We staan vandaag weer op tijd op, want door de grootte van het park is het ruim 1, 5 uur rijden naar het visitor center. We kunnen ontbijten bij het hotel, dus dat scheelt gelukkig ook weer de nodige tijd.

Om bij het visitor center te komen moet je door een tunnel rijden. Dit is de eerste tunnel die we in Amerika tegenkomen en dus is Jeroen in 1 klap het slechte rijgedrag van de auto vergeten. We minderen vaart tot we bijna stil staan en we geen auto's meer voor ons hebben. Dan gaat de radio uit, raampje open en het gaspedaal plat op de grond. Terwijl we in stoel worden gedrukt zijn we gelijk bijna doof van de V8 met 325 PK die door de tunnel heen schalmt. Zo, de beren weten in ieder geval dat we er aankomen en Jeroen is weer helemaal maatjes met "zijn" auto. Na een flinke bochtige rit langs gevaarlijk hoge afgronden -zonder vangrail-, zijn we helemaal heel aangekomen bij Yosemite Valley. Hier hebben we eerst een bezoekje gebracht aan het visitor center, want het park is gigantisch groot en we hebben 'maar' 2 dagen. We krijgen een foldertje mee van een vrijwilliger en starten ons Yosemite avontuur bij een indianen dorpje..

Dat viel erg tegen, dus zijn we gelijk doorgelopen naar de Yosemite waterval. Dit is de grootste (lees langste) waterval van Amerika en staat in de top 5 van de wereld. Na een korte, maar redelijk stijle hike van een half uurtje komen we aan bij de lower Yosemite Fall. Na een paar foto's en even voelen aan het ijskoude water lopen we weer terug naar de bus. Onderweg zagen we vanaf de brug allemaal mensen met dezelfde kleur rubberbootjes op de Merced River raften. Dit wilden wij natuurlijk en dus zijn we op zoek gegaan naar het verhuurpunt. Na 3 haltes met de bus zagen we al een bordje staan en navraag bij de balie leerde dat het totale tochtje zo'n 2 uur zou duren.

Omdat het inmiddels al 3 uur was, besloten we dit avontuur maar voor de volgende dag te bewaren. Na nog even snel een pizza te hebben gegeten -te midden van hongerig afwachtende squirrels-, zijn we begonnen aan een hike naar Mirror Lake. Onderweg kwamen we een paar vermissingsposters tegen van de 18 jarige jongen die 2 weken geleden vermist is geraakt, nadat hij tijdens het zwemmen waarschijnlijk is meegezogen een waterval in. We hadden dit al gelezen op ad.nl, maar het blijft toch bizar dat hij na 2 weken nog steeds niet is gevonden. Vooral omdat je in al het water perfect de bodem kunt zien. Na een flinke wandeling van een uurtje langs het water, waarbij we weer helemaal alleen liepen, komen we uit bij busstop 18. Beetje jammer alleen dat Mirror Lake ten noorden van busstop 17 ligt en we dus heel enthousiast veel te ver zijn doorgelopen. Na nog een uurtje lopen komen we dan eindelijk toch aan bij Mirror Lake. Dit meer dankt zijn naam aan de spiegeling van de omgeving in het water. Beetje jammer dat juist die spiegeling niet te zien is nu wij er zijn, maar gelukkig is de natuur weer erg mooi. Als we op een rots even zitten uit te rusten voor we teruglopen, probeert er een familie bij een kleine stroomversnelling het meer over te steken. De dochter van een jaar of 15 oud, glijdt echter uit op een steen en wordt gelijk meegesleurd de stroomversnelling af. Het kost 2 mannen de nodige pijn en moeite om bij het meisje te komen, terwijl het echt maar een kleine stroomversnelling is. Het zegt erg veel over de kracht en de stroming van het water in Yosemite, dus we besluiten alleen eventueel te zwemmen waar het veilig is afgezet.

Na weer een aardig eindje terughiken en een stuk met de bus, komen we terug bij de auto en maken we ons op voor weer 1,5 uur slingeren door het park. Het is inmiddels half 9 als we aankomen bij ons hotel en we gaan daarom na het opfrissen gelijk maar op zoek naar een lekker restaurant. Een paar minuten rijden richting Yosemite hebben we een groot steakhouse gezien wat er erg leuk uitzag, dus richten we onze pijlen daarop. Omdat een steak in Amerika iets heel anders is dan een lekker biefstukje zijn we tot nu toe een beetje huiverig geweest om steak te bestellen. Hier in Amerika krijg je namelijk een enorme lap vlees, met alle vet en spieren etc. er nog in en aan. Niet echt heel erg smakelijk vinden wij. Dit restaurant heeft echter de flat iron steak als specialiteit van het huis en hun eigen aanprijzing liegt er niet om. Als we de kaart moeten geloven drijft de steak in zijn eigen sap en smelt het in je mond. We gokken het erop en bestellen allebei het grootste stuk.

Als Mariska ietwat twijfelend haar bestelling doorgeeft, vraagt de ober nog wel even voor de zekerheid of het een question of een statement is dat ze voor het grootste stuk gaat. Als we het vlees eenmaal krijgen blijkt de reclame op de kaart niet overdreven en is het misschien wel een van de beste biefstukken die we allebei ooit in een restaurant op hebben. Met veel pijn en moeite krijgen we allebei de biefstukken op en zijn we geen vet of een spiertje tegenkomen!!! We hebben al een vermoeden waar en wat we morgen gaan eten.....

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis