Vandaag ging de wekker lekker vroeg en zijn we na een heerlijk ontbijtje met vers fruit en veel gratis water gestart aan onze hiking tocht door de Grand Canyon. Overal in het park wordt je gewaarschuwd voor de gevaren van de Grand Canyon en dan met name de risico's van een hiking tocht. Er zijn al verschillende mensen erg ziek geworden en sommige zelfs overleden aan de gevolgen van oververhitting en uitdroging.

Wij gingen dus op pad met een flinke voorraad water en zoute snacks. We hebben de Bright Angel Trail gelopen. Er zijn verschillende hikes met verschillende moeilijkheids gradaties. Voor niet geoefende hikers (zoals wij) werd de 'easy trail' van 3 kwartier geadviseerd. Bovendien werd nadrukkelijk benoemd dat de weg terug omhoog 2x zo zwaar is dan de heentocht en dat je je zelf dus niet moet overschatten. Maar wij zijn eigenwijs, dus hebben een iets zwaardere trail gelopen van 2 uur en dat hebben we geweten! Het was echt ontzettend mooi en een hele belevenis om zo een pad te bewandelen. Het is heel smal met gelijk de afgrond naast je en het pad is bezaaid met stenen en op sommige plekken extreem stijl. De route naar beneden ging prima. Maar de hikers die wij s'ochtends vroeg al tegen kwamen die weer terug naar boven gingen, waren echt helemaal uitgeput. Dus hadden we afgesproken echt niet te ver te gaan.

De sfeer op het pad was ook erg leuk, iedereen die je tegen kwam zei goedemorgen en de mensen die het zichtbaar zwaar hadden, werden door anderen aangemoedigd. Sommige hikers maakten een praatje met ons, dit waren de ervaren hikers die een tocht van 4 dagen hadden gemaakt van de north rim naar de south rim, helemaal door het laagste gedeelte van de Canyon! Echt respect. Toen wij na 2uur weer bijna boven waren, kregen wij een applausje en complimentjes van andere hikers die daar liepen; toch wel erg leuk! We zijn dus niet heel diep de Canyon ingegaan, want het is echt erg zwaar en enorm heet. Maar het gedeelte wat we wel hebben gehad was 100% de moeite waard!! We mogen dus best trots en tevreden zijn! En we zijn ook dankbaar voor die lelijke wandelschoenen... Anders hadden we het helemaal niet gered!

Nadat we onze shirts hadden verwisseld voor schone en droge exemplaren zijn we in de auto gestapt om de 'desert view ' route te gaan rijden. Dit is een route van 25mijl (40km) lengte,waarbij je verschillende uitkijkpunten over de east rim van de Canyon hebt. Ook hiervandaan waren de verschillende uitzichten weer schitterend en hebben we aardig wat foto's gemaakt. Bovendien stonden er 2 Elks op hun gemakje vlakbij een viewpunt wat gras te eten in de schaduw! Super tof omdat van zo dichtbij in het wild te zien. Terwijl we op de weg terug naar onze lodge nog nagenieten over hetgeen we net gezien hadden, naderen we een kruispunt waarbij wij een stopbord hebben. Omdat het kruispunt erg overzichtelijk is en er zowel voor ons, achter ons, als naast ons helemaal niemand te bekennen is, besluit Jeroen met een gangetje van max 3 tot 5 mph de auto door te laten rollen en weer op te trekken.

Op dat moment schiet achter de bosjes vandaan de auto van een Park Ranger tevoorschijn. Met zwaailampen en sirenes worden we tot stoppen gemaand en met het hand op zijn pistool komt deze vragen wat er allemaal aan de hand is. Als Jeroen zegt dat alles perfect gaat en er niets aan de hand is, krijgt hij de vraag terug waarom hij niet stopte voor de stopstreep. Als Jeroen uitlegt dat we praktisch stilstonden (we reden echt stapvoets) en er helemaal niemand te bekennen was, waarna we dus doorreden, krijgen we te horen dat dat hier "in the states" allemaal niet de bedoeling is. Rijbewijs en paspoort kon dus meteen worden overhandigd en 5 minuutjes later hebben we ons eerste souvenirtje ter waarde van 75 dollar binnen. Blijkbaar is het nieuwe rijden, met daarbij het laten uitrollen van het voertuig, nog niet helemaal doorgedrongen in Amerika. Zelfs in de beschermde nationale parken is het dus volgens de alwetende parkranger beter helemaal te stoppen voor niets, om vervolgens met je v8 en 325 pk weer de nodige co2 uitstoot de lucht in te slingeren. Omdat je zonder de dieptepunten minder kan genieten van de hoogtepunten besluiten we ons verlies maar direct te nemen en het betalingsformulier gelijk in orde te maken en te posten zodat we ons hierover verder niet meer druk hoeven te maken.

Bij onze lodge hebben we een lekker ijsje gegeten met de canyon als uitzicht. Daar maakten we een praatje met een ander Nederlands stel dat we ook al op LAX waren tegen gekomen. Op dat moment komt een vrijwilliger van het park ons halen, omdat er een Californische condor op een rots zit. Het is nogal zeldzaam dat je deze beesten ziet, dus we zijn uiteraard gelijk enthousiast gaan kijken en foto's gaan maken! Na, tijdens de zonsondergang, te hebben gegeten in een restaurant met uitzicht op de Canyon zijn we het voorval van die middag alweer helemaal vergeten en is het toch weer een mooie dag geweest.

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis