Wanneer half 9 de wekker gaat zijn we allebei nog erg moe, maar gaan we wel snel uit bed om nog de laatste zonnestralen op Koh Mak mee te pikken. Bij het ontbijt krijgen we een dik gastenboek met het verzoek of we op een pagina onze ervaring willen delen. Na louter positieve teksten leveren we het weer in en duiken nog even lekker het zwembad in. Na 2 uurtjes komt het einde dan toch echt in zicht en is het tijd ons te douchen en om te kleden. Zodra we klaar zijn zet Jeroen de reistassen alvast op de veranda zodat we de bungalow goed kunnen checken. Een toevallig passerende tuinman! ziet de tassen staan, legt zijn spullen neer en brengt beide tassen in 1 keer lopen naar de receptie al voordat we de bungalow weer uit zijn om iets te zeggen.

Het heeft iets zieligs al die kleine Thaise mannetjes, die de helft zijn van Jeroen, met 2 zware reistassen te zien sjouwen, maar eerlijk gezegd is het wel heerlijk. Bij de receptie is de tuinman gelijk alweer verdwenen, dus een fooi geven of zelfs maar bedanken zit er weer niet in. Als we wachten op de check out komt de eigenaar, Mr. Kwang, een foldertje brengen van het resort, met daarop een mailadres en zijn naam er bijgeschreven. Als we nog eens teruggaan moeten we niet meer via booking.com boeken, maar even een mailtje naar hem sturen en als dank dat we terugkomen krijgen we dan maar liefst 15% korting. Bovendien krijgen we een magneet met het bedrijfslogo als aandenken. Laten we die nou net sparen! Vervolgens moeten we nog poseren voor een foto die ze zullen toevoegen aan een digitaal dossier, zodat ze precies alle informatie, inclusief hoe we eruit zien, bij elkaar hebben als we nog eens terugkomen. Benieuwd wat voor behandeling we dan wel niet zullen krijgen.....

Als het half 1 is komt 1 van de personeelsleden ons halen, brengen 2 anderen onze bagage naar de taxi en worden door de 3 personeelsleden en de manager uitgebreid bedankt en uitgezwaaid. Het afscheid is dus geheel in stijl met de overige dagen die we hier verbleven: vallend van de ene verbazing in de andere hoe ze hier omgaan met service en de persoonlijke benadering. Erg bijzonder om mee te maken en voor de eerste keer deze vakantie balen we ervan dat we verder moeten. Bij de ferry wordt onze bagage door de taxichauffeur met het handje helemaal naar het einde van de pier gebracht en zijn we klaar voor onze overtocht terug naar Koh Chang. Na 20 minuutjes arriveert onze speedboat en als de man die de kaartjes controleert, en kaartjes schrijft voor de taxitransfer op Koh Chang, de naam van ons guesthouse hoort kijkt hij ons vragend aan.

Bij de overige 12 man ging het allemaal vanzelfsprekend, maar na 2x herhalen en de bevestiging op Jeroen's telefoon te laten zien is er nog geen spoor van herkenning van zijn gezicht af te lezen. Licht schouderophalend schrijft hij toch "Bhuvarin" (naam van het guesthouse) op het bonnetje, blijkbaar wordt het probleem gewoon verlegd naar de taxichauffeur. Wat achtergrondinformatie over het guesthouse: op internet wordt deze goed beoordeeld door het fantastische uitzicht, maar wordt overal als groot negatief punt genoemd dat het nagenoeg ontoegankelijk is. Om er te komen moet je met de auto zo'n 10 minuten bergop rijden over een smalle ongeasfalteerde weg vol diepe kuilen en haarspeldbochten, waardoor er bijna geen taxichauffeur te vinden is die erheen wil rijden. Gelukkig is er ook een alternatief. Op het moment dat het asfalt ophoudt is er een steile houten trap bergop gemaakt van slechts 200 en nog wat smalle en steile treden. Met 2 zware reistassen en dik 35 graden voor ons niet echt een reëel alternatief dus......

Het hotel heeft wel een gratis pick up dienst op bepaalde tijden, maar toen Jeroen daarheen belde, terwijl we op de speedboot stonden te wachten, kreeg hij een man aan de telefoon die uitsluitend Thais sprak. Na 2 minuutjes moeilijk doen heeft hij die dus maar bedankt en weer opgehangen. Het feit dat de "speedboot-meneer" geen enkel idee heeft waar we heen moeten stelt ons dus niet heel gerust. Na 3 kwartier arriveren we op de Bongbao pier en worden we richting een klaarstaande taxi gewezen die ons allemaal naar ons hotel of guesthouse moet brengen. Hier volgt een kleine herhaling van het speedboot tafereel: bij ieder bonnetje wordt instemmend en glimlachend geknikt tot ons bonnetje aan de beurt is. Een diepe frons verschijnt en nadat de chauffeur ons 2 keer vragend heeft aangekeken en nog vaker fronsend naar het bonnetje heeft gekeken, denken we iets wat lijkt op een voorzichtig knikje te herkennen en stappen we ook maar in.

We hebben zelf ook geen idee waar we heen moeten, we hadden tenslotte een gratis taxi transfer bij de speedboot en zelfs eventueel een gratis pick up dienst van het guesthouse achter de hand. Als we na een klein eindje rijden weer parallel terugrijden langs de Bangbao pier gaan we wat rustiger zitten, het guesthouse heeft een geweldig uitzicht over de Bangbao baai en moet dus inderdaad ergens hier zijn volgens ons idee. Na enkele minuten wordt het weggetje steeds smaller, totdat de blinde bochten heel langzaam moeten worden genomen omdat de taxi pick up er maar net doorheen past. Als even later ook het asfalt ophoudt en we in de laadbak flinke klappen krijgen van het rijden door diepe kuilen weten we het zeker, dit moet goedkomen! Terwijl de overige passagiers allemaal vragend rondkijken en geen idee hebben wat we hier in vredesnaam doen, blijft de chauffeur rustig doorrijden en niet veel later stoppen we voor de deur bij Bhuvarin. De chauffeur lijkt net zo opgelucht als wijzelf.

Na een snelle check in en korte uitleg over Bangbao door de eigenaresse genieten we van het, inderdaad geweldige, uitzicht. Helaas is de zon verdwenen achter een dik pak wolken en valt er weinig te zonnen. Eerder deze week was een avondje rondhangen op de Bangbao pier letterlijk en figuurlijk in het water gevallen, toen we op onze scooters zijn gevlucht voor de donkere wolken. We besluiten dit in te halen en regelen met de eigenaresse dat we om 5 uur worden afgezet en om 9 uur weer opgehaald. Uiteindelijk worden we 5 uur keurig door de eigenaresse zelf weggebracht en onderweg vraagt ze nog 2 keer of we echt pas 9 uur opgepikt willen worden. De pier ziet er gezellig uit met allerhande soorten winkels en leuke restaurantjes, dus wijzelf vinden 9 uur eigenlijk zelfs aan de vroege kant. Helaas is het de laatste transfer van de avond en gaan we toch akkoord. Eenmaal op de pier begrijpen we al snel waarom ze 9 uur nog enkele keer bevestigd wilde hebben. Hoewel de pier er superleuk uitziet en alles heeft voor toeristen, is er daadwerkelijk bijna helemaal niemand. Na 1,5 uur volop tijdrekken hebben we alle winkeltjes uitgebreid gezien, sommigen zelfs 2 keer, en schuiven dan maar aan in een Grieks restaurant. Hoewel we langzaam eten zijn we kwart over 7 eigenlijk al helemaal klaar, maar moeten we dus nog tot 9 uur ons tijd vol zien te maken.

Gelukkig heeft het restaurant Wifi en kunnen we ons enigszins nuttig maken door een hotel voor de 3 laatste nachten in Bangkok uit te zoeken. Half 9 lopen we vast naar de afgesproken plek en kopen we bij de lokale 7-eleven wat zakjes chips. Bij binnenkomst van de supermarkt wordt Mariska angevallen door een zwerf Chihuahua, maar kan gelukkig zonder bijtwonden verder. We wachten buiten nog een kwartiertje, stukje doorgelopen in verband met de licht geïrriteerde en agressieve Chihuahua, en dan komt eindelijk onze transfer. Na wederom een stevige offroad rit komen we aan bij onze "Thai Villa", waar wederom blijkt dat het heerlijke bed op Koh Mak een lot uit de loterij was en is dit veruit het hardste matras waar we in Thailand op hebben moeten slapen, dat belooft dus wat voor vannacht!

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis