Na de onwaarschijnlijk mooie Grand Canyon staat nu de reis naar Page op het programma, waar we Antelope Canyon, Horseshoe Bend en de Glen Canyon Dam willen bezoeken. Omdat Antelope Canyon onder beschermd indianengebied valt, waardoor er maar een beperkt aantal mensen per dag naar mogen, hebben we thuis al kaartjes voor de zeer populaire middagtour gekocht. Omdat we ons uiterlijk om 11.00 uur moeten melden bij het bureau waar we de tour hebben geboekt, heeft Jeroen gisteravond al even op de navigatie het adres ingetoetst. Tot onze verbazing geeft de navigatie aan dat het 3,5 uur rijden is, in plaats van de 2,5 uur die wij thuis hadden uitgezocht. Om het zekere voor het onzekere te nemen besluiten we de wekker op 06.00 uur (op onze vakantie!!!!!) te zetten en uiterlijk 07.00 uur weg te rijden. We hebben dan in Page mooi nog even een half uurtje de tijd om goed te ontbijten voordat we de Canyon ingaan.

Al binnen het uur blijkt de navigatie zich te hebben vergist in de maximum snelheid ter plaatse, zodat we na een uurtje rijden nog maar 1,5 uur moeten en het dus thuis toch goed hadden uitgezocht. Omdat we nu ineens ruim de tijd hebben, besluiten we onderweg enkele keren te stoppen voor een foto en tanken we de wagen nog maar eens op het dooie gemak vol als we langs een tankstation met scherpe benzineprijzen rijden. Als we nog 3 kwartier moeten rijden verschijnt er langs de weg een grote tekstkar die vertelt dat de highway naar Page is afgesloten. De weg is door een aardbeving een tijdje geleden letterlijk gebroken en ingestort. Er wordt een omleiding geadviseerd die maar liefst 80 kilometer en een uur omrijden betekent. Echter, onze navigatie wil ons er voor de afsluiting al af sturen en via een onverharde indianen-trail naar Page laten rijden. Omdat we dit wel spannend vinden en we tenslotte toch tijd zat hebben, besluiten we de gok te nemen en de navigatie te volgen.

Na ruim 20 minuten rijden moeten we inderdaad afslaan. Als we de bocht doorkomen, zien we ook hier ineens een grote tekstkar waaruit blijkt dat ook deze weg is afgesloten!!!!! Dit betekent dat we weer 20 minuten moeten terugrijden en alsnog de omleiding van een uur moeten volgen. Samen met de 'verloren tijd' van het tanken en het nemen van foto's zijn we nu ineens een half uur te laat i.p.v. anderhalf uur te vroeg!!! Door de speed limit hier en daar af te ronden naar boven (gelukkig geen 2e souvenir ontvangen van de amerikaanse overheid), komen we uiteindelijk "slechts" een kwartier te laat aan bij het ticketbureau. Gelukkig zijn we nog net op tijd en kunnen we zelfs nog even naar de wc voordat we moeten inladen voor vertrek.

Antelope Canyon is gevormd door heftige overstromingen die in dit droge gebied incidenteel plaatsvinden. Tijdens deze overstromingen schuurt het water met steen en ander puin door de zachtere rotslagen heen waardoor er smalle kloven ontstaan. Van buiten lijkt het een normale grote rots met een smalle gleuf erin, eenmaal binnen waan je je in een compleet andere wereld. De wanden hebben een prachtige structuur en zijn wild afgeslepen door het water en de wind. Doordat rond het middaguur de zon het mooist op de Canyon valt kunnen wij tijdens onze tour genieten van prachtige gekleurde wanden en schitterende lichtinval. Ook dit is weer een natuurwonder waarbij het niet is uit te leggen hoe mooi en bizar het is. Na een uur in de Canyon is de lichtinval sterk afgenomen en worden we met de Jeep teruggebracht naar het ticketbureau. Omdat we vanmorgen in alle haast geen tijd meer hebben gehad om te ontbijten, besluiten we eerst maar eens wat te gaan eten, het is inmiddels half 2 en zijn dus wel toe aan wat lekkers! Na de "brunch" hebben we ingecheckt in ons motel en zijn we doorgereden naar Horseshoe Bend.

Hier wachtte ons, onverwacht, zowaar opnieuw een flinke wandeling van 2 kilometer door mul zand een heuvel over (zeg maar rustig een BERG). Na eindelijk bij het uitkijkpunt te zijn aangekomen bleek het de wandeling meer dan waard!! Aan de overkant steekt een stuk rots uit, waar de Colorado rivier omheen stroomt. Vanuit de lucht heeft deze bocht de vorm van een hoefijzer, vandaar de naam Horseshoe Bend. Na het maken van de nodige foto's mochten we weer 2 kilometer door het zand over de heuvel terug en konden we nu op naar de Glen Canyon Dam. De Glen Canyon Dam is een grote stuwdam (net iets kleiner dan de Hooverdam) en zodoende ook machtig om te zien. Aan de ene kant het water tot bijna aan de rand, aan de andere kant honderden meters niets en helemaal beneden pas de rivier. Uiteraard was ook de dam niet veilig voor het fototoestel en gaat dus op de gevoelige plaat mee terug naar Nederland.

S'avonds hebben we heerlijk gegeten met uitzicht op het mooie landschap en de Glen Canyon Dam. Bij het opmaken van de rekening vroeg de serveerster of we 15, 18 of 20 procent fooi wilden geven en of we dat dan apart wilden doen of gelijk op de rekening erbij. Nou hoor je in Amerika minimaal 15% fooi te geven na het eten, maar op zo'n directe manier er zelf naar vragen hadden wij ook nog niet meegemaakt. Het blijven af en toe toch rare mensen, die Amerikanen.

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis