Na een heerlijke nacht in veruit het lekkerste bed van deze vakantie, worden we uitgerust en opgewekt wakker. Vandaag staat immers de walvissentocht in Monterey op het programma, iets waar we beiden heel erg naar hebben uitgekeken. Na het ontbijt kleden we ons dan ook snel om en laden we de auto in. Voor de overnachting van vanavond hebben we een cabin gehuurd bij een mevrouw die deze privé verhuurd. Het moet een zeer afgelegen cabin zijn, want de verhuurster heeft inmiddels al 3 mails gestuurd met aanwijzingen hoe we er moeten komen.

Wanneer Jeroen de laatste mail er bij wil zoeken om het adres te achterhalen, ziet hij dat we gisteren ook een mail hebben ontvangen van de walvissentocht. In de mail staat dat het doorgaan van de tocht om half 2 (de onze), sterk afhangt van het weer en de voorspellingen zijn slecht. Of we ons daarom willen laten omboeken naar 10 uur, zodat we toch gewoon meekunnen. Omdat het inmiddels 5 over 10 is, heeft dat helaas geen zin meer. Zwaar teleurgesteld rijden we toch maar naar Monterey en erop te gokken dat het misschien onverwachts toch nog doorgaat. De auto heeft natuurlijk nog steeds een geforceerd slot en om te voorkomen dat de koffers een hele dag in die auto liggen midden op een parkeerplaats, rijden we eerst naar de cabin in Carmel om proberen vast in te checken.

Daar worden we al opgewacht door een oudere vrouw met mooie grote jampotbrilglazen in een soort oversized vest die ze tevens zou kunnen gebruiken als slaapzak. Na een uiterst vriendelijk welkom, vertelt ze ons dat de kamer nog niet klaar is en dat zij nog een uurtje nodig heeft. Gelukkig kunnen we de koffers wel bij haar achterlaten en heeft ze nog wat tips voor ons om die dag te doen in Carmel. Na de kennismaking haasten we ons naar Monterey in de hoop dat de tocht nog doorgaat. Als we de pier oplopen, ziet het er rond het kantoortje van de touroperator al angstig rustig uit en ons bange vermoeden blijkt waar te zijn als de medewerkster al naar buiten komt en aan Jeroen vraagt of hij meneer van Vuuren is en een "geld terug bonnetje" geeft.

Het waait te hard en daarom is het onverantwoord de tours van vanmiddag door te laten gaan. Op de vraag of ze ons kan overboeken naar een toch van morgen antwoord ze gelukkig positief, dus morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen. Toch wat teleurgesteld, maar wel blij dat we in ieder geval morgen nog mee kunnen, gaan we dan naar maar richting Point Lobos. Point Lobos is een natuurreservaat iets onder Carmel en is ons aangeraden door de mevrouw van de cabin. Eerst rijden we met de auto het terrein op en zien we dat er voor auto's entree moet worden betaald en voetgangers gratis naar binnen mogen. We keren de auto en parkeren de auto iets verder langs de kant van de weg. Na 10 minuten lopen zijn we bij de ingang en kijken we op het bord voor de lengte van de trails. Al snel blijkt dat we flinke afstanden moeten lopen en dat gaan we gezien de tijd, het is inmiddels bijna half 3, niet meer redden vandaag.

Voor de 2e keer draaien we om, maar nu om de auto weer op te halen. Zo staan we wederom met de auto voor de poort, betalen we gewoon het entree geld en zijn we toch lekker een half uurtje zoet geweest..... Point Lobos is een mooi reservaat met schitterende uitkijkpunten over de oceaan en op rotsen waar zeehonden en zeeleeuwen zitten. Het blijft fascinerend om deze dieren, vooral de zeeleeuwen, die wij eigenlijk alleen kennen vanuit Dolfinarium, in het wild en hun natuurlijke omgeving te zien. Buiten de zeehonden en zeeleeuwen zien we ook zee otters, krabben en pelikanen en hebben we dus vandaag toch nog een soort zee safari gedaan.

Volgens de mevrouw is het erg leuk als je een 4x4 hebt de Old Coast Road te rijden, die bij de Bixby Creek Bridge (bekendste stukje/brug van Highway 1) begint. We moeten wel opletten want de weg is erg steil en op sommige stukken vrij smal. Omdat we wel weer zin hebben in een offroad avontuur, rijden we na Point Lobos door naar de Old Coast Road. Onderweg is het erg druk met toeristen die overal langs de weg stoppen om foto's te maken van het adembenemende uitzicht en de brug. Omdat wij hier morgen weer rijden, gaan wij gewoon door om nu te bekijken wat de beste plekken zijn, en morgen pas te stoppen om foto's te maken. Aangekomen bij de Bixby Creek Bridge, slaan wij linksaf het offroad pad in.

Al na een mijl rijden blijkt dat we vanuit hier veruit het mooiste uitzicht hebben op de brug, dus maken we toch wat foto's. Toch wel handig die tips van een local, want we staan hier helemaal alleen, terwijl op de parkings langs de weg hele files staan van mensen die willen parkeren voor een foto. Na wat foto's vervolgen we onze weg en komen we er al snel achter dat dit met afstand de slechtst onderhouden off road weg is die we de afgelopen 4 weken hebben meegemaakt. We stuiteren de Chevrolet door terwijl we toch echt maximaal 15 mph rijden. De weg is 13 mijl lang, dus het lijkt erop dat het nog wel even gaat duren ook. Het uitzicht en het avontuur is gelukkig wel weer erg gaaf. Het pad is inmiddels zo smal geworden dat "onze" Tahoe er nog maar net oppast, terwijl er toch echt tegemoetkomend verkeer mogelijk is.

Hoewel de auto soms flink gromt bij de steile hellingen en Jeroen af en toe flink moet remmen voor kuilen of een overhangende rots, waardoor de weg nog wat smaller wordt, kennen we weinig problemen. We rijden inmiddels 3 kwartier als we voor de eerste keer weer een teken van leven tegenkomen. Er komt ons een mountainbiker tegemoet, die hier helemaal alleen fietst. Niet echt ons idee van veilig en verantwoord om in deze verlaten omgeving alleen te gaan mountainbiken, maar vooruit. Net na de mountainbiker komt er ons zowaar ook een auto tegemoet, het begint nog druk te worden zo! Gelukkig komen we de auto tegen op toevallig een wat breder stuk, zodat Jeroen weliswaar even moet wachten totdat de tegenligger volledig de bocht door is, maar passeren geen probleem geeft. Na deze auto komen we verder een half uur weer niemand tegen, als we ineens vanuit de berm worden aangestaard door 2 nieuwsgierige herten. De hertjes blijven ons strak aankijken, maar eten wel rustig verder. Na weer wat foto's rijden we door en komt er weer asfalt in zicht.

Via de Highway 1 rijden we terug naar Carmel om onze cabin te bekijken en even op te frissen voordat we gaan eten. De cabin valt nogal tegen. De inrichting is vreselijk ouderwets en de cabin zelf heeft meer weg van een tuinschuurtje. Desondanks heeft het vrouwtje er wel alles gedaan om het comfortabel te maken en ontbreekt het ons aan niets ten opzichte van een hotel. We rijden nog even snel Monterey in om wat te eten en gaan dan weer naar bed, gespannen of de tocht van morgenochtend 9 uur wel doorgaat.....

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis