Vandaag loop ik Frankrijk in! Maar eerst nog een Duitse mededinger in de leuke-brievenbussencompetitie. Dan loop ik ergens de grens over, waar precies is niet zeker. Ik ben in Frankrijk, de komende weken en de vertrouwde wit-rode strepen zijn weer terug, vertrouwd als een oude vriend, zegt mijn boekje, en zo voelt het inderdaad ook een beetje. Kijk, een vogel op vakantie, met de caravan. Dat is toch ontroerend, heeft iemand in zijn schuurtje in elkaar zitten knutselen. En nog geverfd ook! Hoe leuk.
Verder langs de Moesel, hij ziet er hetzelfde uit maar heet hier Moselle. Fietspad, spoor, Moesel/Moselle, Luxemburg. Maar ik loop in Frankrijk. Hu, een rat steekt het fietspad over. Dat heb je zo bij rivier en spoor. Ik heb het niet op ratten, maar deze is zielig want achterpootjes verlamd. Hij sleept ze achter zich aan, heel treurig. Die gaat het niet redden, zo. Omdat ik geen held ben en niet zomaar diertjes dood kan maken laat ik ook hier Darwin zijn werk maar doen, maar je hart breekt er toch een beetje van, van zo'n beestje.
Verder maar, door Sierck-les-Bains met kasteel (geen foto) en een bordje dat mijn slaapplek voor vandaag in Kédange-sur-Canner, nog 24 kilometer lopen is (wel een foto). In de beentjes! Na mijn eerste stop heb ik twee wandelaars achter me, die me al snel inhalen. Twee Nederlanders, zij loopt de GR5 en hij loopt nu eventjes mee. Hun partners/gezinnen staan op een camping in de buurt en zij lopen elke dag een stukkie. Ze lopen veel harder dan ik, ik laat ze gaan, we komen elkaar vast weer tegen, zo gaat dat. In het volgende dorpje nemen zij een pauze en loop ik hen weer voorbij. Dat is gevaarlijk, want hoezeer ik me ook voorneem om mijn eigen tempo te lopen, ik ga toch geforceerd te hard lopen op een lange, lange, rechte weg in het bos, waar de Santiago-club een beeld heeft neergezet. Aan het eind ga ik zitten om te lunchen en duiken de Nederlanders weer op, ze maken zelfs een paar foto's van me voor me, dat is weer eens wat anders. Ze wandelen door en ik breek even later ook weer op. Mijn rechter knie doet nu serieus pijn en ik schakel mijn makkers Paracetamol en Diclofenac in om samen verder te gaan. Maar ja, als je dan meteen weer doorloopt, gaan ze niet zo goed werken. Gelukkig fietsen twee Duitse mannen me voorbij, die verderop stoppen voor foto's. Ze komen uit de buurt (Saarland, dat is hier over de grens) en doen een rondje op de pedalen. De ene (sixty-ish) is een echte charmeur en de andere (idem) maakt foto's, ik sta er ook op. We staan wel een half uur te babbelen en dat is maar goed ook, want als ik verder loop hebben mijn makkers hun werk kunnen doen en is de pijn in mijn knie weg. En de Nederlanders zijn in geen velden of wegen meer te bekennen.
Nog een mooi stuk bos, met grote bunkers erin, de Maginot-linie. Dat hadden de Fransen slim bekeken, maar de Duitsers waren flauw en vielen gewoon net naast de linie Frankrijk binnen, ja, dat hadden de Fransen dan weer niet gedacht!
Als ik het bos uit kom dient de normale wereld zich aan met traktorgesnor. Ook is een man met een gebogen en vlijmscherp hakmes opgeschoten takken aan het afslaan en aanpunten. Ik blijf voor de voorzichtigheid maar even staan; als ik zeg: nou, u heeft takken nodig, zegt hij: voor de tomaten, lekker!
Ik loop Kédange binnen rond een uur of half vier, het hotel is snel gevonden. De twee Nederlanders zitten op het terras en worden net opgehaald, door de hond van de mevrouw en andere familieleden. We gaan samen op de foto, de GR5 mevrouw en ik (en haar hond), want we zijn van elkaar de eersten die we tegenkomen die ook de GR5 lopen. Kijk even goed, misschien kent iemand haar wel, dat zou toevallig zijn! Morgen gaat zij ook weer lopen, dan zien we ons weer.
Ik regel een overnachtingsplek voor morgen en zie dat ik vandaag een kleine 30 kilometer gemaakt heb, geen wonder dat het even duurde. Morgen hoef ik niet zo ver, 17 kilometer, en dat is mooi zat want het gaat regenen morgen.
Het hotel heeft een motel-opzet zoals je in Amerikaanse films ziet en onder de douche -met douchegordijn- moet ik moeite doen om me 'American psycho' van het lijf te houden. Nu zit ik zelf op het terras in de patat lucht, pelgrimeren is vaak niet zo heel culinair, maar ik eet zelf vanavond spullen die ik gisteren bij de Lidl heb gehaald (en vandaag de hele dag heb meegesjouwd). Er komt nu een mijnheer aan gelopen met bergschoenen en rugzak, spreekt Duits en loopt de Jacobsweg naar Santiago. Hij slaapt ook hier. Fijn, iemand te kennen in de kamer naast me, dat voelt minder alleen. Ik ga hem zo een biertje kopen.
Ciao weer, Bertine

Geschreven door Dove.e.roma