Vannacht hebben we helaas weer slecht geslapen door de vele honden in de buurt die elkaar weer vrolijk achterna blaften. Het is jammer want de plek waar we zitten is qua uitvalsbasis op het eiland ideaal, de mensen zijn lief en appartement is perfect ingericht voor gezinnen met kinderen, maar door de honden zouden we hier geen tweede keer meer boeken.

Escha slaapt gelukkig weer uit, dus uiteindelijk gaan we pas om half 11 op pad. Hoewel de voorspellingen niet best waren zien we na het boodschappen doen een blauwe strook langs de kust vanaf de parkeerplaats. We willen nog naar de theeplantage (er zijn er maar 2 in Europa, beiden op dit eiland), Parque Terra Nostra in Furnas en de wandeling naar Salto do Prego doen in Faial da Terra. De theeplantage ligt sowieso in het blauwe stuk, Furnas ligt in het midden op het eiland en daar is de lucht gitzwart. Ook op de webcam hebben we weinig zicht. Faial da Terra heeft geen webcam en dus besluiten we de kustroute buitenom te nemen, zodat we elk moment kunnen besluiten terug te keren naar de theeplantage als het weer te slecht wordt.

Het is een schitterende route met vele vergezichten van 5 kwartier rijden. Telkens als we een bocht maken richting binnenland hebben we een gitzwarte lucht voor ons, maken we een bocht richting zee is het heerlijk blauw met een zonnetje. Dit blijft zo tot Faial da Terra en dus gaan we voor de wandeling. Op de kleine en krappe parkeerplaats hebben we het allerlaatste plaatsje en een Amerikaan achter ons in een Nissan Micra heeft dus pech. Als we Escha een schone luier hebben gegeven, onze wandelschoenen hebben aangedaan en Escha in de draagzak hebben, is het Amerikaanse stel nog steeds aan het steken en tobben op het kleine stukje grond achter ons.

Als de jongen ons verbaasd ziet kijken, komt hij vragen of wij misschien weten hoe hij van de parkeerplaats af kan komen want hij ziet het niet zitten om achteruit terug te rijden langs de erg smalle en scherp draaiende uitgang van de provisorische parking. Als we hem hebben uitgelegd hoe en waar hij kan draaien, worden we tot 3 keer toe bedankt. We blijven ons verbazen dat Amerikanen prima vooruit kunnen rijden, maar zodra het op bijzondere manoeuvres aankomt helemaal niets waard zijn. Op de campings zijn pull through (erin aan de ene kant, eruit aan de andere kant) plekken duurder dan back up (achteruit steken) plekken en altijd als eerste uitverkocht. Bijzonder.....Het draaien gaat inderdaad prima en als wij nog wat dingen in de rugtas inladen, komt het stel alweer langsgelopen na geparkeerd te hebben op een andere parking. We worden nog een keer bedankt voor onze hulp en dan is het tijd voor de wandeling.

De wandeling staat aangegeven als gemiddeld zwaar met een duur van 2 tot 3 en een hoogtestijging van 283 meter. Het weer is nog steeds prima en we nemen daarom voldoende water mee. Gelijk vanaf het begin is de wandeling erg mooi met routes langs diverse watervallen, langs stroomversnellingen en tussen mooie beplantingen door.

Door het continue stijgen over soms gladde paadjes, moeten we regelmatig even uitpuffen en door de hoogte luchtvochtigheid duurt het ook niet lang voor onze shirtjes zijn uit te wringen. Mede door Escha’s muzikale begeleiding vordert de wandeling eigenlijk vrij vlot en na een goede 5 kwartier komen we aan bij de waterval Salto do Prego. Daar komen we een Duits stel tegen met een baby van 1 jaar waar Escha al eerder mee heeft gespeeld bij Parque Naturel da Ribeira dos Calderoes. We kletsen kort bij en bewonderen hun Deuter kinderdrager, waarschijnlijk ons volgende spaardoel.

We koelen even af bij de waterval voordat we weer aan de terugtocht beginnen. Deze gaat, ondanks sommige erg gladde afdalingen, een stuk sneller dan de heenweg en na iets meer dan 2 uur na de start staan we alweer bij de auto. De shirtjes zijn uit te wringen en na een flesje water te hebben leeggedronken gaan we op weg terug naar Ribeira Grande. Escha lag op de heenweg te slapen en gezien het feit dat ze altijd direct wakker schrikt zodra de auto stilstaat, hebben we de uitzichtpunten op de heenweg allemaal overgeslagen. Nu ze wakker is rijden we dezelfde weg weer terug zodat we deze nu wel kunnen meepakken.

Op het eerste uitzichtpunt hebben we allemaal geluk. Wij door het fantastische uitzicht en Escha vooral vanwege het feit dat er koeien te zien zijn. Na een tijdje op haar knietjes door de gaten in de balustrade te hebben gekeken, probeert ze de koeien nog te lokken zoals ze thuis ook de kat van de buren lokt. Helaas geven de koeien na meerdere pogingen “psss psss pssss” roepen en in haar vingers wrijven nog steeds niet thuis en maken geen enkele aanstalte dichterbij te komen. Daarna verlegt Escha haar interesse maar naar het uitzicht waar ze op haar tenen zo veel mogelijk van probeert te zien.

Voordat we thuis zijn is het inmiddels zo laat dat we besluiten een take away maaltijd te halen. Helaas stond deze maaltijd in geen enkele verhouding tot de prijs en gaan we maar gewoon zo snel mogelijk slapen.

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis