Vandaag hebben we alle tijd, het enige wat op het programma staat is de in totaal 4,5 uur durende reis naar EC Manning Provincial Park. Dit park is eigenlijk een bonus, was niet opgenomen in het routeschema’s, maar omdat we op weg naar Vancouver Island al 2 dagen hadden “gewonnen” en ook 1 dag korter in Victoria zijn gebleven kunnen we dit park toch meenemen. Wanneer we wakker worden starten we weer langzaam op en rijden rond 10.45 uur de camping af richting de ferry.

Onderweg zien we op de matrixborden dat het maar goed is dat we ons niet hebben gehaast voor de ferry van 11.00 uur, want deze is een kwartier voor afvaart volledig vol en ook de ferry van 12.00 uur is nu al voor 55% gevuld. Na het kopen van de ticket en het aansluiten in de opgegeven rijbaan, hebben we weer voordeel van de camper: stoeltjes naar buiten en lekker in het warme zonnetje afwachten tot de ferry komt opdraven. De 3 kwartier wachttijd vliegen voorbij en na 1,5 uur staan we alweer met alle 4 de wielen op het vasteland van Vancouver.

Het verkeer is het drukste van de hele reis tot nog toe en tussen de ontelbare container vrachtwagens rijden we langzaam richting Hope. Hier hebben we na 2 uur een tussenstop die ver voor de vakantie al was gepland. Hier is namelijk Jamie Davis Towing gevestigd, bekend van het televisieprogramma Highway thru Hell. Wanneer we op het aangegeven adres aankomen zien we inderdaad wel wat wrakken staan op het afgesloten terrein en een groot bord met Jamie Davis erop. Tevens is er een kantoor waar merchandise van het bedrijf wordt verkocht, maar nergens een spoor van de grote rode sleepwagens waar Jeroen stiekem toch hard op had gehoopt. We checken wederom internet maar op alle mogelijke manieren komen we steeds weer uit op dit adres.

Omdat Escha toch uit haar Maxi Cosi moet en een voeding nodig heeft parkeren we iets verderop bij een tankstation en gaat Jeroen ondertussen te voet verhaal halen in het kantoortje/winkeltje. Volgens de man is dit het hoofdkantoor en staan alle sleepwagens normaal hier, ware het niet dat ze in de zomer veel lange afstand sleepklussen doen en alle wagens op pad zijn. Jeroen doet nog wat pogingen verder te vragen naar de eigen garage welke veel te zien is in de serie en waar de sleepwagens worden onderhouden, maar daar wordt een beetje omheen gepraat. Na wat omslachtige antwoorden houdt hij het voor gezien. Ons vermoeden is dat ze waarschijnlijk zoveel pottenkijkers kregen door de serie, die in veel verschillende landen wordt uitgezonden, dat ze op alle websites/ Facebook/ LinkedIn pagina’s het adres van dit extra opslagterrein hebben vermeld en de daadwerkelijke garage op een andere, niet vermelde, locatie is gevestigd. Jammer, maar helaas.

We rijden Hope weer uit en direct nemen we de afslag richting EC Manning Provincial Park. De omgeving en route veranderen direct weer en van een saaie snelweg rijden we ineens weer een prachtige omgeving binnen. Onderweg schieten we nog wat foto’s en na een kleine 3 kwartier komen we aan bij Lightning Lake Campground waar we nog een prachtig plekje kunnen bemachtigen waarbij we vanaf de picknicktafel nog nét uitzicht hebben op het gelijknamige Lightning Lake.
De plek zelf ligt heerlijk beschut en vrij ver van de buren af, dus over privacy niet te klagen.

We spelen eerst nog wat met Escha voordat we haar op bed liggen en bij het verschonen van de laatste luier worden getrakteerd op een extra klusje....... Na het nodige schoonmaakwerk nuttigen we bij het kampvuur ons avondeten en genieten van een wijntje/biertje. Het is een first come, first served Campground, wat wil zeggen dat je na aankomst zelf een nog beschikbaar plekje uitzoekt waarna de ranger op zijn ronde(s) de verschuldigde fee komt innen. Helaas waren wij blijkbaar te laat voor de laatste ronde van vandaag en verwachten we morgen dus te worden gewekt bij de eerste ronde. Voordat we gaan slapen leggen we de 35 Dollar dus alvast klaar in de keuken, dat scheelt morgenochtend met ons slaperige hoofd weer zoeken. We gaan op tijd slapen en hopen morgen niet al te vroeg wakker te worden gemaakt.....

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis