Vandaag kunnen we lekker uitslapen, pas om 9 uur worden we door de uiterst irritante wekker gewekt. Eerste werk van vandaag is uitvinden hoe de douche werkt, gisteravond kregen we de kraan van het bad niet omgezet naar de douche namelijk. Nadat we aan 2 Chinese kamermeisjes "Our shower doesn't work, could you take a look at it" hebben uitgelegd, komen zij even later heel blij met een nieuw douchegordijn aangelopen.....Zelfs nadat Mariska ze meeneemt naar de douche en voordoet wat ze bedoelt, knikken ze allebei en gaan direct weg. Dit komt dus overduidelijk niet goed. Gelukkig komt er daarna een Amerikaanse schoonmaakster langs die ons wel gewoon kan verstaan. Zij krijgt het echter ook niet voor elkaar en trommelt hulplijn nummer 4 op en gelukkig kan zij ons wel laten zien hoe we de douche aan krijgen. Allereerst zet je de thermostaat aan op de gewenste warmte en vervolgens trek je de wateropening van de badkraan naar beneden om het water naar de douchekraan te laten gaan. Vervolgens wanneer je thermostaatkraan dichtdraait, schiet de wateropening van de badkraan vanzelf omhoog waardoor er de volgende keer eerst weer water uit de badkraan komt. Super logisch systeem allemaal........

Overigens hebben we 2x goed nieuws te melden: het wordt vandaag, hoewel vrij zwaar bewolkt, gewoon 26 graden én het oog van Kapitein Bolloog is zowaar weer tot normale proporties geslonken! Vol goede moed gaan we dan ook pad. Planning is een tussenstop bij Wall Drug. Wall is het plaatsje, Drug de naam van de winkel. Thuis hadden we al gezien dat je hier moet stoppen onderweg naar Badlands. Het is een rariteitenwinkel, waar je zowel je complete cowboy outfit kunt kopen, als je boodschappen kunt, je raarst denkbare souveniertjes kunt kopen, kunt eten, dinosaurussen kunt bekijken, kunt goudzoeken in de inpandig nagemaakte goudmijn, etc. etc..... Daarbij is het überhaupt niet te missen, omdat we letterlijk al meer dan 250 mijl om de haverklap reclameborden met de meest uiteenlopende teksten langs de Interstate zien staan. En met om de haverklap bedoelen we dat er echt die hele 250 mijl lang geen moment voorbij gaat dat je niet tenminste 1 bord in je gezichtsveld ziet staan.

We vermaken ons hier een klein uurtje meer dan prima en gaan dan snel op pad richting het echte doel van vandaag: Badlands National Park! We weten niet zo heel goed wat we hiervan moeten verwachten, maar de foto's zagen er thuis tijdens de reisvoorbereiding goed uit en ook een, inmiddels ex-, collega van Jeroen was hier erg enthousiast over. We hebben gelezen dat het park op zijn mooist is vroeg in de ochtend of laat in de middag omdat de kleuren dan veel beter uitkomen dan in de volle zon. Hebben wij toch maar mooi even een voordeeltje dat het vandaag zo bewolkt is. Eenmaal in het park is het landschap ook hier weer compleet anders dan we ooit hebben gezien. Het is ook weer ontstaan door erosie, zoals zovele parken en landschappen in Amerika, maar de kleuren en de combinatie met het ruige woestijnlandschap maakt dit weer heel uniek.

Het leuke van dit park is ook dat je gewoon overal mag gaan en staan waar je zelf wilt. In de meeste parken staat aangegeven waar je wel en vooral niet mag komen en lopen. Hier zet je je auto ergens neer en loop je over de rotsen en door de natuur waar en hoe je maar wilt. In eerste instantie is het een wat gek en vreemd gevoel om zomaar door en over de speciale rotsen van naar schatting 30 miljoen jaar oud te lopen, maar wel helemaal te gek. Des te meer omdat je door het lopen van de trails weer het idee hebt helemaal alleen te zijn en je je echt middenin dit stukje unieke natuur begeeft. Nadat we 3 makkelijke trails van elk een half uurtje hebben gelopen, eten we een hapje bij het enige restaurant in het park en starten we aan een zwaardere trail.

Deze trail gaat van helemaal beneden naar de uiterste punt van een rots. Eenmaal boven kun je iets unieks zien. Aan de ene kant van de rots ligt de White Sand Valley met alle rotsformaties, aan de andere kant heb je vlakke prairevelden. Het meest bizarre is echter dat we vanuit de vallei echt een half uur serieus moeten klimmen, terwijl het praireveld slechts 25 meter lager ligt dan de top. Met andere woorden: het praireveld ligt vele malen hoger dan de vallei. De tocht naar boven blijkt met 26 graden serieus werken en onderweg horen we van diverse mensen dat het door de losliggende steentjes naar beneden nog veel lastiger is. Eenmaal in de top zijn we het harde werken echter snel vergeten, wat een fantastisch uitzicht!!! Zoals verwacht is het inderdaad heel vreemd de ene kant een geweldig diep gat in de te kijken en de andere kant slechts een "klein beetje" hoger te zitten dan de grond.

We maken de nodige foto's, waaronder ook een aantal waarbij Jeroen al op het praireveld staat en Mariska met haar armen wijd nog in de top poseert. Na al deze plichtplegingen beginnen we aan de afdaling en blijkt deze inderdaad een stuk verraderlijker dan de weg omhoog. Gelukkig heeft Jeroen een stuk minder last van wegglijden dan Mariska, waarschijnlijk door nét dat hele kleine beetje gewichtsverschil........ Zweethandje in zweethandje dalen we verder af, zodat Jeroen Mariska kan tegenhouden. Onderweg wordt Mariska door bijna iedereen herkent en aangesproken als "the blonde girl in the white top, who was standing there on the top with her arms spread". Het poseren had op de mensen die helemaal beneden stonden nogal wat indruk gemaakt omdat het het er "terrifying" uitzag. In werkelijkheid was er op de top meer dan voldoende ruimte en stond je redelijk ingesloten tussen hogere stenen, maar dit is vanaf de lager gelegen punten niet zichtbaar. We houden iedereen in de waan dat het kleine brave blonde meisje uit Nederland een echte daredevil met een halve doodswens is, laten ze verbaasd achter en dalen gestaag verder. Heelhuids beneden wordt Mariska nog een laatste keer herkent en dan is het tijd dit plotselinge moment van bekendheid weer in te ruilen voor het onzichtbare bestaan in de auto.

Helaas hebben we de afgelopen dagen nog niet álle dieren van onze spotlist kunnen wegstrepen, waar we nog steeds de wolven, coyotes, berggeiten en prairehondjes op hebben staan. De wolven hebben we al opgegeven, daar zijn er maar een handjevol van over en dan het grootste deel nog in Yellowstone. Daar zijn we wel te weten gekomen waar ze ongeveer zaten, maar kon je ze alleen met super professionele verrekijkers zien. Door onze Ali express kijkertjes, van €6,34 inclusief verzendkosten, konden wij ze gek genoeg niet vinden.....Naast de bovengenoemde soorten willen we eigenlijk ook nog een keer Bighorn schapen zien. We hebben er hier wel 3 van in Lamar Valley, Yellowstone gezien, maar die hadden alledrie vrij kleine horens. Bighorn schapen met grote horens voegen we dus weer toe aan de lijst.

Gelukkig kunnen we die ook weer heel snel afstrepen, want vrij vlot na onze bergbeklimming komen we een groep van maar liefst 7 Bighorn schapen tegen met grote horens. We worden getrakteerd op een hele show inclusief stijgeren en botsende koppen en gaan helemaal los met ons fototoestel. Maar liefst 73 foto's later gaan we weer verder..... Al snel na de Bighorn schapen strepen we verder, want ook de prairehondjes vormen geen enkel probleem. Zover je kijkt zie je op de prairevelden alleen maar kuilen, waaruit je continue kopjes snel omhoog en omlaag ziet schieten. Sinds onze vorige Amerika rondreis zijn we allebei helemaal gek van prairehondjes en we vermaken ons gedurende de middag dan ook uitstekend met regelmatig stoppen en naar die kleine zenuwachtige beestjes te kijken.

Helaas spotten we geen coyotes of wolven (berggeiten zitten hier sowieso niet), dus we hebben nog wat uitdagingen voor de 2e helft van onze vakantie. Verrast door de schoonheid en het gemoedelijke overkomen van dit park rijden we in een uurtje terug naar ons hotel in Rapid City. We nemen een broodnodige douche, eten bij Texas Roadhouse 2 overheerlijke dikke steaks weg en duiken afgemat ons bedje in. Morgen de wekker weer lekker pas op 09.00 uur voor Mount Rushmore, Custer State Park en The Needles Highway.

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis