Vandaag om 08.00 uur wakker, want we willen de Panorama route gaan rijden en tevens gaan hiken in de Blyde River Canyon. Na een snelle opfrisbeurt en zowaar een foutloze autorit arriveren we om 09.30 uur bij het restaurant in de Canyon voor een stevig ontbijt. Na onze buikjes gevuld te hebben, naar de start van de Guinea-trail te zijn gereden en ons te hebben omgekleed zijn we er helemaal klaar voor! We zien verder niemand en er staat naast ons slechts 1 andere auto. Maar ach, de trails staan goed aangegeven en worden in de meeste gidsen benoemd, dus het zal allemaal wel loslopen. We kiezen voor een trail van 4km wat, ondanks een bord met de waarschuwing dat we zelf verantwoordelijk zijn als we onderweg overlijden, klinkt als "kat in het bakkie".

Die mening verandert echter al snel door de combinatie van steile hellingen en dalingen in combinatie met erg smalle paadjes en de brandende zon. Gelukkig lijken we inmiddels al doorgewinterde wandelaars, dus zonnebrand, DEET, pet, bergschoenen, meer dan voldoende water, snel opneembaar zout, goed opgeladen telefoons, overal is aan gedacht. Het uitzicht en het gevoel alleen op de wereld te zijn maken dat we, ondanks de toch zware tocht, vrolijk blijven doorstappen. Zo hebben we al snel 2 uur gelopen (lees: klauteren, klimmen, kruipen) als we bij een kruising aankomen. De kruising brengt een kortere trail met de onze samen. Gaan we links dan vervolgen we onze trail, die dan nog zeker 1,5 uur zal duren. Gaan we rechts, lopen we terug naar het begin van de korte trail, wat tevens het begin was van de onze en ons dus terug bij de auto brengt. Bijkomend voordeel is dat deze route de helft korter is dan het restant van onze trail. De paden zijn vrij moeilijk begaanbaar en we zijn ook nog helemaal niemand tegengekomen tijdens onze tocht. Dit, in combinatie met de steeds feller brandende zon (het is inmiddels midden op de dag), doet ons besluiten de kortste route aan te houden. Als we 3 steile afdalingen hebben gehad beginnen we te vermoeden dat we misschien beter onze trail af hadden kunnen maken. Dit pad is zo mogelijk nog onbegaanbaarder....

De uitdaging die we nu hebben is een rechte opstap van 1 meter hoog, 20cm breed en daarnaast een gigantisch diepe plas bergwater. Na heel wat geklauter staan we veilig op de opstap en besluiten we toch door te lopen, want "lastiger dan dit zal het vast niet worden". Wederom vergissen we ons en wordt elke nieuwe hindernis moeilijker dan de vorige. Ondanks alles weten we alles te bedwingen en lopen (lees opnieuw: klauteren, klimmen en kruipen) we trots en volop genietend verder. Jeroen loopt voorop als hij plotseling blijft staan en aangeeft links iets te horen. Een hoop geritsel en gekreun en we verwachten dan ook eindelijk mensen te zien. Dan opeens blijft Jeroen compleet verstijfd staan en staan we oog in oog met een gigantische zwarte aap. Godzijdank zit er nog water tussen ons en de aap, maar desalniettemin is het overduidelijk dat de aap toch wel serieus groot is en we een probleem hebben wanneer deze aanvalt. Hoewel praktisch onmogelijk schrikt de aap harder van Jeroen dan omgekeerd en trekt hij zich direct terug. Opvalleng genoeg zit de schrik er vooral bij Jeroen goed in en blijft Mariska redelijk kalm. Toch schakelen we een tandje bij en met een van de volgende hindernissen, balanceren over een tak van 10cm breed om een beekje over te steken, is Jeroen zo gehaast en nerveus dat hij eraf schiet en natte voeten haalt. Als we aan de overkant zijn verstijfd hij gelijk weer.....Wederom een hoop geritsel en kabaal, maar nu recht voor ons en geen water meer als barrière.....Godzijdank blijken dit gelukkig wel echte mensen (naja, Duitsers, maar vooruit) en lopen we snel verder.

De Duitsers blijken met een hele groep en net wanneer we foto's willen maken van 2 flinke bavianen die we ineens tussen de bomen door zien, weten zij deze te verjagen. We kunnen er niet eens boos om worden, want na de confrontatie met de uit de kluiten gewassen aap zijn we allang blij niet meer samen in het praktisch onbegaanbare oerwoud te zijn. Daarbij, als er een groep van 12 corpulente, lelijke, oudere Duitsers hier rondloopt, kan onze auto nooit meer ver weg zijn! Terwijl we verder gaan, komen ons 2 rangers van het park tegemoet die vragen hoe het met ons gaat. Zoals iedereen zich kan voorstellen laat het shirt van Jeroen (mede door de camera rugtas) geen spoor van twijfel bestaan of hij het warm heeft. We vertellen over onze ontmoeting en de rangers leggen uit dat we waarschijnlijk een grote mannetjes beerbaviaan hebben gezien. Precies op dat moment een keiharde brul uit het oerwoud en zodoende kan hij zijn vermoeden direct bevestigen. We nemen afscheid en nog geen 5 minuten later zijn we erg blij onze auto weer terug te zien.

Dit was veruit onze meest mooie, zware en tevens spannendste wandeltocht die we ooit hebben gemaakt. We zijn erg blij weer terug te zijn, maar hadden het allebei voor geen goud willen missen. 1 van onze grootste wensen is naar Rwanda te gaan om gorilla's in het wild te zien, maar na onze eerdere ontmoeting met een (stuk kleinere) verre achterneef neigen we misschien toch meer naar een abonnement van Blijdorp...... We maken met een mooie ervaring, maar helaas geen foto's, op zak de Panoramaroute af en eindigen rond 16.00 uur in Graskop. Hier doen we boodschappen, want Jeroen wil vanavond zelf "Braaien" (Zuid Afrikaans voor barbecue). Daarna gooien we de auto vol en blijkt dat onze auto niet alleen groot is, maar ook een grote dorst heeft. 61 liter diesel later keren we terug naar onze accommodatie om de Braai aan te steken. Helaas blijkt de Braai niet helemaal hetzelfde als een Weber en mislukken de eerste stukken kip. Gelukkig hebben we nog een groot stuk biefstuk, paprika's en aardappeltjes achter de hand en hebben we uiteindelijk toch nog een aardige maaltijd. Omdat we morgen beginnen met de safari's, moesten we tijdens het eten ons eerste anti-malariatablet innemen en zijn we nu dus in afwachting van eventuele bijwerkingen. We gaan naar van het positieve uit en kijken uit naar de komende dagen, waarbij we hopen op nog meer spannende ontmoetingen. Voor nu laten we het bad lekker vollopen en trekken we nog een lekker koud biertje/wijntje open. Hebben we wel verdiend dachten we zo.....

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis