Na vannacht niet te zijn lastiggevallen door beren en nog in het bezit te zijn van onze auto, vertrekken we na een ontbijt bij de plaatselijke bakker (eindelijk een donut gegeten!) richting Bodie. Bodie is een oud mijnwerkersstadje, waar midden 1800 grote hoeveelheden goud werden gevonden. Rond 1930 begon het goud op te raken en stroomde het dorp snel leeg, waardoor Bodie een spookstadje werd.

In de jaren 60 heeft een grote brand een groot deel van het dorp vernietigd, waardoor er nog slechts een fractie van het ooit 10.000 inwoners tellende dorp over is gebleven. Desondanks was het bezoek zeer zeker de moeite waard, omdat alle gebouwen en rondslingerend gereedschap in originele staat is gelaten. Dit geldt ook voor het interieur en inboedel in alle huizen, waardoor je een goede (en beetje griezelige) indruk krijgt hoe de mensen hier vroeger hebben geleefd.

Na 1,5 uur gaan we verder naar Yosemite Park over de Tioga Pass. De Tioga Pass was het spannendste gedeelte in onze route omdat deze meestal begin juni opengaat, maar ook weleens voorkomt dat het pas eind juni wordt. Op zich niet zo'n probleem, maar omrijden kost je 9 uur. Gelukkig hadden we in Nederland al gezien dat het sneeuwruimen op schema lag en de pas in de laatste week van mei open zou gaan. We konden dan ook zonder problemen genieten van de ongelooflijk natuur rondom Tioga Pass. Juni is de mooiste maand om Yosemite te bezoeken, omdat de watervallen door het smeltwater uit de bergen dan het mooist, grootst en volst zijn. Ondanks dat er dit jaar minder smeltwater is dan voorgaande jaren zijn er inderdaad veel watervallen en komt er overal een flinke plas water uit.

De thermometer in de auto geeft een buitentemperatuur van dik 30 graden aan, maar toch rijden we tussen de besneeuwde bertoppen door en zien we langs de weg zelfs ook ineens nog sneeuw liggen. We stoppen om even wat sneeuwballen te gooien en moeten onszelf er even aan herinneren dat we nog maar een dag geleden in Death Valley met 48 graden stonden. Terwijl we bezig zijn met de sneeuwballen ziet Mariska ineens een dik harig beest langs een beekje sprinten. Na wat geduld en langs het beekje speuren zien we inderdaad een grote marmot achter een steen zitten. Het beestje is echter nogal bang voor ons en nadat hij 3 x voorzichtig om de steen heeft gekeken of we al weg zijn, laten we hem verder maar met rust. Yosemite bestaat geheel uit smalle kronkelweggetjes die alleen maar bergop of bergaf gaan. Er is werkelijk geen plat of recht stuk te bekennen. Al snel blijkt voor de 2e keer in 3 dagen dat er toch ook wel enkele nadelen aan onze dikke yank kleven. Ten eerste val je dus erg op in een parkeergarage bij iemand die trek in chips heeft en ten tweede heeft de ontwerper van de auto er waarschijnlijk niet op gerekend dat je af en toe ook een bocht om moet.

Helaas voor Jeroen moeten we vandaag toch echt 5 uur rijden over alleen maar deze kronkelpaadjes en begint het zo langzamerhand echt op werken te lijken. Gelukkig houdt Jeroen wel van dit soort wegen, maar verlangt zelfs onze diehard "Amerikaanse auto gek" naar zijn eigen Corsa met sportonderstel als we weer eens vol moeten remmen om te voorkomen dat we rechtdoor een ravijn inrijden. Onderweg stoppen we nog een paar keer om te genieten van de beeldschone natuur en is het al snel duidelijk waarom dit park, na Yellowstone, wordt beschouwd als 2e mooiste park van Amerika. Bovendien leven in Yosemite zo'n 300-500 wilde beren, dus met een beetje geluk kunnen we er eentje spotten!!! Als we, zonder beren gezien te hebben, iets voor half 8 eindelijk aankomen bij ons hotel, krijgen we van de receptioniste de tip om bij "China Delight" te gaan eten.

Hoewel het restaurant van binnen en van buiten niet heel aantrekkelijk uitziet wagen we de gok. Voor 8 euro p.p. hebben we beiden een 3 gangen menu met soep vooraf, het hoofdmenu met kip voor Mariska en garnalen voor Jeroen, een loempia, kroepoek en nasi en bami en een toetje na. Voor 1 euro extra krijg je er, naast het gratis water, ook nog frisdrank bij! Het eten is inderdaad heerlijk, dus dat is nog eens een goede deal. Naast ons zijn er slechts 3 andere tafels bezet en het is inmiddels toch echt al kwart voor 9. Net als we ons afvragen hoe het kan dat zo'n restaurant met zulke prijzen blijft bestaan, gaat de telefoon. Nadat de wat oudere Chinese eigenaar heeft opgehangen breekt er paniek uit onder het personeel. Overal worden borden en schaaltje vandaan gehaald en er worden 3 grote tafels gedekt.

We lijken belandt in een flashback naar 1,5 week geleden waar we exact dit tafereel bij de plaatselijke Chinees in MOAB ook al hebben meegemaakt. En ja hoor, precies zoals wij al vermoedden, stopt er na een klein kwartier een touringcar en stroomt de hele tent weer vol met Chinezen die, uiteraard, weer pal naast ons komen zitten. Direct worden alle handtassen op tafel gezet en wordt uit elke tas een zakje kruiden en saus gehaald die vervolgens op een bord midden op tafel wordt samengevoegd. Tsjah, blijkbaar weten die Amerikaanse Chinezen niet wat echt lekkere saus is, dus dan neem je dat gewoon lekker zelf mee..... Gelukkig hebben wij zojuist ons toetje op en kunnen wij het kippenhok ontvluchten en lekker gaan slapen.

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis