategisch belangrijk, dus we komen weer langs een kasteeltje. Het weer klaart steeds verder op en het wordt eigenlijk gewoon behoorlijk warm en benauwd in de zon. Peter heeft er flink de sloffen in, later kan ik hem wat beter bijhouden. Veel asfalt, veel wijngaarden, maar zo met z'n tweeën kletsend gaat de tijd veel sneller. Op een gegeven moment gaat de route weer omhoog, maar wij niet, wij zoeken het wat lager en dat gaat ook prima. Door de wijngaarden: véél wijn hier, dat snap ik wel als het hier zo warm kan worden. We stappen flink door en al om half twee zijn we in Bex, waar Peter de trein zal pakken, met een overstap op een bus terug naar Villeneuve en naar guid. We nemen nog een drankje bij een Thais restaurant bij het station, ik krijg nog een blok kaas mee van Peter en om twee uur nemen we afscheid. Kijk, dat is de trein waarmee Peter weer vertrekt. Bijzonder hoor, Peter, bedankt dat je een stukje van mijn pad hebt meegelopen. Heel erg bedankt. Dan is het voor mij nog 45 minuten lopen naar een nonnenklooster, La Pelouse, mijn eerste echte pelgrimsonderkomen. De nonnen zitten op een mooie plek en hebben het goed voor elkaar. Bij binnenkomst krijg ik een hand, toch mooi wat dat doet want het is meteen veel persoonlijker. Dan word ik naar mijn kamer begeleid, hartstikke mooi, eigenlijk gewoon een hotelkamer: een goed bed en eigen badkamer, niks afzien. Ik ga lekker douchen want vandaag was warm en benauwd. Kijk ná de foto van mijn kamernummer met mijn naam: mijn uitzicht! Om half vijf ziet het uitzicht er heel anders uit en dienen de eerste donderslagen zich aan: warme-dag-onweer. Wanneer ik voor morgen wil boeken, krijg ik nog steeds de melding: netwerk ondersteunt geen spraakoproepen. Dat is te gaar, dat is nu al dagenlang en de hele dag zo, dat ik niet kan bellen, het wordt structureel. Ik kijk op internet, dat doet het wel gewoon, en dit probleem komt vaker voor bij vodafoon. De voorgestelde tips helpen niet, bellen blijft onmogelijk. Niet handig als je kloosters, parochies en hotels wilt bellen om te boeken...Ik roep hulp in van Walda, vraag haar of zij wil reserveren. Om zes uur luiden de klokken, in de prachtige kapel is een zang-en gebedsdienst, daar ga ik heen. Mooie momenten, rust en ingetogenheid. Daarna eten in de eetzaal aan de gasten tafel, de tafelgenoten stellen zich voor en er wordt beschaafd geconverseerd. Lekker, soep, pasta en yoghurt en verse aardbeien toe terwijl het buiten lustig verder dondert. Met een wijntje. Gezellig, niks melaatsenhoekje. Die laatste foto, een doos met een 'zomerhabijt' op de gang, dat is dan natuurlijk wel weer heel erg klooster.
Ciao, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma