Hoewel het eten gisteren prima smaakte ligt Mariska al bijna 2 uur wakker voordat het midden in de nacht onhoudbaar wordt en ze snel een emmer nodig heeft. Hoewel Jeroen nergens last van heeft, knapt Mariska direct na het overgeven alweer op waardoor het toch lijkt of er iets niet goed was met de hashbrown.

De rest van de nacht verloopt zonder incidenten en rond 8 uur worden we gewekt door een aandacht trekkende Escha. Eenmaal tussenin weet ze niet zo goed naar wie ze moet kijken en zeker 5 minuten is ze vooral druk met haar hoofdje van links naar rechts draaien. Na het nodige spelen en knuffelen slapen we alledrie zelfs nog een klein kwartiertje, kleden ons dan om en ontbijten gezellig buiten waar we ook nog even genieten van het prachtige Kentucky Lake.

Na het ontbijt rijden we rond 11 uur richting Salmon Arm. Na een uurtje stoppen we op een parkeerplaats waar de vrachtwagens hun remmen moeten checken voor ze verder mogen om Escha te voeden, maar die heeft het vooral druk om alle vrachtwagens na te staren (is een bepaald iemand stiekem erg blij mee). Het is apart om vandaag zo lekker met zonnetje op ons dak over de Coquihalla Highway te rijden, omdat we de bizarre beelden van Highway thru Hell van deze specifieke weg tijdens de winter kennen. Highway thru Hell, datzelfde programma met die grote rode sleepwagens van Jamie Davis die we gisteren nergens konden vinden, die Highway thru Hell..... De vele waarschuwingsborden, parkeerplaatsen waar vrachtwagen remmen moeten testen, kettingen moeten plaatsen bij sneeuwval en de vele grindbakken voor op hol geslagen trucks bevestigen echter dat hier wel degelijk flink kan spoken.

Wij komen 14.30 uur zonder problemen en met een strakblauwe lucht aan in Salmon Arms waar de receptie van de Campground tot 16.00 uur gesloten blijkt. Volgens het achtergelaten briefje mogen we zelf alvast een plekje uitzoeken en later inchecken. We legen snel onze afvaltanks, tanken vers water en gaan langs het Visitor centre. Daar krijgen we te horen dat als we de salmon run willen zien, we een half uur terug moeten rijden naar de Adams Rivier. Wel heel erg zonde, want dat is dus een half uur rijden naar waar we zojuist vandaan komen! Onderweg hebben we helaas geen borden zien staan, dat had ons een hoop tijd gescheeld.

Nu hebben we echter nog meer baat bij het feit dat we gisteren al een flink stuk richting Salmon Arm hebben gereden, anders hadden we het qua tijd met deze omleiding niet gered. Half uurtje later rijden we de parkeerplaats op en blijkt het zowaar een hele happening te zijn met een georganiseerde parking, 5 dollar parkeergeld en allerhande eettentjes. Wanneer we hebben afgerekend en de camper willen parkeren komt er iemand zeggen dat de poort al om 5 uur sluit. Aangezien het al 4 uur is, mopperen we dat ze dat wel hadden mogen zeggen toen we parkeergeld moesten betalen en gaan dan maar snel op pad.

We lopen best een leuke wandeling door een bos dat af en toe bij de snelstromende Adam Rivier samenkomt. In deze rivier zien we de verschillende Sockeye zalmen tegen de harde stroming in zwemmen en hun eitjes planten bij de overs van de rivier. Het zijn echt heel grote en eigenlijk ook heel lelijke beesten, maar wel heel gaaf om van zo dichtbij te zien. Daarnaast is het ook wel gaaf te zien dat ze tegen zo’n harde stroming prima op hun plekje kunnen blijven liggen en er zelfs tegenin kunnen zwemmen.

Na het uitgebreid bekijken van de zalmen zijn we om exact 16.59 uur terug bij de camper en een paar minuten later rijden we het terrein alweer af. Op de terugweg naar de camping doen we de boodschappen en eenmaal op ons plekje spelen we een uurtje met de nog altijd ubervrolijke Escha. Om 19.45 uur leggen we Escha op bed en gaan wij een hapje eten. Na alle mooie campingplekken van de afgelopen 1,5 week eten we nu weer eens binnen en blijkbaar vindt iemand die eigenlijk moet slapen dat reuze interessant. We zijn al eventjes aan het eten wanneer we vanuit het niets ineens “whaaaa” horen roepen en een blij hoofd boven de rand van Escha haar tentje zien komen.....

Wij moeten beiden hard lachen en ons clowntje lacht uiteraard vrolijk mee. Met alleen de hor dicht blijft het ook daarna echter dikke pret en na haar nog 2x weer op haar rug te hebben gedraaid, doen we toch het ondoorzichtige tentdoek ook maar dicht. Ze is vandaag exact 6 maanden en de afgelopen 2,5 week een heel stuk bijdehanter geworden, dus dat wordt nog flink afkicken als we zometeen weer thuis zijn en ze weer alleen in haar eigen slaapkamertje ligt. Wij gaan ook op tijd slapen, morgen staat Revelstoke National Park op het programma waarvoor we eerst een goede 5 kwartier zullen moeten rijden.

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis