Vandaag willen we vroeg opstaan om voor de drukte een flinke hike te kunnen doen. Wanneer de wekker afloopt kunnen we ons echter er nog nét toezetten om hem uit te zetten, maar dat is dan ook alles.....Uiteindelijk staan we dus pas om 09.00 uur, ontbeten en wel, voor de toegangspoort van Rocky Mountain National Park.

Als we naar Bear Lake, het startpunt van onze trail, rijden zien we op grote tekstkarren dat de parkeerplaats van Bear Lake helemaal vol is en we moeten parkeren bij de shuttlebussen. We balen nu van het feit dat we vanmorgen zo lui waren en daardoor vol in de drukte komen zo dadelijk. Eenmaal aangekomen bij de park en ride parkeerplaatsen staat er een enorme rij van Efteling achtige proporties bij de shuttle bushalte. Uiteraard hebben we hier totaal geen zin in, draaien snel om en rijden lekker eigenwijs toch gewoon naar de Bear Lake parkeerplaats, wie weet hebben we geluk. Dat geluk hebben we zeker, want als we daar arriveren zien we net 2 mensen in hun auto stappen en staan we keurig vooraan bij de start van onze trail!

Rocky Mountain National Park ligt erg hoog, wat betekent dat het hiken zwaarder is en dat hebben we gemerkt! De hike die we willen lopen gaat langs Bear Lake, Nymph Lake, Dream Lake en Emerald Lake en is een kleine 3 kilometer heen en uiteraard dezelfde afstand weer terug. Het is een route die eigenlijk continue vrij steil omhoog gaat en na enkele minuten zijn we door het klimmen en de hoogte al ademhappend toe aan een pauze. We lassen regelmatig korte (drink)pauzes in en na een goede 3 kwartier komen we aan bij Nymph Lake. Hier genieten we iets langer, schieten wat foto's en spotten een slang in het water. Daarna lopen we via een adembenemende route verder naar Dream Lake. Omdat we steeds hoger komen ligt er bij Dream Lake nog een flink pak sneeuw. De afgelopen 1,5 uur hebben we met 28 graden flink gewerkt en omdat Jeroens rug toch al zeiknat is, gaat hij maar direct languit in de sneeuw liggen om wat af te koelen. Nadat ook Mariska in de sneeuw heeft kunnen afkoelen vervolgen we onze schitterende hike door de sneeuw.

Omdat het zoals gezegd stralend mooi weer en 28 graden is, is de sneeuw wel smeltende, wat het verraderlijk glad maakt. Met wat slippen, glijden en bijna vallen bereiken we uiteindelijk na totaal 2 uur ploeteren het eindpunt: Emerald Lake. We zijn inmiddels zo hoog dat het halve meer nog bevroren is, maar het is werkelijk een plaatje! Na een half uurtje start de terugtocht die aanmerkelijk vlotter en gemakkelijker verloopt. Na goed 3 uur en een kwartier na de start staan we dan ook weer bij de auto en schenken we onze top parkeerplaats aan een andere geluksvogel. We stoppen nog even bij Sprague Lake, waar we al lopend nog een lunch met aardbeien en een appel verorberen en dan is het tijd voor de Trail Ridge Road.

De Trail Ridge Road is de hoogst gelegen geasfalteerde weg in Noord Amerika op bijna 4.000 meter hoogte. Omdat je deze hoogte al rijdend binnen het half uur bereikt wordt er erg gewaarschuwd voor hoogteziekte. Als we een kwartier onderweg zijn barsten we allebei inderdaad van de hoofdpijn. Waar het bij Jeroen bij hoofdpijn blijft, zetten de verschijnselen bij Mariska helaas wel verder door met misselijkheid, duizeligheid etc. De route daarentegen is schitterend en door het mooie weer kunnen we nu wél zien, wat we enkele dagen geleden op de Beartooth Highway niet konden zien. We stoppen bij diverse parkeerplaatsen om te genieten van de vergezichten. Hoewel het erg vreemd en tof was om hoger te rijden dan de meeste zichtbare bergtoppen, is Mariska inmiddels zo ziek dat we blij zijn dat we weer kunnen afdalen. Zo snel als we stegen, zijn we ook weer gedaald en al snel zien we een hoop auto's langs de weg geparkeerd staan.

Wanneer wij ook de berm inklimmen om te kijken wat er zien valt, worden we getrakteerd op een prachtige mannetjes Wapiti met gigantisch gewei die op enkele meters rustig staat te grazen. Wanneer we verder rijden zien we verderop in de vallei ineens 2 gigantische elanden uit het water springen en hard achter elkaar aan rennen. Jeroen trok zo hard aan de noodrem dat we, met de koelbox door de auto heen, dwars uitkwamen op de parkeerstrook en snel uit de auto sprongen. Dit was maar goed ook want zo snel als de elanden tevoorschijn kwamen, waren ze ook weer vertrokken. Het blijven machtige beesten en echt heel leuk om ze nog even vol in actie te kunnen zien!

Onderweg naar het hotel geven we bij het Visitor Center onze Bear spray nog af bij een dankbare ranger, wij hebben er immers niets meer aan, en arriveren om 18.00 uur bij ons motel. Mariska duikt direct het bed in en na een powernap van 3 kwartier en een warme douche gaan we proberen iets te eten. De House Salad blijft zowaar binnen en onverwacht knapt ze na het eten heel lichtjes wat op. Terug in het motel gaan we echter wel direct slapen, in de hoop dat we morgen weer helemaal 100% fit zijn!

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis