Kennen jullie het verhaal van Jeroen en Mariska die s'ochtends vroeg een hike van 2,5 uur gingen lopen, maar 45 minuten later weer trillend en bloedheet in hun auto zaten? Niet? We nemen jullie mee in ons nieuwste avontuur.....

Vanmorgen om 06.00 uur opgestaan om zoveel mogelijk kans te hebben nog ergens op de dag een paar droge uurtjes te kunnen vinden om wat hikes te doen. Omdat we geen gordijnen hebben kost het geen enkele moeite om op tijd wakker te worden en eenmaal tanden gepoetst rijden we iets voor half 7 ons kamp al uit. Het is zowaar vrij helder buiten. Weliswaar liggen de toppen van de Tetons helemaal in de wolken, maar het zonnetje schijnt af en toe toch door de wolken heen en dat hadden we stiekem niet verwacht. Na eerst naar de Grizzly hotspot van gisteren te zijn gereden worden we getrakteerd op moeder met 2 welpjes die nog dichterbij dan gisteren zaten. We maken weer volop foto's en zelfs een schattig filmpje en zijn helemaal enthousiast dat we van zo dichtbij Grizzly's mogen aanschouwen. Wisten wij toen nog veel......

Nadat de beren weer wat verder het veld waren ingelopen, besloten wij verder te gaan en verderop bij Colter Bay een hike van 2,5 uur te doen naar Swan Lake en Hedon Pont. Bepakt en bezakt gaan we vol goede moed op pad en maken volop foto's van de schitterende natuur waar we compleet privé van genieten. We voelen ons totaal alleen op de wereld en dollen wat over het feit dat je eigenlijk constant geluid moet maken (regelmatig roepen, handen klappen en/of zingen), zodat eventuele beren je van verre horen aankomen en je ze niet verrast met alle gevolgen van dien.

Omdat je maar saampjes door zo'n schitterende natuur loopt voel je je heel stom en is het ook wat tegennatuurlijk, omdat juist de rust zo bijdraagt aan het totaalplaatje. Jeroen oppert om dan misschien Spotify maar aan te zetten, is voor de beren misschien ook fijner in plaats van onze pogingen tot zingen. Het voelt zo stom en onnozel dat we alleen zoveel mogelijk tegen elkaar proberen te blijven praten en alle andere "stomme dingen" maar achterwege laten. Na 20 minuten komen we uit op een kruising en terwijl Jeroen een foto neemt van het uitzicht achter ons, loopt Mariska al iets door. Als Jeroen zich terug omdraait klinkt er ineens: "Maris, Maris, naar rechts kijken en nu direct zachtjes achteruit lopen!!!"

Rechts van ons op maximaal 20 meter afstand staat een gigantische Grizzly met wederom 2 welpjes. In eerste instantie heeft ze ons niet door, maar dan zijn we gespot.....Moeder Grizzly gaat direct op haar achterste poten staan om ons goed te bekijken. Waar een Grizzly op 4 poten al groot is en angst inboezemt, kunnen wij uit anonieme maar zéééér betrouwbare bron vermelden dat zo'n kolos rechtop uitgestrekt én op zo'n korte afstand volledig op jouw gefocust voldoende is om ter plekke een hartaanval te krijgen.....Waar alles in Mariska's lijf schreeuwt dat ze moet wegrennen en ze op punt van huilen staat, maant Jeroen haar tot rust. Rennen zou de allergrootste fout zijn omdat het jagersinstinct van een beer dan wordt geactiveerd en je als potentiële prooi aan zal zien. We volgen exact het voorgeschreven protocol: op constante toon tegen de beer blijven praten en zachtjes achteruit weglopen. De Grizzly voelt zich intussen niet genoodzaakt aan te vallen en neemt de welpjes snel mee de andere kant op. Onderweg draait ze zich ineens om en gaat nogmaals rechtop staan om ons wederom te checken. We vormen blijkbaar echt geen bedreiging en ze verdwijnen verder in het bos.

Wij zijn inmiddels de bocht op de kruising weer terug om en staan half in shock wat verdwaasd rond te kijken als we ineens mensen horen. We besluiten snel die kant uit te lopen, voor onze veiligheid en zodat we hun kunnen waarschuwen. Het blijkt een groep paardrijders te zijn met een ranger voor en een ranger achter. De eerste Ranger vraagt direct: "hebben jullie bearspray bij?" Als we antwoorden dat we die niet hebben, krijgen we te horen dat we in dat geval geluk hebben gehad. De laatste ranger vraagt even later hetzelfde en geeft aan dat we het beste via de kortste route de trail kunnen verlaten. Net op dat moment komt er een Amerikaanse jongen met een verdacht bleek gezicht van de andere kant met grote passen aangelopen en bearspray in de aanslag.

Als we vragen of hij de Grizzly heeft gezien, geeft hij aan dat hij de Grizzly van achteren naderde. Waarschijnlijk gebeurde dat op het moment dat wij werden onderzocht, want de Grizzly heeft zich niet naar hem omgedraaid maar vertrok ineens. Desalniettemin zit ook bij hem de schrik er goed in en als we vragen of we met hem mee mogen teruglopen lijkt hij net zo blij als wijzelf. We lopen met zijn drieën door en laten de paardrijders snel achter ons. Met zijn drieën, en zeker met een onbekende, blijf je een stuk gemakkelijker aan de praat en we houden het gesprek zo luid mogelijk. We komen gelukkig geen wildlife meer tegen en staan 45 minuten na de start van de hike al trillend en bloedheet van de adrenaline weer bij onze auto.

In Nederland had Jeroen alles al uitgezocht over bearspray. Het is een hele sterke pepperspray waarover de meningen qua effectiviteit nogal uiteenlopen. Alle meningen, en het feit dat een busje maar liefst 50 Dollar kost, bij elkaar opgeteld hadden wij welbewust besloten geen bearspray te kopen. Na dit voorval staan we echter binnen 3 minuten in de kampshop met een fles bearspray in onze handen. Al is het slechts voor een gevoel van schijnveiligheid, wij gaan niet meer zónder op pad.

Eenmaal terug in de auto komt pas het besef dat we helemaal geen foto's of filmpje hebben gemaakt. We balen hier stiekem wel een heel klein beetje van, maar zijn al lang blij dat we een nóg spannendere en minder aangename ontmoeting hebben kunnen voorkomen dat dat gevoel vooral overheerst. Daarbij zegt het alles dat we op het moment zelf geen seconde hebben nagedacht over een foto of filmpje. Nog geen 9 maanden geleden stonden we in Zuid Afrika al wandelend oog in oog met 2 enorme neushoorns. Dat was spannend maar, omdat daar een ranger met geweer bij was, lang niet zo spannend als een Grizzly met 2 welpjes. We rijden wat rond in het park en pas als we na 2,5 uur een beetje zijn bijgekomen durven we het weer aan ergens een stukje te lopen.

Wederom bepakt en bezakt en nu mét bearspray aan de riem van Jeroen starten we aan een nieuwe hike. We lopen door een prachtige bosrijke omgeving, maar lopen allebei vooral krampachtig en angstig om ons heen te kijken. Na 10 minuten komen we overeen dat dit zo ook geen zin heeft en dat we teruglopen naar de auto. We hebben nog heel wat dagen te gaan waarop we veel wilden gaan hiken, maar we lopen allebei totaal niet meer op ons gemak en dan is er geen lol aan. We besluiten daarom dat we in ieder geval vandaag alleen met de auto het park bezichtigen. Het is eigenlijk vrij stom omdat je vantevoren weet dat er Grizzly's zitten, maar als je ze dan daadwerkelijk tegenkomt dat je dan eigenlijk niet meer durft te wandelen. Des te stommer is het als je bedenkt dat we echt goed gehandeld hebben en er uiteindelijk geen moment sprake is geweest van écht gevaar. We zouden ons hier dus eigenlijk juist zekerder door moeten voelen, maar dat is dus bepaald niet het geval......

Met de auto rijden we terug naar het zuiden om in Moose wat te eten. Na een bord met heel veel knoflook en wat pasta te hebben weggewerkt lijkt het weer nu definitief te zijn omgeslagen. Het zonnetje heeft plaatsgemaakt voor een dik pak gitzwarte wolken en het duurt dan ook niet lang tot het begint te regenen. We brengen daarom nogmaals een bezoek aan het Main Visitor Center. Als we even later van het parkeerterrein afrijden zien we een ouder echtpaar druk in de bosjes kijken. Mariska ziet in het voorbij rijden inderdaad ook iets in de bosjes staan en voor de zekerheid keren we de auto maar meteen. Bij het echtpaar aangekomen horen we dat ze een eland in de bosjes hebben gezien! We moeten even goed kijken, maar inderdaad, ook de eland kan van ons lijstje worden afgestreept. Helaas blijft het beest goed verscholen diep in de bosjes waardoor we geen enkele goede foto kunnen maken, maar we hebben het grote beest in ieder geval vrij aardig kunnen zien.

Het duurt niet lang of het is razend druk langs de weg. Iedereen die hoort dat er een eland is gezien springt uit de auto en komt kijken. Doordat er nog zoveel Grizzly's in de omgeving zitten, blijven de elanden uit de buurt. We horen dan ook verschillende mensen dat ze al dagen, en soms zelfs een hele week, op zoek zijn naar een eland. Na een klein uur wachten op het moment dat het beest zich beter laat zien, gaat het steeds harder regenen en houden we het voor gezien. Een goede keuze blijkt, want enkele minuten later breekt de hel los. De regen stort naar beneden en even later worden we bekogeld met flinke hagelstenen. De Tetons die als giganten continu zichtbaar zijn vanuit het gehele park zijn compleet verdwenen en het uitzicht is een grote grauwe deken geworden. We rijden rustig terug terwijl heel langzaam de Tetons weer enigszins zichtbaar worden en de stortregen overgaat in gewoon regenen. Het park is helaas wel gelijk stukken minder mooi, maar omdat het er niet naar uitziet dat de regen vandaag nog zal ophouden rijden we nog verschillende loops.

Op één van die loops rijden we ineens een file in. De loop is een smalle eenrichtingsweg en als we na 5 minuten nog steeds op dezelfde plek staan wil Jeroen polshoogte gaan nemen. Mariska neemt plaats achter het stuur voor het geval het ineens gaat rijden en Jeroen loopt naar voren. Al snel vernemen we dat er een boom over de weg ligt, veroorzaakt door de keiharde wind die tegelijk met de hagel zijn kop op stak en nog steeds flink aanwezig is. Het gaat nog een goede 20 tot 30 minuten duren voor de weg vrij is, dus zetten we de auto op slot en lopen we nu helemaal naar voren om een foto van de boom te maken. Net als we de auto op slot doen loopt de opgetrommelde houthakker langs. We schaduwen de beste man en terwijl hij zijn best doet de weg weer vrij te maken, schieten wij onze plaatjes en wandelen vervolgens rustig weer terug naar de auto. Net ingestapt begint het ineens te rijden en kunnen we onze rit vervolgen. Het is inmiddels al tegen 6 uur en rijden daarom langzaam richting Flagg Ranch.

Onderweg stoppen we een aantal keer voor een Elk langs de weg, maar omdat het blijft regenen zijn we uiteindelijk al om 7 uur terug op ons kamp. Daar blijkt het zelfs licht te hebben gesneeuwd en aan de ingestorte tenten om ons te zien ook flink gewaaid. We begonnen de dag met zo'n 18 graden en een zonnetje, het kwik is nu echter gedaald naar exact 0 graden! De cabin is dan ook ijskoud (vooral de vloer is echt onvoorstelbaar koud). Als we nog heen en weer zijn gereden naar Jackson Village om daar te eten, kruipen we na een bewogen dag in onze slaapzak in de hoop vannacht ondanks de kou toch te kunnen slapen.

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis